Carey Mary Virginia Tajemnica Ĺmiertelnej PuĹapki
Hard to Be a God Boris Strugatski
Kochanek Ĺmierci Akunin Boris
185 James Susanne Biznesmen bez serca
Grippando James Prawo śÂaski
Lucy Monroe Sycylijska przygoda
Flint, Kenneth S
Chmielewska Joanna Janeczka i PaweśÂek 05 Wszelki wypadek
Cole Eden Craven
Harry Turtledove Gladiator
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
przedstawił istotę sprawy i zakończył:
Przeprowadzić masową obławę należy niezwłocznie, nie pózniej
niż dzisiaj w nocy to sześć.
Churtinski słuchał w napięciu, dwa razy jęknął, a pod koniec nawet
rozpiął ciasny kołnierzyk.
Zgubił mnie pan, Eraście Pietrowiczu, po prostu zgubił rzekł.
To gorsze od szpiegostwa. Jeśli bohatera Plewny uśmiercono z powodu
marnego kruszcu, zhańbiliśmy się przed całym światem. Choć
oczywiście milion marną sumą nie jest& Piotr Parmienowicz
zacisnął palce, zastanawiając się. Boże, co tu robić, co robić& ? Do
Władimira Andriejewicza nie warto się pchać, nie takie rzeczy mu teraz
w głowie. A i Karaczencew nie pomoże nie ma w tej chwili ani
jednego wolnego stójkowego. Wieczorem z tej smutnej okazji wszędzie
zrobi się spory ruch, no i będzie tylu dostojnych gości każdego trzeba
ochraniać i strzec przed terrorystami. Nie, kochany panie, nic dzisiaj z
obławy nie wyjdzie, proszę to sobie wybić z głowy.
To się nam wymknie. Fandorin omal nie zajęczał.
Najprawdopodobniej już się wymknął westchnął ponuro
Churtinski.
Jeśli nawet uciekł, to ś ślad jest świeży. Byle szybko, to coś tam
jeszcze chwycimy.
Piotr Parmienowicz bardzo delikatnie wziął rozmówcę pod rękę.
Ma pan rację. Tracić czas byłoby zbrodnią. Przecież nie od wczoraj
zgłębiam tajemnice Moskwy Znam i tego Miszę Malutkiego. Dawno się
do niego dobieram, ale to sprytna bestia. I co jeszcze panu powiem,
drogi Eraście Pietrowiczu& Głos radcy dworu zadzwięczał
przyjaznie, konfidencjonalnie, zawsze przymrużone oczy otwarły się
szeroko, zdradzając mądrość i przenikliwość. Szczerze mówiąc, z
początku mi się pan nie podobał. Wcale a wcale. Fircyk, pomyślałem,
delikacik. Przyleciał na gotowe, krwią i potem zdobyte. Ale Churtinski
zawsze gotów jest przyznać, że nie miał racji. Co do pana się pomyliłem,
wydarzenia dwóch ostatnich dni świadczą o tym wymownie. Widzę, że z
pana człowiek bardzo mądry, doświadczony, no i detektyw pierwszej
klasy. Fandorin lekko się ukłonił, oczekując dalszego ciągu.
Mam zatem dla pana pewną propozycję. Jeśli oczywiście pan się
nie boi& Piotr Parmienowicz przysunął się blisko i zaszeptał.
%7łeby nie zmarnować dzisiejszego wieczora, może przeszedłby się pan po
chitrowskich jaskiniach i zrobił rekonesans? Wiem, że jest pan
nieprześcignionym mistrzem charakteryzacji, więc udać mieszkańca
Chitrowki to dla pana błahostka. Znam jedno takie miejsce, gdzie
najprawdopodobniej natrafi pan na ślad Malutkiego. Wiem to ze swoich
zródeł. Przydzielę panu obstawę, najlepszych swoich agentów. No jak,
nie pogardzi pan taką robotą? Czy może boi się pan?
Nie pogardzę i nie boję się odparł Erast Pietrowicz, któremu
propozycja radcy dworu wydała się nawet niegłupia. W rzeczy samej,
jeśli już operacja policyjna jest niemożliwa, dlaczegóż by nie
popróbować samemu?
A jeśli pan coś znajdzie ciągnął Churtinski to o świcie można
by nawet zrobić obławę. Niech no mnie pan tylko powiadomi. Pięciuset
stójkowych panu oczywiście nie zbiorę, ale tylu nie będzie potrzeba.
Przez ten czas przecież zdoła pan chyba ograniczyć teren poszukiwań?
Niech pan mi pośle jednego z moich ludzi, a resztę już sam zrobię. Bez
jego ekscelencji Jewgienija Osipowicza też sobie świetnie poradzimy.
Erast Pietrowicz zmarszczył się, bo to znowu dawały o sobie znać
moskiewskie intrygi, o których teraz lepiej byłoby zapomnieć.
Dziękuję za p pomoc, ale pańscy ludzie nie będą mi potrzebni
powiedział. Przywykłem radzić sobie sam. Mam znakomitego
pomocnika.
