Donita K Paul [DragonKeeper Chronicles 03] DragonKnight (pdf)
Denise A Agnew [Daryk World 03] Daryk Craving (pdf)
Brandy Golden [Brocton Chronicles 03] More of Maddie Danvers [DaD] (pdf)
Leigh Lora Twelve Quickies of Christmas 03 Heather's gift
Krentz Jayne Ann Eclipse Bay 03 Koniec lata
Ebook Buddhism Knowing and Seeing
Broadrick Annette TydzieśÂ„ na Hawajach
Hack_Proofing_Your_Network_Edycja_polska_hacpro
Cabot Meg Pamić™tnik Ksi晜źniczki 08 Ksi晜źniczka w rozpaczy
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
jestem... Annika ma rację. Otwór musiał się znajdować od strony morza i tu właśnie jest
wyrazny osad.
- Cholera jasna! - denerwowaÅ‚ siÄ™ Jørgen.
- Teraz to nie ma najmniejszego znaczenia - usłyszeli znowu głos Martina. - Siedzę
pod kamieniem, ale nie zaklinuję się na dobre, to mogę wam obiecać!
Ponownie zaległa cisza. Słychać było jedynie delikatny szmer przesypywanej ziemi.
- Jørgen, podaj mi to dÅ‚uto, które niedawno miaÅ‚eÅ›! Tylko nie przewróć podpory,
bardzo ciÄ™ proszÄ™.
Jørgen bardzo ostro\nie wsunÄ…Å‚ narzÄ™dzie w gÅ‚Ä…b niszy.
- Znalazłeś coś?
- Nie wiem. Coś tu jest, ale to mo\e być kamień. Warstwa ziemi jest du\o głębsza, ni\
przypuszczaliśmy. Poza tym wszystko jest cholernie twarde, spetryfikowane, i to jeszcze
pogarsza sprawÄ™. O rany!
Wszyscy pochylili siÄ™ jak na komendÄ™.
- Co tam?
Cisza, zanim odpowiedział, zdawała się trwać całą wieczność. A odpowiedz mówiła
niewiele.
- CoÅ› jest.
- No, ale co? - gorÄ…czkowaÅ‚ siÄ™ Jørgen.
- To jest dosyć... długie. Okropnie długie! Nigdy nie widziałem takiego wydłu\onego
kamienia! I le\y potwornie głęboko, znacznie głębiej, ni\ bym oczekiwał.
- Królewski miecz? - pisnęła Tone.
- Skąd mam wiedzieć? To po prostu bryła skamieniałej ziemi. Ale w środku coś jest,
to pewne! śeby tylko nie okazało się, \e wujaszek Cadallan rzucił klątwę na ka\dego, kto
dotknie jego klejnotów.
- GÅ‚upiÅ›! - warknÄ…Å‚ Jørgen. - WyciÄ…gnÄ…Å‚eÅ› to?
- Spokojnie! Nie mam tu miejsca, \eby wziąć zamach, a to jest cholernie długie... i
siedzi mocno...
Ostatnie słowa przeszły w jakieś głuche mamrotanie, a kiedy Martin odezwał się
znowu, jego głos dzwięczał jak zawsze:
- Jørgen... Annika... JesteÅ›cie tam wszyscy?
- Naturalnie, wszyscy czworo. Co siÄ™ dzieje?
- Tu jest nie tylko ten podługowaty przedmiot. Spoglądali po sobie.
- Co mówisz?
- Tu jest coś jeszcze! Natrafiłem na coś...
Jørgen próbowaÅ‚ studzić ich zapaÅ‚.
- Martin, jeśli to jest korona, to musi być teraz spłaszczona jak naleśnik. Albo
kompletnie przerdzewiała, nie rozumiesz tego?
- Oczywiście, \e rozumiem! Ale, słuchaj, warstwa ziemi pod głazem jest znacznie
głębsza, ni\ myśleliśmy, więc mo\e...
- To kamieÅ„, Martin - rzekÅ‚ Jørgen gÅ‚ucho. - Nie okÅ‚amuj sam siebie!
- Gdzie, do cholery, widziałeś kamień z du\ym otworem w środku?
Wokół głazu zaległa grobowa cisza. Ron podszedł bli\ej. Stał teraz tu\ za Anniką.
Odwróciła głowę i spojrzała mu w oczy.
- Co ty na to, Ron?
Twarz Rona była zupełnie nieruchoma.
- Pojęcia nie mam.
