Bond Stephanie ByÄ gwiazda
Bond Stephanie ZakĹad
Jason Frost The Warlord v1
Acuna, Desiree Labyrinth of the Beast (LSB)[Kimberly Zant]
James P. Hogan Giants 2 The Gentle Giants of Ganymede
Anthony, Piers But What of Earth
John Norman Gor 17 Savages of Gor
Januszewska Krystyna Przytulać kamienie
Hardy Kate Weekend w Wenecji
Dee Tenorio All of You (pdf)
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
jednak zbudowany, był nadspodziewanie młody, nie mógł mieć więcej niż
czterdziestkę. Jego pierwszy statek?
Koniew machinalnie uścisnął podaną dłoń, myśląc zarazem, że sześć osób w kabinie
frachtowca to prawdziwy tłok.
Znowu pokazał legitymację.
- Major Aleksiej Koniew.
Tumariew uśmiechnął się, odsłaniając rząd białych zębów.
- W czym mogę panu pomóc, majorze?
- Dwudziestego ósmego maja wypłynął pan z Pieczengi z transportem silników
odrzutowych.
- Tak - potwierdził kapitan i wzruszył ramionami. -1 co z tego?
Niefrasobliwość Tumariewa zaskoczyła majora. Wizyta majora MWD
nigdy nie była w Rosji traktowana jako błahostka, a jeśli na dodatek pytał o
przewóz strategicznych materiałów... Najwyrazniej młodości kapitana towarzyszyła
też znaczna naiwność. Trzeba go było pouczyć, komu należny jest szacunek.
- To z tego, kapitanie, że chcę obejrzeć manifesty przewozowe,
a także uzyskać dokładne informacje na temat firmy w Bergen, która
była odbiorcą. 1 nie mam czasu do stracenia. Zrozumiano?
Tumariew nie wyglądał wcale na przestraszonego i tylko krótko kiwnął głową.
- Jasne, majorze. - Wrócił za biurko i wyciągnął szufladę. - Wszyst
kie dokumenty mam tutaj.
Ale dłoń, która wynurzyła się z szuflady, trzymała nie papiery, lecz pistolet,
który mierzył prosto w brzuch Koniewa.
Major usłyszał za sobą zduszony okrzyk Helen i sam odruchowo sięgnął po broń,
ale powstrzymał go głos Tumariewa.
- Nie ruszać się! Wszyscy ręce do góry! 1 to już!
Koniew posłuchał, myśląc z wściekłością o swojej nierozwadze. Tak bardzo
pochłonęło go polowanie, że zupełnie zapomniał o tym, iż nie-
Dzień gniewu
rzadko także tropiona zwierzyna może zaatakować. Powinien był sobie zapewnić
wsparcie miejscowej milicji. Kątem oka dostrzegł pistolet w ręku Gruzina.
Tumariew pokiwał z zadowoleniem głową.
- Teraz lepiej. - Wolną ręką wskazał Koniewa. - Najpierw tego.
Trzeci z marynarzy, blondyn o brudnych włosach, szybko i wprawnie przeszukał
majora, odbierając legitymację oraz Makarowa. Potem zniknął mu za plecami, ale
szelest ubrania i zduszone amerykańskie przekleństwa świadczyły o tym, że także
Helen oraz Peter zostali zrewidowani. Co się, u diabła, dzieje? - myślał w
popłochu. Na co liczył Tumariew? Jak chciał się wykręcić z napaści na oficera
policji i dwoje cudzoziemców? Bardziej wydawał się hersztem bandy niż kapitanem
statku handlowego. Hersztem bandy"! Koniew uważnie wpatrzył się w Tumariewa.
Blondyn pojawił się znowu w zasięgu jego wzroku, uzbrojony w pistolet Koniewa.
- Tamci byli czyści - powiedział i spojrzał pytająco na kapitana. Ten pokręcił
głową.
- Nie, nie tutaj. -1 dodał z zimnym uśmiechem. - Taśma. Marynarz schował broń do
kieszeni, wydobył z niej taśmę klejącą
i zrobił krok w kierunku Thorna, który stał najbliżej.
Koniew lekko obrócił się, aby spojrzeć na Helen i Petera. Wydawali się
zaskoczeni i oburzeni. Czy jednak zdawali sobie sprawę z grozy sytuacji? Czy
wychwycili owo nie tutaj", które mogło znaczyć tylko jedno? Znienacka pomyślał
o starszym bracie. Rodzice już nie żyli i teraz Paweł zostanie jako jedyny.
Poczuł ukłucie żalu, ale nie pozostała mu żadna inna możliwość. Musiał coś
zrobić, gdyż inaczej nikt z całej trójki nie ujdzie z życiem.
