Donita K Paul [DragonKeeper Chronicles 03] DragonKnight (pdf)
Denise A Agnew [Daryk World 03] Daryk Craving (pdf)
Anne McCaffrey Cykl Planeta DinozaurĂłw (1) Planeta DinozaurĂłw
Brandy Golden [Brocton Chronicles 03] More of Maddie Danvers [DaD] (pdf)
Leigh Lora Twelve Quickies of Christmas 03 Heather's gift
Hack_Proofing_Your_Network_Edycja_polska_hacpro
1922 Alice Adams by Booth Tarkington
Gordon Abigail Wiosna w sercu
Anthony, Piers Cluster 5 Viscous Circle
Foster, Alan Dean Aliens vs Predator War()
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
pomóc. Ale będziesz musiała walczyć razem z nami. Nie zapominaj, że jesteś z Buvika, moja
panno! Obie przeżyłyśmy już nie takie burzliwe noce, i ty, i ja.
Coś, co mogło przypominać uśmiech, przemknęło po spoconej twarzy Margrethe.
- Tak się cieszę, że tu jesteś - powiedziała i westchnęła. Przymknęła powieki i zapadła w
niespokojną drzemkę.
- Dobry Boże, ona chyba nie...
Bengt chwycił ramię Mali z taką siłą, że zabolało. Był strasznie blady i patrzył na nią
oszalałym wzrokiem.
- Wyjdzmy stąd na chwilę, Bengt - poprosiła Mali i popchnęła go w stronę drzwi, -
Chciałabym z tobą porozmawiać.
Oparł się o ścianę na korytarzu i płakał, aż się zanosił.
- Jeżeli ona umrze, ja nie będę mógł żyć - szlochał. - Co ja mam w sobie takiego, że
ściągam najgorsze nieszczęście na swoje kobiety?
- Margrethe nigdy nie była szczęśliwsza niż wtedy, kiedy sprowadziła się do Innstad i do
ciebie, dobrze o tym wiesz. A rodzenie dzieci to naprawdę nie są żarty, zwłaszcza jeśli, tak
jak prawdopodobnie w tym przypadku, trzeba rodzić od razu dwoje. I kiedy w dodatku na
świecie panują czarne jak węgiel styczniowe ciemności - dodała. - Ale wszystko będzie
dobrze, Bengt.
Pochyliła się i objęła go serdecznie.
- Idz teraz na dół, do izby. Jak będzie czas, to po ciebie przyjdę. Nie możesz wciąż
siedzieć przy Margrethe.
- Ale ja nie mogę jej tak zostawić - protestował, patrząc na Mali z bezgranicznym
przerażeniem.
- Jeśli będzie cię potrzebować, to cię zawołam - obiecała. - Ale ona ma przed sobą
straszną pracę do wykonania. Wez się w garść, Bengt. Będzie dobrze, zobaczysz.
Słuchał, potrząsając głową.
- Nie, nie będzie dobrze. Nie byłem dobry dla Eline i teraz przyszła kara.
- Co ty za głupstwa wygadujesz! - krzyknęła Mali. - Chodz, zaprowadzę cię na dół.
Człowieku, pociągnij sobie bimbru i panuj nad sobą! To jedyna pomoc, jaką możesz okazać
Margrethe. Ja będę od czasu do czasu przychodzić do ciebie, żebyś wiedział, jak się sprawy
mają.
Popchnęła go przed sobą i sprowadziła ze schodów.
- Chodz, Bengt - zachęcała przyjaznie.
Nagle Bengt się odwrócił i objął ją ramionami.
- Chroń ją, Mali. Chroń ją dla mnie - wyszeptał. - Obiecujesz mi?
- Obiecuję - odparła zdecydowanie i pogłaskała go po policzku. Po czym zawróciła i
odeszła z powrotem do sypialni.
Dzień chylił się ku wieczorowi. Na dworze szalała zawierucha. Wicher spadał z wyciem w
dół od szczytu Stortind, dziki, gwałtowny. Zatelefonował doktor. Właśnie wrócił z Rindalen,
ale wybierać się w dalszą wędrówkę przy takiej pogodzie byłoby kompletnym szaleństwem,
wytłumaczył Halldis.
- Co to za doktor? - prychnęła Mali ze złością, kiedy po raz kolejny zeszła na dół, by
powiedzieć, że jak dotychczas osiągnięcia rodzącej nie są wielkie. - Ten drań ma ratować
życie ludziom, o ile wiem, a nie przede wszystkim troszczyć się o własną skórę!
