Turba Philosophorum
Saga rodu Michorowskich 02 Córka Michorowskich Rohóczanka Anna
Diana Palmer Najlepsze wcić…śź przed nami
Cabot Meg Pamić™tnik Ksi晜źniczki 08 Ksi晜źniczka w rozpaczy
Evelyn Richardson Lady Alex's Gamble (pdf)(1)
Kleypas Lisa Bow Street 3 Worth Any Price
Flint, Kenneth S
Janet Morris Kerrion Empire 03 Earth Dreams
Nigel Cawthorne śąycie erotyczne wielkich dyktatorów
Diana Palmer Her Kind of Hero
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Kiedy weszli, zamknął za nimi drzwi. John postawił
Tomka na podłodze, a starszy pan zapowiedział:
- Pójdę zawołać żonę, bo chyba nie słyszała dzwon
ka...
Musiała jednak go usłyszeć, gdyż pojawiła się w prze
ciwnym końcu holu. Miała srebrnobiałe loki i taką cerę,
że wyglądałaby młodo jeszcze po osiemdziesiątce. Ubrana
była w niebieską spódnicę, taki sam rozpinany sweter
i różową bluzkę z kokardą pod szyją. W ręku trzymała
zdjęte z nosa okulary. Wiktoria wyobraziła sobie, jak nie
cierpliwie musiała czekać na Tomka, próbując wypełnić
czas lekturą lub rozwiązywaniem krzyżówki.
W tym momencie nastąpiła chwila ciszy. Starsza pani
i Tomek mierzyli się wzrokiem z przeciwległych końców
holu, aż ona uśmiechnęła się pierwsza. Schyliła się, opie
rając dłonie na kolanach, i zagadała do małego:
- A kto to czeka na Tomeczka w domciu?
Wiktoria była cała spięta, ale okazało się, że bezpod
stawnie. Po chwili milczenia Tomek jakby nagle zrozumiał,
co się właściwie dzieje. Na jego różowej buzi rozlał się
wyraz absolutnej euforii. Nabrał w płuca olbrzymią porcję
powietrza i wypuścił je wraz z pierwszym pełnym zdaniem,
jakie w życiu wypowiedział:
- To apcia Tomecka!
Rzucił się ku babci, która porwała go w objęcia. To, co
teraz nastąpiło, miało w sobie duży ładunek uczuciowy.
Pani Archer śmiała się i płakała na przemian, ściskając
swego wnuczka. Jej mąż wyciągnął chusteczkę i wysiąkał
nos.
Z piętra zbiegła młoda dziewczyna, pulchna i różowa
jak krew z mlekiem. Jakoś udało się jej przekonać panią
Archer, żeby wypuściła z rąk Tomka, i sama porwała go
na ręce. Kiedy wreszcie postawiła chłopca na podłodze
- podreptał do dziadka, który przestał pociągać nosem
271
i zaczął podrzucać wnuka wysoko, jak to zwykle robią
mężczyzni. Tomek był z tego najwyrazniej zadowolony.
W tym czasie Wiktoria i John stali z boku i przyglÄ…dali
się tej rozczulającej scenie. Wiktoria miała ochotę dyskret
nie się wycofać, zanim ogólna radość ustąpi miejsca pre
tensjom. Obawiała się jednak, że byłoby to niegrzeczne.
Tym, kto ostatecznie przerwał ceremonie powitalne,
okazał się Tomek. Wyśliznął się z ramion dziadka i zde
cydowanym krokiem pomaszerował ku schodom wiodą
cym do jego pokoju. Pamiętał przecież, że zostały tam
wspaniałe zabawki!
RozsÄ…dni dziadkowie nie przeszkadzali mu w tym,
a młoda opiekunka podążyła za nim. Kiedy znikli za
zakrętem schodów, Wiktoria pociągnęła Johna lekko za
rękaw. Nie wiadomo, czy pani Archer zauważyła ten znak,
ale nie dała tego po sobie poznać.
- Przepraszam, że tak państwa trzymałam - odezwała
się w końcu, ocierając ostatnie łzy szczęścia i wydmuchując
nos w koronkową chusteczkę. - Chodzmy się czegoś napić.
- Ależ my naprawdę musimy już jechać... - zaczęła
Wiktoria, ale pani Archer nie dała jej skończyć.
- Mus i ci e państwo zostać, choćby na chwilę. Proszę
usiąść tu, przy kominku. Edwardzie, pan Dunbeath na
pewno chciałby się czegoś napić.
Nie mieli więc wyjścia, musieli iść za nią do salonu,
przytulnie urzÄ…dzonego meblami obitymi francuskim kre-
tonem. W staroświeckim kominku migotał ogień, na
fortepianie ustawiono całą kolekcję rodzinnych fotografii,
a całości dopełniały gustownie wyeksponowane kwiaty
i poduszki, na których chyba nikt nie siadał.
W tej ciepłej i przyjaznej atmosferze Wiktoria nieco się
odprężyła, tym bardziej że pani Archer była jej przede
wszystkim wdzięczna. Panowie wyszli przynieść drinki,
toteż przez chwilę obie kobiety zostały same. Wiktoria
odważyła się ostrożnie usiąść na kanapie, a pani Archer,
o dziwo, nie zatroskała się o poduszki.
272
- Zapali pani? - zaproponowała. - Ach, pani nie pali!
Na pewno jest pani zmęczona po całym dniu drogi,
w dodatku z takim żywym dzieckiem jak Tomek...
Wiktoria zorientowała się, że pani Archer jest równie
zdenerwowana jak ona. Kompletnie ją stropiło to, że stara
dama zachowuje się zupełnie inaczej, niż się spodziewała.
- Ależ skąd, to takie grzeczne dziecko - zaprotestowała.
- Przez cały czas zachowywał się bardzo dobrze.
- Czy to pani jest tą Wiktorią, która napisała ten miły
list?
- Tak, to ja. [ Pobierz całość w formacie PDF ]
