85 15 Klęska konwoju PQ 17
211. Sylvia Andrew Demony przeszłości
Tim Powers The Drawing of the Dark
Smith Guy Trzesawisko 2 Wedrujaca Smierć‡
BUSHNEL cadance Sex w wielkim mieśÂ›cie
Jack Challem The food mood solution John Wiley & Sons 2007
Evelyn Richardson Lady Alex's Gamble (pdf)(1)
Clark Mary Higgins Coreczka tatusia
Jacques Philippe Szukaj pokoju i
Frederik Pohl & C. M. Kornbluth Search the Sky
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
katakumb. Wedle mojej oceny do zachodu słońca pozostał najwyżej kwadrans. Nie miałem
zbyt wiele czasu. Wiedziałem, że gdy tylko słońce zajdzie, mój mistrz każe Alice po raz
ostatni przywołać Mora.
Stracharz spróbuje wbić mu w serce klingę, będzie miał jednak tylko jedną szansę. Jeśli mu
się uda, uwolniona energia prawdopodobnie go zabije. Postąpił bardzo odważnie, nie wahając
się przed złożeniem w ofierze swego życia. Jeśli jednak chybi, Alice także
351
ucierpi. Mór, odkrywszy, że został oszukany i na zawsze uwięziony za Srebrną Bramą,
wpadnie we wściekłość; oboje, Alice i mój mistrz, z pewnością za_ płacą życiem. Jeśli
stracharz nie zniszczy go bardzo szybko, stwór wprasuje ich ciała w kamień.
Na dole schodów przystanąłem. W którą stronę powinienem pójść? Natychmiast znalazłem
odpowiedz, bo pamięć podsunęła mi jedno z ulubionych powiedzonek taty.
Zawsze zaczynaj marsz od lepszej nogi.
Cóż, moją lepszą nogą była lewa, toteż zamiast wybrać korytarz przed sobą, ten wiodący do
Srebrnej Bramy i podziemnej rzeki, skręciłem w lewo. Ten tunel był wąski, mieściła się w
nim zaledwie jedna osoba. Skręcał i opadał stromo w dół. Miałem wrażenie, że poruszam się
po spirali.
Im głębiej schodziłem, tym zimniej się robiło i wiedziałem, że zmarli się zbierają. Co chwila
dostrzegałem ich kątem oka: duchy Małego Ludu, niewielkie kształty migoczące słabym
blaskiem, wypływające i znikające w ścianach tunelu. Podejrzewałem też, że za moimi
plecami jest ich więcej niż z przodu - że podążają za mną i że wszyscy zmierzamy w to samo
miejsce.
W końcu ujrzałem przed sobą błysk światła i znalazłem się w komnacie grobowej. Okazała
się mniej-za, niż oczekiwałem: okrągłe pomieszczenie, liczące obie najwyżej dwadzieścia
kroków średnicy. Wysoko w ścianie wyżłobiono półkę, na której stały wielkie, kamienne
urny, mieszczące w sobie starożytne prochy. Pośrodku powały ział okrągły otwór,
przypominający komin, ciemna dziura, w której głąb nie sięgał płomień świecy. Z dziury
zwisały łańcuchy i hak.
Z kamiennego sufitu ściekała woda, ściany pokrywał zielony śluz. W powietrzu wisiał ostry
smród: smród zastałej wody i zgnilizny.
Wzdłuż ścian ustawiono kamienną ławę; stracharz siedział na niej z rękami wspartymi na
lasce. Po jego prawej ujrzałem Alice, nadal w przepasce i z zatkanymi uszami.
Gdy się zbliżyłem, spojrzał na mnie. Na jego twarzy nie dostrzegłem złości, jedynie
przejmujÄ…cy smutek.
- Jesteś jeszcze głupszy, niż sądziłem - rzekł cicho, gdy stanąłem przed nim. - Wracaj,
póki jeszcze możesz. Za parę chwil będzie za pózno.
Pokręciłem głową.
- Proszę, pozwól mi zostać. Chcę pomóc.
352
353
Stracharz westchnÄ…Å‚ przeciÄ…gle.
- Możesz jeszcze pogorszyć sprawÄ™ - rzekÅ‚. - je§jj Mór zorientuje siÄ™, co siÄ™ Å›wiÄ™ci, nie
zbliży się nawet do tego miejsca. Dziewczyna nie wie, gdzie jest, a ja potrafię zamknąć przed
nim umysł. Czy ty umiesz to samo? A jeśli odczyta twoje myśli?
- Już tego próbował jakiś czas temu. Chciał wiedzieć, gdzie jesteś. Gdzie ja jestem. Ale
oparłem mu się i nie zdołał tego zrobić - oznajmiłem.
- Jak go zatrzymałeś? - nagle jego głos zabrzmiał szorstko.
- Okłamałem go. Udałem, że wracam do domu. Powiedziałem, że ty jesteś w drodze do
Chipenden.
- I on ci uwierzył?
- Na to wyglądało - nagle ogarnęły mnie wątpliwości.
- No cóż, wkrótce się dowiemy, kiedy dziewczyna go przywoła. Cofnij się kawałek w
głąb tunelu - polecił stracharz łagodniejszym tonem. - Będziesz mógł stamtąd patrzeć. Jeśli
coś pójdzie nie tak, może nawet uda ci się uciec. Idz chłopcze, nie wahaj się. Już niemal czas.
Zrobiłem, jak kazał - cofnąłem się spory kawałek w głąb tunelu. Wiedziałem, że do tej pory
słońce znik-
354
nęło już za horyzontem i zapadł zmierzch. Mór opuścił podziemną kryjówkę. W bezcielesnej
postaci potrafił latać w powietrzu i przenikać litą skałę. Przywołany, pomknie wprost ku [ Pobierz całość w formacie PDF ]
