Morey Trish SpeśÂnione marzenie
Beverly Sims Menage & More 09 Caroline's House
Guillory Origin Media Concept
Clark Mary Higgins Coreczka tatusia
Moody Raymond & Perry Paul Kto sić śÂmieje ostatni
0082. Field Sandra Kraina dobrej nadziei
A huseg jutalma Hedwig Courths Mahler
William Shatner Tek War 01 Tek War
Banks Iain M. UwikśÂanie
2001.09 Gimp Workshop Plugin Features
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
I cóż? zapytała stara służąca podnosząc głos.
Czy Francis myśli ciągle o tym małżeństwie? rzekł
wreszcie pan Forsyth.
Czy o nim myśli? Ależ tak samo, jak myśli o oddychaniu,
kochany dzieciak! Jak myślimy my wszyscy. Chciałabym
wierzyć... jak i pan o tym myśli.
Co? Mój siostrzeniec ciągle jeszcze chce poślubić córkę tego
doktora Hudelsona?
Pannę Jenny, za pozwoleniem pana! Daję panu słowo, proszę
pana, że chce ją poślubić! Do diabła, musiałby chyba nie mieć
piątej klepki, żeby się wahać. Gdzie by znalazł milszą narzeczoną,
bardziej uroczą panieneczkę?
Przyjmując przerwał pan Forsyth że może być urocza
córka człowieka, który... człowieka, co... no, po prostu człowieka,
którego nazwisko nie przechodzi mi przez gardło.
Tego już za wiele! zawołała Mitz rozwiązując gwałtownie
fartuch, jakby chciała podziękować za służbę.
No, no, Mitz... posłuchaj szepnął pan Forsyth trochę
zaniepokojony tak grozną postawą.
Stara służąca potrząsnęła fartuchem, którego pasek zwisał aż do
ziemi.
Szkoda gadać! oświadczyła. Po pięćdziesięciu latach.
służby wolę odejść i zgnić raczej w jakimś kącie jak parszywy pies
niż zostać w służbie u człowieka, który zadręcza swoją własną
krew. Jestem tylko zwyczajną służącą, ale mam serce, proszę
pana!
Ach tak... zareplikował pan Forsyth, dotknięty do żywego.
Nie wiesz chyba, jak mnie urządził ten Hudelson?
Co panu zrobił takiego?
Okradł mnie!
Okradł?
Tak, okradł, ohydnie okradł!
A cóż panu, ukradł? Zegarek? Portmonetkę? Chustkę do
nosa?
Mój meteor!
Ach, znowu ten medor! zawołała stara służąca szydząc
w sposób jak najbardziej ironiczny i dla pana Forsytha
nieprzyjemny. Już dawno nie mówiliśmy o tym pańskim
medorze! Czy to możliwe, na Boga, żeby doprowadzić się do
takiego stanu przez jakiegoś łazęgę? Czy ten medor był bardziej
pański niż pana Hudellona? Czy było na nim pańskie nazwisko?
Czyż nie należy on do wszystkich? Do kogokolwiek? Do mnie, do
mego psa, gdybym go miała, ale na szczęście go nie mam? Czy go
pan kupił za własne pieniądze albo może dostał go pan w spadku?
Mitz! zawołał pan Dean Forsyth nie panując już dłużej
nad sobą.
Nie ma żadnej Mitz! stwierdziła staruszka, którą ponosiło
rozdrażnienie. Do diabła, trzeba być głupim jak but, by się
pokłócić ze starym przyjacielem z powodu podłego kamyka,
którego więcej nie zobaczymy.
Milcz! Milcz! zaprotestował astronom uderzony w samo
serce.
Nie, proszę pana, nie będę milczeć i może pan zawołać na
pomoc tego durnia Mokregonosa.
Omikron dureń?
Tak, dureń! I nie zmusi mnie do milczenia... tak samo jak
nawet prezydent nie mógłby zmusić do milczenia archanioła
zesłanego przez Wszechmocnego, żeby obwieścić koniec świata!
Czy pan Dean Forsyth został zupełnie zbity z tropu przez to
straszliwe zdanie? Czy krtań jego była tak skurczona, że nie
pozwoliła przejść słowom? Czy gardło jego zostało sparaliżowane
do tego stopnia, iż nie mógł wykrztusić żadnego dzwięku? Pewne
jest, że nie zdołał odpowiedzieć. Gdyby nawet chciał, w napadzie
gniewu, wyrzucić swą wierną, lecz zgryzliwą Mitz, nie byłby
w stanie wypowiedzieć tradycyjnego: Proszę wyjść! Proszę
natychmiast wyjść! Nie chcę cię więcej widzieć!
Mitz nie byłaby go zresztą posłuchała. Po pięćdziesięciu latach
służby gospodyni nie opuszcza z powodu fatalnego meteora
swojego pana, którego zna od dziecka.
Był jednak najwyższy czas, by położyć kres tej scenie. Pan Dean
Forsyth zrozumiawszy, że nie postawi na swoim, starał się
wycofać, tak aby jego odwrót nie przypominał zanadto ucieczki.
Słońce przyszło mu z pomocą. Przejaśniło się nagle, jaskrawy
promień przedarł się przez szyby okna wychodzącego na ogród.
W tym momencie doktor Hudelson był bez wątpienia na baszcie
ta myśl natychmiast przyszła do głowy panu Forsythowi.
Widział już swego rywala korzystającego z przejaśnienia, z okiem
przy szkłach swego teleskopu, przebiegającego wzrokiem strefy
niebieskie.
Nie mógł wytrzymać. Promień słońca działał na niego jak na
balon napełniony gazem. Nadymał go, zmniejszał jego ciężar,
zmuszał do unoszenia się w górę. Pan Forsyth zrzucając jak balast
dodajmy to dla wykończenia porównania cały
nagromadzony w nim gniew, skierował się ku drzwiom.
Na nieszczęście Mitz stała przed nim i nie okazywała ochoty, by
go przepuścić. Czyż będzie zmuszony chwycić ją za ramię, wdać
się w walkę, przywołać na pomoc Omikrona.
Nie musiał uciec się do tej ostateczności. Niewątpliwie, stara
gospodyni była wyczerpana burzliwą sceną. Choć nawykła do
strofowania swego chlebodawcy, nigdy dotąd nie czyniła tego tak
gwałtownie.
Czy to wskutek wysiłku fizycznego, którego wymagała taka
zaciekłość, czy w związku z doniosłością tematu rozmowy [ Pobierz całość w formacie PDF ]
