Rice Anne Spiaca Krolewna 1, Przebudzenie Spiacej Krolewny
4 Briggs Patricia Mercedes Thompson Znak KoĹci
Quentin Patrick CzĹowiek w matni
Coughlin William Kara Ĺmierci
Gordon Abigail Wiosna w sercu
!Gerald Durrell Przecić śźona arka
Koontz Dean TIK TAK
Clayton Alice Nie dajesz mi spaćÂ
Destiny Blaine Behind the Game (pdf)
Craw. .Advanced.Calculus.and.Analysis.(2000).[sharethefiles.com]
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
poznać. Myślałam, że moglibyśmy zostać... przyjaciółmi.
Flynn poczuł, że nie może zlekceważyć jej pytania i postanowił
opowiedzieć jej o sobie. Nigdy nikomu tego wszystkiego nie mówił.
- Dobra, skoro chcesz, to ci powiem. Będzie to opowieść krótka,
choć niezbyt miła. Mój ojciec był jedną z pierwszych ofiar wojny
wietnamskiej. Ledwo go pamiętam. Za to pamiętam, jak matka
płakała, kiedy przyszli nas zawiadomić, że zginął.
Mimo że od tego czasu upłynęło już tyle lat, wspomnienia tych
dni wciąż były bardzo bolesne. Flynn miał do siebie pretensje, że był
na tyle głupi i dał się wciągnąć w tę opowieść. To, że Sara miała
piękne, błękitne oczy i że była ciekawa, dlaczego zrobił się z niego
taki drań o zatwardziałym sercu, nie powinno mieć dla niego żadnego
znaczenia. Postanowił jeszcze bardziej skrócić i tak już skróconą
relację o swoim życiu. Wlepiwszy oczy w bezpieczny punkt nad
ramieniem Sary, ciągnął:
- Potem moja mama pracowała na pełnym etacie jako
recepcjonistka w gabinecie lekarskim, ale ponieważ zarabiała tam za
mało, kilka wieczorów w tygodniu dorabiała jako barmanka w
centrum miasta. To nie była żadna spelunka - dodał nie chcąc, by Sara
niewłaściwie oceniła jego matkę. - Ot, zwykły bar, gdzie można coś
139
zjeść i wypić. Czasami, kiedy wiedziała, że nie będzie większego
ruchu, zabierała mnie z sobą i pozwalała mi umyć kieliszki albo
posiedzieć na zapleczu, poczytać czy odrabiać lekcje.
- Ile miałeś wtedy lat?
- Trzynaście - odpowiedział. Gdy spojrzał na nią przełomie,
zobaczył w jej oczach błysk troski ale zaraz sobie wytłumaczył, że to
tylko odblask płomienia świecy. Przecież Sara prawie go nie zna.
Nikt, kto go znał, nie troszczył się o niego tak bardzo, nie było więc
powodu, by troszczyła się teraz Sara. - Tak czy owak - ciągnął, znów
wpatrując się w punkt ponad ramieniem Sary i pociągając łyk wody -
pewnego wieczoru, kiedy matka miała mieć wolne, szef zadzwonił do
nas do domu i poprosił, żeby zastąpiła inną barmankę, która akurat
zachorowała. No i mama pojechała. Nigdy nie odmawiała, kiedy
mogła zarobić jeszcze parę dolarów albo komuś w czymś pomóc. Jak
zwykle, wyszedłem na podjazd, żeby jej pomachać na do widzenia, a
ona zawsze robiła to samo, kiedy wyjeżdżała na ulicę. Wołała też do
mnie: „Synku, tylko nie zapomnij zostawić światła!" Tak sobie
żartowaliśmy. .. - Flynn urwał na moment, jakby coś ścisnęło go w
gardle. - Mama świetnie wiedziała, że kładąc się spać nigdy nie gaszę
światła, kiedy jej nie ma w domu. Wciąż jeszcze trochę się bałem,
kiedy zostawałem na noc sam.
- Ja do dziś trochę się boję - wtrąciła Sara.
- Tego wieczoru samochód nie chciał zapalić i już miałem
nadzieję, że mama jednak sobie odpuści i nie pojedzie, kiedy jeden z
naszych sąsiadów wyszedł akurat z domu i zaproponował, że ją
140
podwiezie. Mama zgodziła się licząc, że potem podrzuci ją do domu
ktoś z personelu baru.
Przerwał i milczał dłuższą chwilę.
- Ale nikt nie musiał jej odwozić. W parę godzin później jakiś
facet, który miał na pieńku z właścicielem, wszedł do baru z
pistoletem automatycznym i wygarnął serię. Zabił trzy osoby. Wśród
nich moją matkę.
W oczach Sary Flynn zobaczył szok i bezmiar współczucia.
- Och, Flynn - wyszeptała. - Przeżyłeś prawdziwy koszmar.
Flynn podniósł do ust szklankę z wodą i ze zdziwieniem
zauważył, że jest już pusta. Sara podsunęła mu swoją.
- Nie chciałbym przeżyć tego po raz drugi, to pewne.
- Wiem, co czułam, kiedy zmarli moi rodzice -powiedziała Sara.
- Nie mogę sobie wyobrazić, jak wyglądałoby moje życie, gdybym ich
straciła, mając tylko trzynaście lat.
- Wszystko zależałoby od tego, czy miałabyś wujka Rogera,
który by cię przygarnął. - Flynn był świadomy, że jego głos zabrzmiał
szorstko. - W dzień po pogrzebie mamy zjawił się w naszym domu z
ciotką May. Z całego naszego dobytku wybrali dla siebie co chcieli, a
resztę sprzedali. Bez żadnych ceregieli. Nie dość na tym, że straciłem
matkę, z dnia na dzień straciłem dosłownie wszystko. Jednego dnia
miałem dom, w nim własne miejsce, własne rzeczy. Następnego
miałem już tylko torbę z ubraniami i pokój w suterenie, gdzie
wujostwo w swej dobroci pozwolili mi zamieszkać... ale nigdy nie
dali mi o tym zapomnieć.
- Wszystko sprzedali? - zapytała cicho Sara.
141
- Wszystko. Co nie znaczy, żebyśmy dużo mieli, z pewnością
nic wartościowego. Mogli mi pozwolić zatrzymać chociaż łóżko...
Prosiłem ich o to. To wszystko było cząstką mojej przeszłości, cząstką
czegoś, co na zawsze odeszło.
- Wiem, co to znaczy - powiedziała Sara, kładąc mu rękę na
dłoni. - Sama tego doświadczyłam. Kiedy zmarł mój ojciec, trzeba
było sprzedać trochę osobistych pamiątek, które były w rodzinie od
lat, żeby spłacić chociaż część karcianych długów, jakie zostawił.
Wiem, jak bardzo mnie to bolało. A przecież tysiąc razy gorzej byłoby
stracić wszystko.
- Czy to dlatego jesteś teraz w finansowych tarapatach? Z
powodu tych długów?
Zauważył, że Sara walczy z sobą, zanim w końcu skinęła głową.
- I pewnie myślisz o tym, jak to będzie, kiedy wszystko, co [ Pobierz całość w formacie PDF ]
