Bialolecka_Ewa_ _Kamien_na_szczycie .
Glowacki Janusz Czwarta siostra
CzÄĹÄ 1 Angus , stringi i przytulanki
Sandemo Margit Saga o Królestwie śÂwiatśÂa 01 Wielkie Wrota
Drummond June Brzemić winy
Hoffman. .Short.Course.on.the.Lie.Theory.of.Semigroups I.(1991).[sharethefiles.com]
Krollear
Carey Mary Virginia Tajemnica śÂmiertelnej PuśÂapki
Chmielewska_Joanna_ _Najstarsza_prawnuczka
Tribesmen of Gor John Norman
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
of America, czyli CIA w Hayde Parku, niedaleko Nowego Jorku. Proszę nie mylić z
Central Inteligence Agency. Uśmiechnął się chytrze.
Do licha. Szyc cichutko gwizdnął. Musi pan być rzeczywiście niezwykłym
kucharzem. Słyszałem cuda o umiejętnościach ludzi, którzy skończyli Amerykański
Instytut Kulinarny. Dość wylewnie podkreślił swój podziw. Czy w Polsce
doceniono aby pana wykształcenie? zapytał.
Jerzy nabrał odwagi i całkiem swobodnie poddał się wymianie zdań.
Jestem zadowolony ze swojej pracy, choć może nie jest ona ukoronowaniem moich
marzeń i możliwości.
Wyobrażam sobie. Przecież dyplom CIA to przepustka do najlepszych restauracji
świata, a gaża w nich oznacza niebagatelne sumy. Zachwyt na twarzy Szyca
wyglądał na szczery. Muszę się panu przyznać ściszył głos i rozejrzał się
tajemniczo że dobre jedzenie przysunął się bliżej i wyszeptał to moja słaba
strona. Poklepał się niedwuznacznie po zarysowującym się lekko brzuszku. Ta
słabość wiele mnie kosztuje. Nie myślę o pieniądzach, lecz bardziej o kaloriach.
Walka z nimi to wielki problem. Oddałbym wszystko za soczysty befsztyk w
ananasach i mus z homara, a na deser gruszki w karmelu. Do tego kieliszek
przymknął powieki i z rozrzewnieniem wyszeptał Pinot Noir.
Odpowiedniejsze do tego byłoby Sauvignon Blanc wtrącił Jerzy. Jest
lżejsze, nie zabija smaku potraw.
Czuję, że nie będziemy mieli problemu ze znalezieniem wspólnej płaszczyzny
porozumienia zażartował Szyc. Z artystami rozmawia mi się dużo lepiej.
Chciałbym, żeby pana słowa stały się faktem. Co do moich
33
artystycznych umiejętności, trudno się będzie o nich przekonać. W Polsce jeszcze
wciąż nie mam pełnych możliwości wykazania się swoją wiedzą. U nas gotowanie
musi być kalkulowane według kieszeni klienta, brakuje smakoszy, którzy zapłacą
za wyszukane dania. Więc znajomość kilkudziesięciu gatunków chleba, dwustu
rodzajów win, tudzież innych trunków oraz przyrządzanie potraw z
najwyszukańszych ryb świata dla mnie niedługo przejdzie do historii.
To jest to gorliwie potwierdził Szyc. Wiadomo, że praktyka czyni mistrza,
bez niej, tak pan jak i ja, nic nie jesteśmy warci. Pokiwał głową. Jedno
mnie tylko frapuje. Spojrzał Jerzemu głęboko w oczy. Jak udało się panu
dostać do tej szkoły? Wiem, że to prawie niemożliwe. Córka kolegi lekarza,
zamożnego i z kontaktami, marzyła, żeby się tam dostać. To najlepsza szkoła
kucharska w świecie i jedna z najdroższych. Musiał pan mieć zamożnego sponsora.
Tak... Jerzy potwierdził. Rzeczywiście, miałem szczęście. Zrobił taką
minę, jakby nie chciał o tym rozmawiać. Szyc zorientował się błyskawicznie.
Racja, tę historię zostawimy na inną okazję. Czas wziąć się do roboty.
Wbrew obietnicom rozmowa jeszcze nie raz podpływała nieśmiało ku brzegom
kulinarnych rozkoszy i ku wymyślnym przepisom francuskich sosów, włoskich
makaronów i meksykańskich, wypalających trzewia przypraw. Szyc, wielki
degustator, popisywał się talentem w pogłębianiu gastronomicznych przepisów.
Widać był człowiekiem obytym i oczytanym, potrafił podjąć każdy temat z
zadziwiającym znawstwem. Ciekawe, czy wynikało to z dociekliwości, z wiecznie
niezaspokojonej potrzeby poznawania, czy też było następstwem specjalnych
umiejętności psychoanalityka, który brylując precyzyjnie przez niezgłębione
obszary wiedzy, wyławiał z pozornie nic nie znaczących dialogów informacje
niezbędne do rozszyfrowania przeciwnika. Jeżeli tak, robił to w stylu iście
mistrzowskim, bez cienia fałszu czy podstępu, a elektrody zatopione dyskretnie w
ciele rozmówcy przekazywały mu misternie skrywaną prawdę. Wtedy obserwo-
34
wał, jak zmieniają się maski na twarzy pacjenta, gdy unikając czystych faktów,
zatapiał się w narzucony mu od niechcenia świat fikcji, iluzji. Jak wytyczając
kierunek rozmowy, potrafił przebrać spośród sztucznych znaczeń, wydumanych
symboli ziarno prawdy. Gdy w słowach rozmówcy materializują się marzenia, gdy
odkryta przyłbica odsłania ukryte żale, ukazuje się jak na dłoni jego duchowa
kondycja.
A więc nazywali pana Sailor". Dlaczego?
Miałem dość mocno wykształcony odruch brylowania. Jerzy zagłębiał się coraz
dalej w przeszłość, wspominając lata nauki. Byłem jedynym studiującym tam w
owym czasie Polakiem. Musiałem wytrwać, a jednocześnie czegoś się nauczyć.
Wierny narodowej umiejętności radzenia sobie w każdej sytuacji, pływałem, by nie
odpaść z zawodów. Byłem wtedy samotnym, młodym, bardzo zagubionym człowiekiem. [ Pobierz całość w formacie PDF ]
