Andrew Grey [Farm 04] Love Means... Freedom (pdf)
Jeff Lindsay#Demony dobrego Dextera
2. Klątwa z przeszłości
Jerzy KrzysztośÂ„ ''ObśÂ‚ć™d''(1)
Hard to Be a God Boris Strugatski
Asimov, Isaac Robot 08 Pebble In The Sky
Fielding_Liz__ _Ogrod_szczescia
Burgess Anthony Rozpustne nasienie
Augustyn_Józef_SJ_ _W
Flint, Kenneth S
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
dobrze kończy. Ależ to dzielna sztuka! Szkoda, że coś takie
go jÄ… spotyka.
Serena usłyszała, jak wychodzą. Gdy tylko zamknęły się za
nimi drzwi, natychmiast zapadła w sen.
Gdy ponownie doszła do siebie, ujrzała pokojówkę z ta
cą. Nie była to ta sama osoba, która brała udział w porwaniu.
Torba Sereny znajdowała się na komódce przy łóżku, obok
leżało jej starannie złożone ubranie, na którym ktoś położył
kartkę papieru. List. Dziewczyna z uwagą czytała pismo, a gdy
zauważyła, że Serena się jej przygląda, natychmiast poczer
wieniała z zakłopotania.
- Dzień dobry pani - przywitała się grzecznie. - Przynio
słam śniadanie.
Serena usiadła.
- Gdzie ja jestem? - spytała.
Pokojówka wybuchnęła niekontrolowanym śmiechem.
- Pod Czarnym Lwem", proszÄ™ pani.
- Ale gdzie to jest?
- W Hoddesdon, proszę pani. Czy mam pani podać szal?
Serena spojrzała na siebie. Zorientowała się, że ma na so-
189
bie muślinowy, zwiewny szlafroczek, który odsłaniał więcej,
niż skrywał. Na policzki Sereny wystąpiły szkarłatne plamy.
- Tak, poproszę - wykrztusiła. - Gdzie jest...
- Wyjechał, proszę pani. Z samego rana. Zostawił dla pani
list. - Pokojówka ponownie się rozchichotała. Serena nerwo
wo chwyciła kartkę papieru.
Stonko!
Wiesz, że na mnie pora, choć najchętniej zostałbym przy To
bie. Jak tylko będę mógł, umówię się z Tobą na następne spot
kanie. Tej nocy było jeszcze lepiej niż na St Just. Całuję cię, ko
chana, A.
Serena miała dość. Kazała pokojówce odejść, a sama wy
grzebała się z pościeli. Na toaletce stała miska i dzbanek z cie
płą wodą. Serena szorowała się tak intensywnie, że rozbolała
ją skóra. Potem pośpiesznie wytarła się i ubrała. Wysiłek ją
wyczerpał, więc na chwilę usiadła i pogrążyła się w rozmyśla
niach. Koniecznie musiała się dowiedzieć, co takiego wyda
rzyło się poprzedniej nocy. Powinna porozmawiać z gospo
darzem. Postanowiła kuć żelazo, póki gorące i natychmiast
udała się na jego poszukiwania.
Właściciel gospody patrzył na nią obojętnie, gdy się zbli
żała.
- Panie gospodarzu, czy wczoraj wieczorem widział pan,
jak przyjeżdżam? - spytała prosto z mostu.
- Nie, proszę pani. Chyba byłem zajęty w barze. Pani pokój
był zarezerwowany od tygodnia lub dwóch, więc niespecjal
nie się przejmowałem.
- Kto wniósł bagaże?
190
- Trudno powiedzieć. Zdaje się, że miała pani swoich lu
dzi. ..
- To nie byli moi ludzie. Musi pan to wiedzieć. Pan jest tu
taj gospodarzem.
- Przykro mi, proszę pani. Wczoraj wieczorem mieliśmy
urwanie głowy. Przyjechało mnóstwo gości, nie przypomi
nam sobie pani przybycia.
Serena odwróciła się zniecierpliwiona, lecz po chwili coś
jej przyszło do głowy.
- A stajenni? Gdzie ich znajdę? Chciałabym z nimi poroz
mawiać, jeśli wolno.
- Oczywiście, proszę pani. Już po nich posyłam.
Stajenni jednak również nie potrafili nic powiedzieć. Po
wóz zajechał, zostawił troje pasażerów i odjechał. Służąca
przeniosła dwie małe torby. Dżentelmen wniósł panią, która
zdawała się spać.
- Dżentelmen powiedział, że jest pani zmęczona po podró
ży. Bardzo o panią dbał. Od razu było widać, że mu na pani
zależy.
- Zamilknij! Wcale nie dbał! Uśpił mnie środkami nasen
nymi.
