Elizabeth Bevarly Mccormick 03 Georgia Meets Her Groom
163. Bevarly Elizabeth ĹwiÄ teczne Ĺźyczenia
135 Power Elizabeth PamiÄtny rejs
396. Bevarly Elizabeth Panna mĹoda dla gangstera
Haza az unnepekre Jeaniene Frost
4 Dead to the World
Jack London Tales of the Klondike
Holly Lisle Fire In The Mist
Montgomery Ink 2 Tempting Boundaries Carrie Ann Ryan
139. Darcy Emma PuśÂapka na milonera
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
grzecznie.
- O tak, bardzo.
- Obie jesteśmy bardzo przejęte - dodała Lucy.
- Przyznam, że i ja trochę się martwię pierwszym balem Araminty - powiedziała Filida z
uśmiechem. - Jestem pewna, że wszystko pójdzie świetnie, ale jakoś nie mogę się oprzeć myśli o
jakiejś katastrofie... Nie wiem, rozbita porcelana czy nietrzezwi muzykanci!
Panna Telford wyglądała na zszokowaną.
- Ależ jestem pewna, że pani Osborne nigdy by do tego nie dopuściła!
- Można na niej polegać - dodała Lucy z przekonaniem. Spojrzała w górę i, zaskoczona,
przyłożyła rękę do piersi. - Och, lordzie Hereward, jakże mnie pan przestraszył!
Filida odwróciła się i obdarzyła Herewarda chłodnym, jak miała nadzieję, uśmiechem,
choć, ku swemu niezadowoleniu, musiała przyznać, że jej serce bije równie szybko, jak
serduszko panny Lucy.
Panna Telford rzuciła omdlewające spojrzenie w stronę Herewarda i westchnęła.
- Ja jestem taka nieśmiała, milordzie! Właśnie mówiłyśmy o tym, że zupełnie nie wiemy,
jak damy sobie radę na balu. Przecież będzie około trzystu osób i z pewnością połowy z nich nie
znam! Liczymy na pana pomoc, milordzie. To taka niezręczna sytuacja, gdy zna się tak niewielu
panów. - Ostatnie zdanie brzmiało niemal jak zaproszenie, zarówno Margaret, jak i Lucy miały
bowiem nadzieję zatańczyć z lordem Herewardem. Cóż to byłby za triumf! I jaki wspaniały
prztyczek dla tej rudej łasicy, Araminty Stukeley - wieść o przejażdżce w parku została im
przekazana już co najmniej trzy razy przez zatroskane przyjaciółki.
- Jestem pewien, że droga matka pań przedstawi paniom wielu interesujących i
odpowiednich kawalerów - odpowiedział zimno lord Hereward, unosząc lorgnon i z widocznym
brakiem entuzjazmu przyglądając się najpierw Margaret, a potem Lucy. - Czy pani pozwoli, pani
Gainford, bym zaprowadził panią na herbatę? - Ujął Filidę pod łokieć i zmusił do wstania. Filida,
zawstydzona i w pąsach, nie mogła uwolnić się od jego ręki, nie zwracając na siebie uwagi
wszystkich. Dygnęła pannom i powiedziała coś grzecznego, starając się nie widzieć łez poniżenia
w oczach Lucy.
- Głupie stworzenia! - Hereward zaprowadził Filidę w kąt pokoju, wskazał jej miejsce,
usiadł obok, poczym skinął na przechodzącego lokaja.
Chociaż puścił już jej ramię, wciąż jeszcze czuła na sobie dotyk tych smukłych palców.
Kiedy przyniesiono herbatę, Filida spróbowała skierować myśl na inny tor.
- Był pan nieznośny, milordzie - oświadczyła.
Hereward uniósł brwi.
- Przecież to głupiutkie gąski! Jakie to ma znaczenie?
- Może i nie są zbyt mądre, ale są bardzo młode i nie zasługują na takie traktowanie.
Hereward zaśmiał się krótko i z niedowierzaniem.
- Na Boga, pani mnie chyba krytykuje, pani Gainford.
- Ależ oczywiście. Jest pan w końcu gościem w ich domu.
- Uważa pani pewnie, że powinienem tracić czas na rozmowy z tymi panienkami!
- Nic by to panu nie zaszkodziło - odrzekła Filida spokojnie.
Hereward obrócił krzesło i usiadł naprzeciwko niej.
- Nikt, pani Gainford, ale to nikt, nie odważył się mówić do mnie w taki sposób. - Jego
głos brzmiał zimno, ale oczy były gorące i gniewne.
- To jasne jak słońce, milordzie - odpaliła Filida, czując, że i w niej budzi się gniew. -
Wydaje mi się, że był pan rozpuszczany od kołyski.
Hereward pochylił się w przód; jego oczy płonęły.