Ten pański Japończyk? Churtinski był, jak się okazuje, świetnie
poinformowany. Chociaż co się dziwić, taka już jego rola: o wszystkich
wszystko wiedzieć.
Tak. On mi w z zupełności wystarczy. Od pana potrzebuję tylko
jednej wskazówki. Gdzie mam szukać Miszy Malutkiego?
Radca dworu nabożnie się przeżegnał, słysząc płynący z góry dzwięk
dzwonu.
Jest na Chitrowce takie zakazane miejsce. To gospoda, nazywa się
Katorga . W dzień jest tam zwyczajna, ohydna piwiarnia, a na noc
schodzi się ferajna tak się to bandyckie towarzystwo nazywa.
Misza Malutki też często tam zagląda. Jak nie będzie jego, to zjawi się
na pewno któryś z jego zbirów. Niech pan zwróci uwagę także na
gospodarza, to łotr spod ciemnej gwiazdy.
Churtinski z dezaprobatą pokręcił głową.
Z moich agentów niepotrzebnie pan rezygnuje. Miejsce jest
naprawdę niebezpieczne. To nie żadne tajemnice Paryża, tylko
Chitrowka. Ciach nożem, i po sprawie. Niechże choć któryś z moich
ludzi doprowadzi pana do Katorgi i poczeka na zewnątrz. Proszę się
nie upierać, ja nie żartuję.
Dziękuję uprzejmie, jednak sam jakoś sobie poradzę. Fandorin
najwyrazniej ufał we własne siły.
Rozdział ósmy,
w którym dochodzi do katastrofy
Nastasja, czego się drzesz, jakby cię ze skóry obdzierali?
powiedział ze złością Ksawierij Fieofiłaktowicz, zaglądając na jej krzyk
do przedpokoju.
Kucharka była głupia, miała niewyparzoną gębę, a swego gospodarza
traktowała bez szacunku. Gruszyn trzymał ją głównie z przyzwyczajenia,
no i dlatego, że durne babsko świetnie piekło pierogi z rabarbarem czy z
wątróbką. Tyle że jej donośny głosik, którego Nastasja nie skąpiła w
swoich wiecznych bataliach z Głaszką z sąsiedztwa, ze stójkowym
Siłyczem czy z żebrakami, niejeden raz przerywał Ksawierijowi
Fieofiłaktowiczowi lekturę Wiedomosti Moskowskoj Policyi ,
rozważania filozoficzne, a nawet słodką przedwieczorną drzemkę.
Teraz też przeklęta baba rozwrzeszczała się tak, że Gruszyn musiał
przerwać miły sen. Szkoda, śniło mu się, że nie jest żadnym prystawem
na emeryturze, tylko kapustą rosnącą w ogrodzie. Głowa mu wystaje z
grządki, a obok siedzi kruk i dziobie go w lewą skroń, ale jego wcale to
nie boli, tylko właśnie jest bardzo miło. Nigdzie nie trzeba iść, spieszyć
się, bać się też nie ma czego. Błogostan. Ale potem kruk zaczął
dokazywać: dziobać go już nie na żarty, lecz okrutnie, aż zaczęło
chrzęścić, w dodatku przerazliwie się rozkrakał, więc Gruszyn obudził
się z bólem głowy i z wrzaskiem Nastasji w uszach.
%7łeby cię jeszcze gorzej pokręciło! krzyczała kucharka za ścianą.
A ty, poganinie, czego oczy mrużysz? Zaraz wam tutaj dam szmatą
przez łeb, to zobaczycie!
Ksawierij Fieofiłaktowicz wysłuchał tej filipiki i zainteresował się.
Niby kogo tam pokręciło? Jakiż znowu poganin? pochrząkując, wstał i
poszedł robić porządek.
Sens zagadkowych słów Nastasji wyjaśnił się, kiedy Gruszyn wyjrzał
na ganek.
No jasne, znowu żebracy. Tacy właśnie się włóczą od rana do
wieczora po litościwych zamoskworieckich uliczkach. Jeden to stary
garbus, skręcony w ośmioro, podpierający się dwoma krótkimi
kosturami. Drugi umorusany Kirgiz w wytłuszczonym chałacie i
podartej czapce z nausznikami. Boże, kogo już niesie do tej matki
Moskwy!
Dosyć, Nastasja, ogłuchnąć można! huknął Gruszyn na
awanturnicę. Daj im po kopiejce i niech sobie idą.
Ale oni z panem chcą gadać! odwróciła się ogarnięta gniewem
kucharka. Ten tam pokazała garbusa powiada mi: obudz pana,
mamy do niego sprawę. Ja ci dam obudz ! Bezczelny! Pospać
człowiekowi nie dadzą!
Ksawierij Fieofiłaktowicz przyjrzał się kalekom uważniej. Stop! Ten
Kirgiz jakiś znajomy! No i żaden z niego Kirgiz. Prystaw złapał się za
serce.
A z Erastem Pietrowiczem co? Gdzie jest? Eee tam, przecież on po
naszemu nie rozumie. [ Pobierz całość w formacie PDF ]
