Burroughs, Edgar Rice Pelluc
Jennifer L. Jordan Kristin Ashe Mystery 6 Selective Memory
Bialolecka_Ewa_ _Kamien_na_szczycie .
140 Paul S. Kemp Rozdrośźa czasu
Morey Trish Mć śź z Toskani
M207. Taylor Jennifer Wysoko nad ziemićÂ
Graham Masterton Tengu
Lauren_Kate_ _Fallen_2 _Tormen
Terry Brooks Kapitan Hak
William Shatner Tek War 06 TekPower
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
stworzeniem, które znalazł na pustkowiu wśród bagien, bez rodziny, bez jakiejkolwiek
przyszłości. Tak bardzo się do niego przywiązała, zaufała mu. Christoffer stał się niemal jej
bogiem i jasne było, że jest w nim zakochana.
On nie odwzajemniał jej uczuć. Bardzo, bardzo ją lubił, ot i wszystko.
Poza tym akurat w tym momencie jego życie przypominało jeden wielki chaos i nie mógł
zaangażować się na poważnie.
Lise - Merete nie poświęcił już więcej ani jednej myśli. Skończył z nią, był tak wstrząśnięty jej
postępkiem, że całkiem wymazał ją z pamięci. Nie miał innego wyjścia, jeśli chciał zająć się
kolejnymi problemami, i w pracy, i w życiu prywatnym.
138
Oskarżenie o usuwanie ciąży! Jakież to prostackie! Musiał składać zeznania na policji, ale
bardzo prędko zrozumiano, że jest niewinny. Ale i tak ta sprawa to jakby gwózdz do trumny,
kolejne obciążenie, które już do końca wyprowadziło go z równowagi.
Miał świadomość, że chociaż oczyszczono go z zarzutów, jego sława nie była już tak
nieskazitelna. Plotka rozprzestrzenia się szybciej od wiatru i być może nie wszyscy
powtarzając ją wspomną o jego niewinności. Na to pewnie liczyła Lise - Merete. I on, który
tak się już zadomowił w Lillehammer, zaczął rozważać inne możliwości. Chirurgów wszędzie
brakowało, z pewnością mógł więc znalezć pracę w jakimkolwiek innym miejscu, ale zmiana
pracy i zamieszkania jawiła mu się niczym niedostępna góra, na którą będzie musiał się
wspinać. A na razie nie miał sił nawet o tym myśleć.
Był tak irytująco przytomny, a jednocześnie tak wycieńczony, tak śmiertelnie zmęczony. A
przecież musi spać, po prostu musi!
W pawilonie zapadła cisza. Do Marit zajrzała właśnie nocna pielęgniarka i wycofała się do
swego kącika. Marit słyszała, jak siostra wchodzi i wychodzi, ale nie miała sił otworzyć oczu,
powieki miała ciężkie jak z ołowiu.
Tak bardzo chciała żyć, być dobrą żoną dla Christoffera, który okazał jej tyle serca i ożenił
się z nią. %7łe też on, ze wszech miar doskonały, chciał poślubić kogoś takiego jak ona, takie
zero.
I pomyśleć tylko, że była teraz jego żoną!
Po bolesnym ucisku w piersiach poznała, że zle się z nią dzieje. Gdyby tylko miała dość sił
na dalszą walkę!
Ale od samej myśli o wysiłku zakręciło jej się w głowie. W uszach szumiało tak jak zawsze,
gdy bliska była utraty przytomności. Może i lepiej, tak bardzo pragnęła zapaść w głęboki
sen, czuła się taka zmęczona, tak strasznie zmęczona...
Coś jednak jej w tym przeszkadzało, nie wiedziała co, ale lękliwie wydostała się spod władzy
ogarniającego ją snu. Było coś...
Bezwładne ciało odmówiło współpracy, nie chciało znów budzić się do życia, ale Marit
dobyła najgłębszych rezerw i ostatkiem sił uniosła powieki. Przyszło jej to z tak ogromnym
trudem, że aż zabrakło jej tchu.
Pokój pogrążony był w półmroku. Płonęła jedynie mała lampka na nocnym stoliku.
Ktoś stał w drzwiach. Wysoka postać, na pewno żadna z pielęgniarek.
Anioł Zmierci? pomyślała Marit. A więc tak wygląda? Ale ja nie chcę...
139
Wytężyła wzrok. Jeszcze nie, błagała w duchu. Jeszcze nie, pozwól mi jeszcze choć raz
ujrzeć Christoffera!