- WydobyÅ‚eÅ› te znaleziska? - denerwowaÅ‚ siÄ™ Jørgen.
- Jeszcze nie. Czy ty nigdy nie widziaÅ‚eÅ› archeologicznych wykopalisk, Jørgen? -
upomniaÅ‚ go Martin, powtarzajÄ…c te same sÅ‚owa, które Jørgen rzuciÅ‚ niedawno w twarz
Parkinsonowi.
Jednym uchem Annika usłyszała jakieś szelesty w lesie ponad nimi, ale zbyt była
pochłonięta działalnością Martina, by się nad tym zastanawiać.
Spod kamienia dochodziły jęki i postękiwania świadczące o wielkim wysiłku.
- Tutaj... wcale nie jest tak łatwo... mo\ecie mi wierzyć! Ale teraz! Teraz go mam...
no, prawie.
- Ostro\nie, Martin, ostro\nie... jeśli coś złamiesz, to...
- Złamię? Coś ty! To wszystko zlepiło się w ogromną bryłę z kamieni, ziemi i Bóg wie
czego jeszcze. O! No, to mam... to! Zejdzcie z drogi, bo będę się wycofywał rakiem!
W głosie Martina dzwięczał triumf i podniecenie. Powolutku wyciągali go z niszy pod
głazem za nogi, na koniec ukazały się te\ ręce trzymające w miłosnym uścisku dwa
dziwaczne przedmioty. Coś bardzo długiego, przypominającego kamień, wyciągał to i
wyciągał, jakby nigdy nie miał skończyć.
Jørgen wziÄ…Å‚ od niego zdobycz z najwiÄ™kszÄ… ostro\noÅ›ciÄ….
- Królewski miecz? - wyszeptała Annika, wytrzeszczając oczy.
- Któ\ to wie? - rzekÅ‚ Jørgen dr\Ä…cym gÅ‚osem. - Ale to mo\e być królewski miecz!
I oto Martin, umazany ziemią, stanął przed nimi. W ręce trzymał wielką bryłę, czarną,
nieforemną, z wyraznym zagłębieniem pośrodku. Wzruszeni i zdyszani wpatrywali się
wszyscy w ten niezbyt piękny przedmiot, z którego opadały grudki ziemi i jakieś korzonki.
- Korona króla Cadallana - szepnęła Tone.
ROZDZIAA XXII
Słońce zaszło, od ziemi ciągnęło nocnym chłodem.
Zanim weszli do domu, Martin próbował strząsnąć z siebie najgorsze zabrudzenia.
Annika została, by mu pomóc. Ron czekał tak\e.
- Jak myślicie, czy mo\emy oczyścić te przedmioty? - zastanawiał się Martin z
chłopięcym zapałem. - A mo\e to są świętości i powinniśmy je zostawić w takim stanie, w
jakim je znalezliśmy?
Myśl wydawała się pora\ająca.
- To chyba bÄ™dzie zale\aÅ‚o od tego, jak du\y jest autorytet Jørgena - rzekÅ‚a Annika
nieśmiało.
- Obawiam siÄ™, \e niezbyt wielki.
- A co zamierzacie zrobić z tym pózniej, po powrocie do miasta? - zapytał Ron.
Przerwali czyszczenie.
- Nooo - zaczął Martin przeciągle. - A gdzie się właściwie oddaje tego rodzaju
znaleziska? Dla mnie byłoby sprawą naturalną przekazanie ich Instytutowi Celtyckiemu.
Niech oni zdecydują, gdzie to umieścić.
Ron przyglądał mu się badawczo.
- Czy Parkinson ma coś wspólnego z tym Instytutem?
- Jeśli się oka\e, \e ma, to się z nimi nie skontaktujemy - odparł Martin stanowczo.
- Mam nadzieję - rzekł Ron sucho, najwyrazniej nie do końca przekonany. - Zadbajcie
jednak, by regalia znalazły się we właściwym miejscu, to bardzo wa\ne! - Odetchnął głęboko.
- A teraz muszę was po\egnać.
- Po\egnać? - zapytali oboje jednocześnie.
On tak\e posmutniał.
- Tak, muszę was opuścić. Kiedy obudzicie się jutro rano, mnie ju\ tu nie będzie.
- Ale dlaczego?
Ron odpowiadał dziwnie wolno.
- Ze względu na Annikę. Nie potrafię się jej oprzeć. [ Pobierz całość w formacie PDF ]
