Carol Lynne [Cattle Valley 27] Alone in a Crowd Ryan, Rio, Nate [TEB MM] (pdf)
Crews Caitlin Nowojorska skandalistka
śÂwiat Cygar
Korecka Halina Gniazdo
Roszel Renee Czar jemioly
Courtney Ryan W stronć domu
Loius L'Amour Valley of the Sun
Anne McCaffrey Pern 00 Threadfall
4 Briggs Patricia Mercedes Thompson Znak KośÂci
Hall Steffie Przygoda z milionerem
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
domem rozpamiętując swój żal i z goryczą myślała o wspaniałym ekwipażu. W odkrytym
powozie poza stangretem siedział tylko jeden jedyny pasażer. Był nim wielki, otyły
mężczyzna, ubrany na czarno, Wydawał się elegancki i bogaty. Zapamiętała go właśnie
dlatego, że ona została sama i bez środków do życia.
- To musiał być Julius Backman - oświadczył Molin. - Zawsze ubierał się na czarno i nosił
bardzo eleganckie stroje. Ale to znaczy, że Magdalena nie wyjechała z nim z Ramlosa?
- Chyba nie. Przeczytajmy dalej: Okazało się, że następnego dnia, a więc w poniedziałek,
doktor Berg porzucił pracę w uzdrowisku. Wymówił się ważnymi sprawami rodzinnymi i po
prostu wyjechał, ku wielkiej irytacji zarządzających, gdyż natychmiast musieli, szukać
nowego lekarza. Nikt, poza odzwiernym, nie widział, jak Berg opuszczał uzdrowisko.
Odzwierny twierdzi, że doktorowi bardzo się spieszyło, nawet słowa nie rzucił na
pożegnanie, tylko popędził konia i zaraz zniknął.
- Czy był sam w powozie? - zapytał Molin. Sasza wskoczył mu na kolana, staruszek
pogłaskał go odruchowo.
- Zaraz zobaczymy.
77
Na nasze pytanie, czy doktor miał jakiegoś pasażera, odzwierny odparł, że chyba nie, ale
dobrze nie pamiętał, bo przecież wydarzyło się to już tak dawno temu.
- No tak, to zrozumiałe.
- Kiedy jednak przyparliśmy go do muru, przypomniał sobie, że tylne siedzenie w całości
było zasłonięte, jak gdyby doktor miał tam wiele bagażu przykrytego kocem. Oczywiście
mogło chodzić o zupełnie innego człowieka i zupełnie inny powóz, odzwierny naprawdę
niewiele pamiętał.
- No i co? - niecierpliwie zapytał Molin. - Czy natrafili na jakiś ślad Berga?
- Tak, zaraz potem najwyrazniej wyruszyli do Kristianstad - powiedział Christer, który zdążył
już po cichu przeczytać następny kawałek listu.
W Kristianstad dowiedzieliśmy się, że nie widziano go tu od czasu, gdy wyjechał do
Ramlosa, by podjąć tam pracę. Pózniej jednak przysłał list do rodziny. Informował w nim, że
został zatrudniony w lazarecie zakonu serafinów w Sztokholmie. Było to mniej więcej dwa
lata temu, pózniej nie przesłał już żadnych wieści.
Jesteśmy zdania, że w Skanii zrobiliśmy już wszystko, kiedy więc otrzymasz ten list,
będziemy już w drodze na północ.
Wszystko bowiem wskazuje na to, że doktor Berg tę właśnie drogę obrał, kiedy opuścił
uzdrowisko Ramlosa. Z Magdaleną ukrytą w powozie, gotowi jesteśmy to przysiąc.
Molin skinął głową.
- Pozostaje pytanie, czy była wówczas jeszcze żywa, czy martwa?
Zapadła cisza. Odpowiedz nasuwała się sama.
Christer oświadczył z udawaną wesołością:
- Mogła być głęboko uśpiona, jaśnie panie. Berg był przecież lekarzem. Nie wolno nam
tracić wiary.
Dla obu był to jednak niezwykle trudny moment.
- Czy to już koniec listu?