Postać się zbliżyła. Marit szeroko otworzyła oczy.
Czy Zmierć jest taka piękna? Nie mogła w to uwierzyć. Tak miło się do niej uśmiechała,
odpłynął cały jej lęk.
- Marit - powiedział cicho przybyły. - Uważam, że powinnaś żyć.
Oszołomiona, nie mogła niczego zrozumieć. Co to miało znaczyć? Mężczyzna był ciemny
niczym Anioł Zmierci, ubrany w czerń, ale jego słowa nie były posłaniem Zmierci.
- Potrzebujemy cię, Marit - powiedział.
- Jacy my ? - zapytała schrypniętym głosem.
- Ludzie Lodu. Christoffer pochodzi z rodu Ludzi Lodu, wiesz o tym. Ty jesteś właściwą
osobą i dla niego, i dla nas. On jeszcze tego nie rozumie, nie wie, jak ważna dla niego
jesteś, ale ty i ja możemy się postarać, byś przeżyła. Chcesz tego?
Ledwie dostrzegalnie skinęła głową. Przestraszyły ją te słowa, których sensu nie mogła
zrozumieć.
- Mogę ci pomóc - rzekł nadziemsko piękny mężczyzna - jeśli mi zaufasz i przestaniesz się
bać.
Jeszcze raz skinęła głową.
Podszedł do łóżka i odchylił kołdrę, odsłaniając górną połowę ciała Marit.
- Nie bój się - powtórzył. - Zaufaj mi, choć to, co zrobię, może wydać ci się nieprzyjemne.
Przyłożył swe zdumiewająco ciemne dłonie do jej klatki piersiowej. Marit wiedziała, że głód
sprawił, iż była płaska jak deska, ale nie zawsze tak było. Miała nadzieję, że on zrozumie.
Dłonie dotknęły jej ciała i zaczęło się dziać coś niezwykłego, coś strasznego, czego miała
nie zapomnieć do końca swoich dni.
Poczuła ogromną siłę promieniującą z jego rąk w głąb tkanek. Niemal jak od Benedikte,
tylko po stokroć potężniejszą. Z dłoni Benedikte biło przyjemne ciepło, dodając jej sił, a to,
co działo się teraz, było wstrząsające. Zrozumiała, że mężczyzna prowadzi walkę. Toczy bój
ze Zmiercią o jej życie. Tak, tak daleko już bowiem zaszła, że żaden człowiek nie mógł jej
uratować.
Ale kim wobec tego, jeśli nie człowiekiem, był on?
140
Dziwna moc, iskrząc, wlewała jej się w ciało, serce waliło jak oszalałe, płuca z trudem
chwytały powietrze. Te fale wywoływały nieznośny ból, przyprawiały o nieludzkie cierpienie,
ale choć próbowała krzyczeć, z jej ust nie wydobywał się żaden dzwięk. Mężczyzna
wpatrywał się jej prosto w oczy, jego wzrok przytrzymywał ją oślepiającą, hipnotyczną siłą,
ach, taki był piękny i tak przerażający zarazem. Krzyczała i łkała, ale nikt jej nie słyszał, bo
jej głos był niemy, jakby on położył na nim swoją pieczęć.
Nie mogła zrozumieć, w jaki sposób udaje jej się zachować przytomność, bo wszystko nagle
stało się mgłą i nieznośnym bólem, słyszała, jak w jej ciele coś kurczy się i prostuje, krew
buzuje w żyłach i tętni ogłuszająco, przed oczami latały jej czarne płaty, całe ciało bolało tak,
jak gdyby zgniatano je między dwoma kamiennymi blokami.
I nagle wszystko ustało. Wrócił spokój, zapadła cisza. Mężczyzna powoli odsunął ręce i
nakrył ją kołdrą.
Spod szat wyjął maleńką flaszeczkę. Wyciągnął korek i uniósłszy jej głowę, przyłożył
buteleczkę do ust. Dotyk jego dłoni na karku wprawił ją w oszołomienie, ale posłusznie upiła
parę kropel.
- To pożywienie, jakiego w tej chwili potrzebujesz - rzekł łagodnie. Wyprostował się. - Witaj
wśród Ludzi Lodu, Marit - powiedział, uśmiechając się ciepło. Szybko podszedł do drzwi i
zniknął.
Marit wycieńczona opadła na poduszki. Oddychała, ciężko dysząc, jakby wbiegła na wysoka [ Pobierz całość w formacie PDF ]