Major rzucił się wprost na Tumariewa. Liczył na zaskoczenie, na zachowanie
całkowicie niespodziewane dla przeciwników. Miał też nadzieję, że pocisk zabije
go na miejscu, oszczędzając cierpień, a Helen i Peter wykorzystają swoją szansę.
Thorn zareagował natychmiast. Okręcił się w lewo, żeby wykonać prawą nogą cios z
pełnego obrotu. Kątem oka zobaczył, że Helen w ten sam sposób atakuje mężczyznę,
który ich tutaj przyprowadził.
Rozległy się trzy ogłuszające wystrzały: dwa jeden po drugim, trzeci ułamek
sekundy pózniej.
Peter lekko chybił, pięta uderzyła w biodro marynarza, zamiast w brzuch, cios
był jednak na tle silny, że tamten zwalił się na podłogę, a taśma potoczyła się
pod koję.
Thorn rzucił się na marynarza, dwukrotnie uderzając w odsłoniętą grdykę. Za
drugim ciosem coś chrupnęło, a tamten z przerażeniem
Larry Bond
w oczach rozpaczliwie próbował łapać powietrze, którego nie przepuszczała
zmiażdżona krtań. Rozrzucone ręce i nogi dygotały niczym u ryby rzuconej na dno
łodzi.
Następny wystrzał.
Rykoszet gwizdnął nad głową Thorna, ze snopem iskier odbijając się od metalowej
grodzi. Ręce gwałtownie obmacywały kurtkę marynarza w poszukiwaniu pistoletu
Koniewa. Wymacał go i szarpnął z całej siły, czując, jak materiał z trzaskiem
ustępuje. Za sobą usłyszał jeszcze jeden wystrzał.
Prędzej, prędzej!
Wprowadził nabój do komory i odtoczył się, lufą Makarowa poszukując celu.
Ciemnowłosy marynarz, którego zaatakowała Helen, leżał na ziemi dziwnie
przekrzywiony, Thorn toczył się dalej...
Zbyt pózno zobaczył Tumariewa, który mierzył właśnie w jego kierunku.
Jeden za drugim huknęły trzy strzały. Pierwszy ugodził w pierś kapitana, drugi w
gardło, trzeci - w czoło. Z krwawą miazgą zamiast twarzy Tumariew poleciał do
tyłu i zwalił się za biurkiem, zostawiając czerwoną smugę na ścianie.
Ciężko dysząc, Helen opuściła Tokariewa i błyskawicznie rozejrzała się po pokoju.
Nikt się nie poruszał - z wyjątkiem Petera. Wymienili spojrzenia, bez słowa
informując się, że żadnemu z nich nic się nie stało, i natychmiast odwrócili się
do Koniewa.
Major leżał na blacie biurka Tumariewa z dwiema wielkimi plamami na plecach.
Podskoczyła w jego kierunku, czując, że Peter robi to samo. Każde z nich
chwyciło Koniewa pod ramię i ostrożnie ułożyli go na podłodze. Uklękła przy
ciele i przytknęła palce do tętnicy szyjnej...
- Nie żyje, Helen - usłyszała głuchy głos Thorna, potwierdzający to, co sama już
wiedziała w chwili, gdy zobaczyła pierś majora. Zlady po dwóch kulach Tumariewa
odległe były o niecały centymetr, ale najokropniejsza była rana wylotowa pocisku,
który ciemnowłosy marynarz wystrzelił w plecy Koniewa, gdy ten rzucił się na
kapitana. Wiedziała, że gdyby nie atak majora, ten pocisk ugodziłby ją.
Koniew ocalił im życie.
Wpatrzyła się w twarz Rosjanina. Musiał wiedzieć, jaką cenę zapłaci. Za sobą
słyszała, jak Thorn zbiera broń i magazynki.
Peter miał rację, nie było teraz czasu na rozmyślania. Niebezpieczeństwo wcale
jeszcze nie minęło, ale świadomość tego bynajmniej nie umniejszała żalu po
stracie Koniewa. Kiedy wstała, Peter sięgnął po chusteczkę i szybkim ruchem
otarł jej policzki. Nawet nie wiedziała, że płacze.
Podał jej Makarowa i dwa magazynki, ale pokręciła głową i podniosła pistolet, z
którego zastrzeliła Tumariewa. Wyjęła magazynek- pozostały jeszcze cztery naboje.
Za mało. Wymieniła magazynek na nowy.
Dzień gniewu
Ktoś mógłby uznać Tokariewa za broń staromodną, a przecież przed chwilą na trzy [ Pobierz całość w formacie PDF ]