- Nigdy nie przypuszczałem, że dożyję dnia, kiedy będę się litował nad Ambrożym
Gainfordem, że trafiła mu się za żonę taka kaznodziejka. Fakt, że kto jak kto, ale on zasługiwał
na to, by mu prawiono takie kazania. Ale radzę pani zająć się własnym postępowaniem, zanim
będzie pani krytykować moje! Wedle prawa powinna pani być w Marshalsea, w więzieniu!
- C... co! - wyjąkała Filida, z trudem łapiąc oddech.
- Pani mąż, droga pani Gainford, jest winny śmierci mojego przyjaciela. Ta śmierć
przyniosła mu spory majątek! Pani ukochany Ambroży zrobił z biednego Johnny ego karciarza i
obdarł go do nitki! Nie rozumie pani tego zwrotu, prawda? Ograł go! Nie zostawił mu ani grosza.
O, tak, przyznaję, Johnny był niemądry! Ale był młody i właśnie objął swoje dziedzictwo, a
Gainford to zauważył. Dla niego Johnny był po prostu gęsią, która dojrzała do oskubania. A pani,
pani Gainford, żyje z pieniędzy jego ofiary!
- C... co się stało z pana przyjacielem? - wyszeptała Filida, której twarz straciła wszelką
barwę.
- Z Johnnym? Powiesił się. Ja znalazłem ciało. - Hereward wstał i odszedł.
Filida zamknęła na chwilę oczy. To nie mogła być prawda. Dlaczego nikt jej wcześniej
nic o tym nie powiedział? Taki skandal niewątpliwie doszedłby do uszu pani Osborne, a w takim
razie nigdy nie zaprosiłaby wnuczki do Londynu. Czy Ambroży był zdolny do popełnienia
takiego czynu... tak na zimno? Czy utrzymywałby się z owoców takiego postępku? To przecież
nie mogła być prawda. Nikt nie wiedział lepiej niż Filida, że Ambroży nie miał właściwie
żadnych pieniędzy. Przecież musiała sprzedać zegarek męża, by po jego śmierci zapłacić za
mieszkanie w Brukseli i kupić sobie bilet na powrót do domu.
Lord Hereward kłamie! Oczywiście, być może dlatego, że wreszcie ktoś ośmielił się
skrytykować jego maniery. Filida opadła na krzesło, wdzięczna, że wachlarz palm w donicach
chociaż częściowo osłania jej twarz, na której odmalowywał się narastający smutek.
Araminta, jako że była w nastroju do działania, uznała tę herbatkę za najnudniejszą z
możliwych. Antoniego Herriota nie zaproszono, a że bardzo liczyła na spotkanie z nim i
zaaranżowanie schadzki, więc i zawód był poważny. Nie nauczyła się jeszcze podchodzić do
rozczarowań filozoficznie, toteż gdyby nie liczne towarzystwo, miałaby zapewne ochotę rzucić
się na ziemię, wierzgać i krzyczeć, tak jak to czyniła przez wiele lat w pokoju dziecinnym. Teraz
nie urządzała już takich scen, ale była zdolna uprzykrzyć życie wszystkim naokoło, jeśli sprawy
nie szły wedle jej życzenia. Zatrzepotała miedzianymi lokami na jakąś uwagę Margaret,
potraktowała zimno Lucy i spoglądała ponuro na lorda Bromsgrove, który nieopatrznie pozwolił
sobie na żarciki w ojcowskim tonie.
- No, no, a kimże jest to urocze stworzenie? Na Jowisza, to musi być córeczka Toma
Stukeleya. Jesteś do niego niezwykle podobna, moje dziecko.
Araminta wzruszyła niecierpliwie ramionami, co wywołało wymianę wiele mówiących
spojrzeń między Margaret a Lucy.
- Ledwo go pamiętam, wiem tylko, że miał kłujące wąsy.
- Zatem pod tym względem podobieństwo jest znikome! - zażartował jowialnie lord
Bromsgrove.
- Niezbyt go lubiłam - dodała Araminta.
- Ależ na Boga! - Lord Bromsgrove nie wierzył własnym uszom.
- Zawsze mówił, żebym już poszła się pobawić.
Oj! - myślał lord Bromsgrove, oddalając się w poszukiwaniu milszego towarzystwa, co za
mała jędza. yle wychowana i impertynencka. Czyż jednak Tom nie był zawsze tak samo
niecierpliwy, z tym swoim no bądz tak dobry i zostaw mnie w spokoju ? Zresztą taka panna i
tak wyjdzie dobrze za mąż, z manierami czy bez. Mówią, że warta jest co najmniej 60 000
funtów. Szkoda, że syn lorda, Ned, był wciąż w Eton, mógłby spróbować szczęścia z tą małą
złośnicą.
Araminta zjadła bezę, potem jeszcze kilka następnych i humor trochę jej się poprawił.
Wtedy właśnie znalazł ją Thorold.
- Nie było tu pana wcześniej - rzekła oskarżycielsko Araminta, podając mu bezę.
- Nie, spózniłem się. - Thorold przyjął ciastko.
- Dlaczego? [ Pobierz całość w formacie PDF ]