- Oczywiście, proszę pani. Co tylko pani powie, proszę pani.
Ich twarze wydawały się puste i tępe. Serena była bli
ska szaleństwa. Powróciła do pokoju i usiadła, by pomyśleć.
W gospodzie panowała zmowa milczenia w sprawie porywa
czy, którzy poprzedniego dnia ją przywiezli. Była pewna, że
ktoś musi wiedzieć więcej, tylko kto? I dlaczego ktoś zadał so
bie tyle trudu, aby ją odurzyć i przetransportować do odległej
gospody, najwyrazniej po to, aby położyć ją do łóżka w dużej
sypialni, pozostawić tam na noc i wyjechać?
191
Terkot kół sprawił, że podbiegła do okna. Ujrzała dyliżans
pocztowy, który właśnie wtaczał się na podwórze. Serena
przypatrywała się pasażerom, którzy kolejno opuszczali po
jazd i przeciągali się, aby rozprostować kości. Nie znała tych
ludzi, lecz chyba zrozumieliby jej sytuację? Musiała wrócić
do Londynu. Gdy jednak któryś z podróżnych spojrzał w ok
no, Serena pośpiesznie się cofnęła. Zważywszy na co najmniej
dwuznaczną postawę gospodarza, zapewne postąpiłaby roz
sÄ…dnie, unikajÄ…c ludzi przynajmniej do czasu, gdy dowie siÄ™
więcej o tej niejasnej sprawie.
Ktoś zapukał do drzwi. Był to właściciel gospody.
- Przepraszam paniÄ… najmocniej. Czy zamierza pani wyje
chać już dziś, czy też raczej zatrzyma pokój na jeszcze jedną
noc? Muszę to wiedzieć ze względu na powóz.
- Powóz? - powtórzyła Serena ze zdumieniem.
- Tak, proszÄ™ pani. Zarezerwowany dla pani na dzisiaj. Na
nazwisko Calvert. Nie zaszła pomyłka, prawda? Do Londynu.
Przejazd został opłacony z góry.
- Jest pan pewien?
Gospodarz popatrzył na Serenę tak, jakby brakowało jej
piÄ…tej klepki.
- Powóz na dodatkowych resorach, czteroosobowa asysta,
stangret i chłopaki. Trasa trzydzieści kilometrów, dwie gwinee.
Mogę okazać rachunek, jeśli wola.
- Tak, bardzo chętnie. Proszę natychmiast przynieść rachu
nek.
Z rachunku nie wynikało jednak nic ciekawego. Wysoki
dżentelmen zapłacił od ręki, gotówką.
Serena usiłowała wypytywać gospodarza o powóz, lecz
w rezultacie utwierdziła się tylko w przekonaniu, że napraw-
192
dę istotne rozstrzygnięcia zapadły potajemnie. Przejazd po
wozem niczym jej nie groził. Gospodarz przez cały czas za
chowywał się tak, jakby za fasadą obojętności skrywał wiedzę
o kulisach porwania. Serena mogła się tylko domyślać, że ktoś
zamknÄ…Å‚ mu usta pokaznÄ… kwotÄ….
- Jak siÄ™ pan nazywa, panie gospodarzu?
- Samuel Cartwright, proszÄ™ pani.
- Doskonale. Postanowiłam jeszcze dziś wrócić do Londy
nu, pańskim powozem, rzecz jasna. Nie mam tu nic do ro
boty, ale ostrzegam, że jeśli uczestniczy pan w zmowie, może
pan stracić znacznie więcej, niż pan zyskał, przystępując do
spisku.
Twarz gospodarza cały czas pozostawała obojętna.
- Nie mam pojęcia, o czym pani mówi. Prowadzę po
wszechnie szanowaną gospodę - oznajmił. - Właściwie był
bym wdzięczny, gdyby pani przyjaciel nie rezerwował u mnie
więcej pokojów.
Serena okręciła się na pięcie i wyszła na podwórze przed
stajnią, gdzie czekał gotowy do drogi powóz.
Przy każdej innej sposobności Serena z przyjemnością je
chałaby z powrotem do Londynu. Z okien powozu roztaczał
się widok na ładną okolicę, po drodze mijała miejscowości
o historycznych nazwach. Zpieszyło się jej jednak do tego
stopnia, że zezwoliła tylko na jeden niezbędny postój, pod
czas którego zmieniono konie. Właściciel gospody był hulta-
jem, nie miała co do tego wątpliwości, lecz postanowiła nie
zaprzątać sobie nim głowy. Większe znaczenie miał człowiek,
który nim kierował.
Nadal bolała ją głowa, a po środku odurzającym czuła
193
przykry smak w ustach. Nie zwracała uwagi na te dolegliwo [ Pobierz całość w formacie PDF ]