- Machnij na niego ręką - powiedziała rozgoryczona akuszerka. - On nie przyjedzie, nie w
taką pogodę. Zresztą same damy sobie radę, ale skargę i tak na niego złożę, możesz być
pewna.
Wieczorem bóle stały się coraz częstsze i coraz silniejsze. Johanna podała Margrethe
ziołowy napar na złagodzenie bólu, ale to niewiele pomogło. Jej wielkie, bezkształtne ciało
prężyło się niemal jak łuk, kiedy łapał ją kolejny skurcz, a pózniej, kiedy najgorsze minęło,
opadała na poduszki wyczerpana i zlana potem.
Akuszerka badała ją ostrożnie, mierzyła rozwarcie, sprawdzała bicie małych serduszek.
- Niedługo się powinno zacząć - powiedziała, wycierając ręce. - Rozwarcie jest dobre,
takie jak trzeba.
- Posuwamy się do przodu, Margrethe - szeptała Mali i ocierała twarz siostry wilgotną
szmatką. - Jesteś bardzo dzielna. Musisz tylko jeszcze trochę wytrzymać, a wszystko skończy
się dobrze.
Odwróciła się do akuszerki i spojrzała na nią pytająco.
- Mam rację? - spytała. - Ona przez to przejdzie?
- Na pewno przejdzie - odparła tamta z dziwną zaciętością. - Przeprowadziłyśmy ją już tak
daleko, a wciąż nie ma oznak krwotoku, chociaż przy takiej wielkiej, rozciągniętej macicy
zawsze niebezpieczeństwo krwotoku jest największe. Ale ta dziewczyna ma w sobie wielką
siłę, Bogu niech za to będą dzięki - dodała, spoglądając na wymęczoną kobietę na posłaniu.
- A dzieci? - spytała Mali niepewnie.
- Na razie oba serduszka biją miarowo, ale i tak się trochę o dzieci boję. Jeśli są małe i
słabe, to trudno będzie je uratować. Bliznięta w styczniu, mój Boże...
Wymownie kręciła siwą głową.
Tak, myślała Mali. Gdyby coś się stało, to będzie wielki żal, ale przecież jakoś się z tym
pogodzą, i Bengt, i Margrethe, mogą jeszcze pózniej mieć wiele dzieci. Najważniejsze to
uratować Margrethe.
Kiedy zaczęły się bóle parte, Margrethe była już kompletnie wyczerpana. Godzinami
skurcze wstrząsały jej ciałem i pozbawiały ją sił. Gdy więc pojawił się pierwszy ból party,
leżała po prostu i wyła niczym zwierzę.
- Ja już dłużej nie wytrzymam - płakała, kurczowo ściskając rękę Mali. - Nie chcę już
dłużej! Zostawcie mnie w spokoju, pozwólcie mi umrzeć.
- Co ty sobie właściwie myślisz - prychnęła Mali, podciągnęła ją wyżej na poduszki i
wlała w nią szklaneczkę bimbru.
Przyniosła trochę ze sobą w butelce, kiedy wcześniej wieczorem była w izbie. Margrethe
zakrztusiła się mocnym napitkiem i kaszlała. Część spłynęła jej na koszulę, większość jednak
wypiła.
Mali nie wiedziała, co Johanna sądzi o takich sposobach, bo przecież to nie żaden wywar
ziołowy wmusiła w siostrę, ale jeżeli coś takiego działa w przypadku zwierząt, które są już
bliskie poddania się przy skomplikowanych porodach, to przecież można spróbować i w
przypadku kobiety. Szkody jej to raczej nie wyrządzi. Teraz bowiem Margrethe musi
zmobilizować resztę sił, by wypchnąć dzieci na świat. I wszystko może zależeć od tego, czy
się nie podda. Kiedy więc pojawił się następny skurcz, Mali chwyciła obie ręce siostry i
zaczęła nią potrząsać.
- Przyj, Margrethe! Odpoczywać będziesz po wszystkim. Przyj, słyszysz? - I jakimś
cudownym zrządzeniem rozkaz Mali podziałał, wdarł się widocznie do zamroczonego mózgu
Margrethe. Wciągnęła powietrze i zaczęła przeć, jęczeć i krzyczeć tak strasznie, że Mali
przeniknął lodowaty dreszcz. Jeden skurcz po drugim wstrząsały jej sterczącym brzuchem,
twardym niczym góra.
Mali straciła poczucie miejsca i czasu. Stała przy głowie Margrethe i potrząsała nią za
każdym razem, kiedy ta gotowa była się poddać. [ Pobierz całość w formacie PDF ]