- Nie, jest jeszcze króciutkie postscriptum. Zaraz, zaraz, napisano je tak małymi literami, że
ledwie mogę odczytać: Zapomniałem powiedzieć, że w drodze do Skanii odwiedziłem
kościoły w Linkoping. W ciągu ostatnich trzech - czterech lat nie pochowano tam żadnej
Magdaleny Backman.
78
Christer złożył list.
- Myślę, że jest w tym jakaś nadzieja, prawda?
- Chyba tak - odparł Molin zamyślony.
Christer, ochrypły po głośnym odczytaniu tak długiego listu, powiedział:
- Bardzo chciałbym pojechać do Sztokholmu, by spotkać ich tam i pomóc w poszukiwaniach,
ale, po pierwsze, Sztokholm to wielkie miasto, nie będzie łatwo ich znalezć, zwłaszcza że
nie wiedzą, kiedy przyjadę. A po drugie, prosiłem Heikego, by przyjechał do Kola i Anny
Marii. Powinienem oczekiwać go wraz z nimi.
- Musisz także dotrzymać mi towarzystwa - uśmiechnął się Molin. - Wniosłeś tyle światła w
moje życie, ty i twoje czarodziejskie sztuczki!
Christer jednak nie uważał wcale, by staruszek był jakoś szczególnie ożywiony.
Szczerze powiedziawszy, wyglądał na umierającego.
- A propos czarodziejskich sztuczek... - z błyskiem w oku rzekł dziadek Magdaleny. -
Obiecałeś, że mi jakąś pokażesz!
- Ależ oczywiście! - zawołał Christer z tym samym wielkim entuzjazmem co zawsze.
Rozejrzał się dookoła. - Zaraz zobaczymy... coś, co jaśnie pan może wyczuć dotykiem... Już
wiem!
Przesunął wazon z różami bliżej ręki starego.
- Bardzo proszę, proszę dotknąć tej róży. Mogę sprawić, że zaraz zwiędnie.
- A czy nie lepiej byłoby, gdybyś znalazł zwiędłą różę i na powrót tchnął w nią życie?
Christer był tak przejęty, że nie wyczuł rozbawienia w głosie Molina.
- Naturalnie, jaki ze mnie głupiec! O, ta róża już zwiesiła główkę i widzę, że opadło z niej
kilka płatków. Czy wystarczy, jeśli sprawię, że znów się wyprostuje?
- O, tak, w zupełności. Możesz też nie przyczepiać płatków, które opadły - rzekł starzec
dziwnie zduszonym głosem.
- To świetnie, bo zostały już zmiecione - naiwnie odparł Christer. - A więc zaczynam.
Ze śmiertelną powagą uczynił kilka tajemniczych gestów wokół biednej róży, która
najpewniej nic z tego nie mogła pojąć.
79
Nic się nie wydarzyło.
- To bardzo wyczerpujące - objaśnił Molinowi Christer i skupił się jeszcze bardziej, aż pot
wystąpił mu na czoło. - Nie, jakoś dzisiaj nie chce zadziałać...
- O, czary wymagają czasu, by nabrać mocy - rzekł Molin z powagą. Służący prawie już
całkiem odwrócił się tyłem, by nie było widać, jak zagryza wargi, starając się powstrzymać
śmiech.
Stary Molin poprosił:
- Może tymczasem wyjdziesz na werandę i sprawdzisz, czy przypadkiem nie zanosi się na
deszcz? Mam ochotę posiedzieć dziś trochę na dworze, mój drogi.
Zdumiony, że róża nie zareagowała na jego zaklęcia, Christer spuścił głowę i wyszedł.
Molin natychmiast zwrócił się do służącego:
- Wymień tę zwiędłą różę na identyczną, tylko świeżą. Umieść ją dokładnie w tym samym
miejscu.
- Oczywiście, jaśnie panie.
Pospiesznie wybiegł do sąsiedniego pokoju, by poszukać podobnej jasnoczerwonej róży, a
potem szybko zamienił kwiaty. Kiedy Christer wrócił, służący stał już w swym zwykłym
miejscu, dyskretnie z boku:
- Nie, nie będzie deszczu - uspokoił Molina Christer. Nagle zatrzymał się, wpatrzony w
wazon z kwiatami. - Ona... ona... [ Pobierz całość w formacie PDF ]
