Beverley Jo MalĹźeĹstwo z rozsÄdku 01 MalĹźeĹstwo z rozsÄdku




	Home William Shatner Tek War 01 Tek War Jack Vance Dying Earth 01 The Dying Earth Kurtz, Katherine Adept 01 The Adept Brian Daley Coramonde 01 The Doomfarers of Coramonde (v4.2) Gabrielle Evans [Lawful Disorder 01] Lipstick and Handguns [Siren Classic] (pdf) Ed Greenwood Spellfire Crossways Laurence James(1) Zaginiony symbol prawda i fikcja Tim Collins Naomi Novik Temeraire 1 His Majesty's Dragon Ahern Jerry Krucjata 15 Przywódca zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl fisis2.htw.pl	[ Pobierz całość w formacie PDF ] ra�zem z całą śmietanką towarzyską Londynu, znalezli się na gali w operze, zorganizowanej specjalnie dla goszczących w stolicy znakomitości. Siedzieli z Ele�onorą w loży księcia Belcravena, a oprócz nich tło�czyli się w niej również markiz ze swoją matką _ księżną, siostrą i jej mężem oraz lord Middlethorpe z matką i siostrą Amelią. Zcisk nikomu nie przeszka�dzał, a kiedy przyszło do śpiewania hymnu, włączyli się zgodnym chórem. Gdy wszyscy usadowili się już na swoich miej�scach, na widowni powstało poruszenie. Eleonora wychyliła się z loży i ujrzała księżną Karolinę, żonę regenta, z którą od jakiegoś czasu żył w separacji. Car i król Prus wstali jednocześnie i pokłonili się przybyłej, na co wszyscy na widowni również wstali i zaczęli klaskać. Regent poczerwieniały ze złości też w końcu wstał i zgiął się w pokłonie. Eleonora z tru�dem powstrzymywała śmiech. W całym tym zamieszaniu nie wszyscy zauważyli, że do jednej z lóż weszła pewna dama w towarzy�stwie kilku przystojnych mężczyzn. Eleonora nie mogła oderwać oczu od madame Teresy Bellaire. Widziała ją tylko raz, w Newhaven, I miała nadzieję, że jej pamięć przechowuje nieco wyidealizowany obraz madame. Niestety, myliła się. Madame wyglądała jeszcze lepiej niż poprzednio. M iała na sobie czarną, zdobioną srebrem suknię z głęboko wyciętym dekoltem, który znakomicie lIwydatniał pełne piersi i podkreślał smukłą szyję, ozdobioną masywnym, brylantowym naszyjnikiem. Członkowie męskiej świty kręcili się wokół niej jak ćmy wokół światła. Madame podniosła wzrok i zobaczyła Eleonorę. Uśmiechnęła się, jakoś tak porozumiewawczo, jakby chciała powiedzieć, że coś, a raczej ktoś, je łączy. Na�stępnie wykonała niewielki ruch wachlarzem, który równie dobrze mógł oznaczać powitanie lub rzucenie wyzwama. Eleonora spojrzała ukradkiem na Nicholasa. On również wpatrywał się w swoją kochankę, ale z jego twarzy nie dało się niczego wyczytać. Po chwili zaczę�ło się przedstawienie, i Eleonora przeniosła wzrok na scenę. Często wychodzili razem tego sezonu, na szczę�ście nie spotkali już madame Bellaire, Nicholas mógł więc bez przeszkód grać rolę kochającego mę�ża. Robił to wspaniale, i Eleonora czekała na te rzadkie chwile niczym żebrak na resztki z pańskiego stołu. Na jednym z wytwornych balów car poprosił or�kiestrę o walca. Choć w owym czasie walc uważany był za taniec nieprzyzwoity i gorszący, znakomitemu gościowi nie wypadło odmówić, i już po chwili sala wypełniła się wirującymi parami. Kiedy rozbrzmiały pierwsze dzwięki, markiz pod�szedł do Eleonory i, wyciągając rękę, spytał: - Zgor�szymy się i my? - Raczej ośmieszymy. Nie potrafię - odparła. - Zgorszenie i śmieszność - odezwał się Nicholas, stając pomiędzy nimi - to moja specjalność. Zatańcz ze mną, Eleonoro. . - Nie umiem - powiedziała, podając mu dłoń. - Zaufaj mi. W jednej chwili cały świat przestał istnieć. Liczył się tylko Nicholas. - Na twoją odpowiedzialność �dodała, kiedy wyprowadził ją na parkiet. - Biorę to na siebie. Stań w ten sposób i rozluznij się. Zrobiła, jak kazał i popłynęli w tańcu. Szkoda, że życie nie jest tak proste jak walc, pomyślała. Nawet przed służbą udawał kochającego męża. Zasypywał ją prezencikami, które za każdym razem zostawiał na jej toaletce. Zastanawiała się, czy chciał w ten sposób uniknąć podziękowań, czy zależało mu, aby jego hojność została zauważona przez Jenny. Najchętniej oddałaby mu je wszystkie, ale postano�wiła udawać zadowoloną. Obiecała nie sprawiać kło�potów i słowa dotrzyma. W końcu Nicholas niczego jej nie obiecywał, nie rozumiała tylko, dlaczego pod�syca jej apetyt, skoro i tak zamierza ją porzucić. Zawsze jednak mogła liczyć na bractwo. Bywało, że pojawiała się gdzieś z grupką młodych, przystoj�nych mężczyzn, wywołując tym niemałe zdziwienie. Najczęściej towarzyszył jej lord Middlethorpe, w którym odkryła oddanego przyjaciela, albo zawsze skory do flirtu markiz Arden. Markiz był bardzo przystojny i rzadko która kobieta mogłaby oprzeć się jego urokowi. Z początku [ Pobierz całość w formacie PDF ] zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl sdss.xlx.pl

Wszelkie Prawa Zastrzeżone! Jeśli jest noc, musi być dzień, jeśli łza- uśmiech Design by SZABLONY.maniak.pl.

Darmowy hosting zapewnia PRV.PL