James P. Hogan Giants 2 The Gentle Giants of Ganymede
James Clavell Asian Saga 03 King Rat
James Patterson Alex Cross 05 Pop Goes the Weasel
James Alan Gardner [League Of Peoples 03] Vigilant
James Axler Deathlands 044 Crucible of Time
MdśÂ‚ośÂ›ci Jean Paul Sartre
Agata Christie Chleb olbrzyma
Najpić™kniejsze opowieśÂ›ci 03 Irlandzki romans Sandemo Margit
4 Dead to the World
Ashlynn Pearce Rough Edges
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
identyfikacyjny (55) był równy zapewne połowie lat, jakie sobie liczyła to
ledwie trójka spośród dwunastu sprawiedliwych, którzy zdecydują o życiu
lub śmierci Jacka Swytecka.
Dochodziła czwarta i w normalnych okolicznościach pani sędzia Tate
zarządziłaby przerwę, uznając, że nie wystarczy już czasu na wstępne
przemówienia stron. Tak postąpiłaby w czasie każdej innej sprawy, ale
popisy McCue'a w czasie wyboru przysięgłych sprawiły, że pani Tate
postanowiła inaczej. Znalazła sposób, aby przemówienia zostały wygłoszone
i aby ona zdążyła wrócić do domu przed szóstą i obejrzeć się w telewizji,
która oczywiście nada relacje z procesu.
Panie mecenasie zwróciła się do obrońcy zechce pan zabrać głos.
Manny wstał z miejsca nieco zaskoczony. McCue też się poderwał.
Z całym szacunkiem dla Wysokiego Sądu zaprotestował z fałszywą
pokorą ale zwykle to oskarżyciel publiczny zabiera głos jako pierwszy.
Sędzia spojrzała nań z wysoka, po czym głośno i wyraznie, aby ława
przysięgłych nie miała żadnych wątpliwości, powiedziała:
Sąd doskonale wie, że oskarżyciel publiczny zwykle występuje jako
pierwszy, i stwierdza, że skorzystał pan już z tego prawa. Sąd wielokrotnie
zwracał uwagę, że w toku wyboru przysięgłych wygłasza pan tezy swojego
wstępnego przemówienia. Teraz więc jest kolej obrony.
McCue'a zamurowało.
Wysoki Sądzie, to drakońska decyzja, pozwolę sobie zauważyć.
Chodzi mi tylko o parę minut, jeśli można prosić.
Sąd wyraża zgodę. Parę minut.
Rozumiem McCue próbował jeszcze coś wskórać to znaczy kilka
mi...
Zmarnował pan już dziesięć sekund, panie prokuratorze.
McCue zrozumiał, że nic więcej nie wytarguje, więc nie tracąc więcej
czasu pomknął ku ławie przysięgłych, przybierając stosowny wyraz twarzy.
Ogromne, ciemne oczy rozpaliły się żywym blaskiem, gdy sugestywnie
spojrzał na przysięgłych znad staromodnych okularów-połówek, które nosił
na czubku wielkiego nochala. Choć chwila była poważna, to na promiennym
obliczu oskarżyciela publicznego błądził cień figlarnego uśmiechu, co
potwierdzało tylko dość powszechną opinię, że wiekowy Wilson McCue
pozostał w głębi duszy poczciwym niedorostkiem.
Panie i panowie przysięgli zaczął, przechadzając się dostojnie przed
ławą oto będziecie rozstrzygać w sprawie o zabójstwo, ale jej
przedmiotem jest coś więcej władza, władza nad życiem i śmiercią. Z woli
narodu dopuszczono bowiem w naszym stanie najwyższy wymiar kary,
uznając, że państwo władne jest pozbawić życia zbrodniarzy, którym
udowodni się winę. Nie oznacza to jednak, że z tegoż prawa, władania
życiem lub śmiercią, może dowolnie korzystać każdy obywatel. Nikomu
bowiem i w żadnych okolicznościach nie wolno zastępować państwa i brać
zastrzeżonych dla wymiaru sprawiedliwości praw w swoje ręce. Bez
względu na motywy nikomu nie wolno wykonywać prywatnych że tak
powiem egzekucji. W toku procesu, panie i panowie przysięgli, poznacie
czÅ‚owieka, który wÅ‚adzÄ™ należnÄ… paÅ„stwu wziÄ…Å‚ we wÅ‚asne rÄ™ce. Ów
człowiek jest prawnikiem, adwokatem, który całe zawodowe życie poświęcił
sprawie obrony najokrutniejszych zbrodniarzy, jakich zna nasza
społeczność. Wielu z nich, jeśli nie wszyscy, okazywało się winnych
zarzucanych im czynów, niewielu wszakże spotykała kara. Pojawia się więc
pytanie: czy tak powinno być? Niektórzy teoretycy są zdania, że obrona
praw obywatela, choćby winnego zbrodni, jest sprawą godną pochwały i
szacunku, bo na tym polega interes publiczny. McCue podszedł do ławy
przysięgłych, jakby przemawiał nie do wszystkich dwunastu, lecz do
każdego z ławników z osobna. Zciszył nawet głos. Ale przedmiotem
niniejszej rozprawy nie jest interes publiczny ani działalność zawodowa
adwokata, który oto zasiadł na ławie oskarżonych. Osądzać wam przyjdzie
coś zupełnie innego mroczne działania i skryte czyny podsądnego.
Dowody, jakie zgromadziło oskarżenie, wykażą, iż drugiego sierpnia około
czwartej nad ranem podsądny wdarł się do mieszkania pewnego człowieka,
uzurpując sobie prawa sądu oraz przysięgłych, i dokonał na nim egzekucji:
dobył pistoletu kaliber trzydzieści osiem i dwoma strzałami zamordował
swojego klienta. Oto on, panie i panowie przysięgli McCue teatralnym
gestem wymierzył palec w stronę Jacka oto winny zabójstwa, Jack
Swyteck!
Jack niemal fizycznie odczuł ciężar zarzutu, jakby oskarżycielski palec
prokuratora wciskał go w ziemię. Jakże prawdziwie to brzmi, myślał
posępnie. Wszystko zależy od okoliczności: w ogrodzie zwykła ziemia staje
się glebą, w szacownej bibliotece byle jakie czytadło nabiera rangi dzieła, a
w sali sądowej prokurator-zadufek jawi się jako niezłomny szermierz praw.
Ma pan jeszcze piętnaście sekund oznajmiła sędzia.
Właśnie podchwycił McCue, kontynuując oskarżycielską mowę
mam zbyt mało czasu, aby przedstawić wszystkie dowody przeciwko
Jackowi Swyteckowi, ale, panie i panowie przysięgli, przekonacie się o nich [ Pobierz całość w formacie PDF ]
