Cykl Pan Samochodzik (01) Skarb Atanaryka Zbigniew Nienacki
17 Zbigniew Nienacki Pan Samochodzik i Testament Rycerza JÄdrzeja
08 Zbigniew Nienacki Pan Samochodzik i Kapitan Nemo
Cykl Pan Samochodzik (37) Wilhelm Gustloff Sebastian Miernicki
Miernicki Sebastian Pan Samochodzik i ... Gocki ksiÄ ĹźÄ
George Catherine Apartament nad TamizćÂ
Cassandra Pierce [Darkisle 02] Loving Two Vampires [Siren PolyAmour] (pdf)
Anne McCaffrey Pern 04 Dragon Singer
Cartland Barbara Ognista krew
Zarzadzanie_projektami_IT_zarzit
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
grupa osadników, Bałtów Zachodnich - opowiadał Szymon. - Przybyli tu szukając zwierzyny i
rybnych łowisk. Przynieśli ze sobą znajomość leśnej hodowli zwierząt domowych. Bydło,
konie i owce pasły się na śródleśnych pastwiskach. Uprawiali niewiele zbóż na maleńkich
płachetkach ziemi. Zgodnie z wielowiekową tradycją budowali siedliska w naturalnie
obronnych miejscach, na półwyspach i wyspach jezior, samotnych wzniesieniach. Z badań
wynika, że częściej przebywali na wodzie niż na lądzie. Jeśli na upatrzonym jeziorze nie było
wyspy, sami ją budowali z pali, tak jak ci o tym wczoraj opowiadał Piotrek. Odkrycie takiego
osiedla to archeologiczna okazja do wszechstronnego poznania życia codziennego
mieszkańców osady. W zawalinach, ze względu na doskonałe warunki konserwacji
przedmiotów, znajdziemy nie tylko odłamki naczyń glinianych, ale i przedmioty z brązu,
kamienia, kości, kawałki skór, a nawet szczątki sieci plecionych z lnianych i konopnych
włókien.
Rozejrzałem się po okolicy.
- Gdzie tu mógł być gród pruski? - zapytałem. - Piotr mówił, że obok takiego osiedla
mogła powstać pózniej osada pruska.
- Prusowie nie mogli przejąć po prostu dobrego miejsca do osiedlenia? Faktycznie, nie
ma w okolicy ciekawych pagórków, miejsc wskazywanych w starych dokumentach jako
grodziska, ale jak coś tu znajdziemy, to zobaczysz, że będzie ciekawie.
Jak na zawołanie z wody wynurzył się Piotr trzymający w dłoni maleńki przedmiot
przypominający kształtem głownię buławy. Podał Szymonowi znalezisko i zanurkował.
- Co to? - ciekawie patrzyłem na przedmiot, który Szymon obracał w dłoni.
Miałem dobre spostrzeżenia dotyczące kształtu, ale zdobienia były bardzo
prymitywne. Na szczycie kuli i na piórach znajdowały się drobne guzy.
- Pruskie - stwierdził Szymon. - Ciekawe. To zbrojenie drewnianej pruskiej pałki do
rzucania. Prusowie rzucali czymś takim we wrogów oszałamiając lub raniąc trafionych.
- Czyżby Prusowie najechali osiedle z połowy tysiąclecia przed naszą erą? -
powątpiewałem.
- Wszystko upraszczasz - Szymon wzruszył ramionami. - Jasne, że to niemożliwe.
Archeolodzy dopiero zbadawszy teren, wykonując systematyczną dokumentację, zbierają
poszlaki, które tworzą logiczną całość. Pewnie tę pałkę zgubiono tu za czasów Prusów, może
w X lub XI wieku.
Piotr i Rafał wynurzyli się i popłynęli do brzegu, dając nam znaki, żebyśmy płynęli za
nimi. Podniosłem kotwicę i kilka razy mocno ruszyłem wiosłami, dopływając do pomostu.
Wysiedliśmy z Szymonem na pokryte rosą deski pomostu. Zeszliśmy na plażę. Nurkowie
zdjęli już butle i usiedli na łodziach odwróconych dnami do góry.
- I co? - zapytaliśmy chórem.
- Ciekawie - mruknął Rafał.
- Za mało danych - Piotr był bardziej sceptyczny. - Rzeczywiście widać tu coś w
rodzaju zatopionej drewnianej platformy. Trudno ocenić, czy mamy tu prawdziwe osiedle
palowe czy tylko resztki starych pomostów, a może po prostu porzucone bale drewna. Nie
wiem. Moim zdaniem, trzeba kopać.
Niechętnie zerknęliśmy na zagajnik.
Teren był tam podmokły, pewnie nieprzyjemny do pracy.
- Nie mamy pieniędzy na wynajęcie robotników - dodał Piotr, jakby czytając w
naszych myślach.
- Ile trzeba wykonać otworów sondażowych? - zapytałem.
- Nie pytaj - Szymon zrezygnowany machnął ręką.
- Problemem nie jest ilość dziur w ziemi - tłumaczył mi Piotr. - Czasem wystarczy
jeden wykop, by uznać cały teren za interesujący. Każde badanie musimy wykonać zgodnie z
kanonami sztuki archeologicznej. Czeka nas więc wiele roboty. Potem musimy właściwie
ocenić ewentualne znaleziska.
- Najczęściej jest tak, że ostatni wykop, zrobiony gdy wszyscy już mają dość i chętnie
pojechaliby do domów, jest najciekawszy - opowiadał Szymon. - Przyjeżdżasz za rok i nic, a
po kilku latach przybywa w to samo miejsce farciarz i robi na nim habilitację.
- Kwestia szczęścia - smutno pokiwał głową Rafał.
- Miejsca do kopania wybieracie według własnego uznania? - upewniałem się.
Archeolodzy spojrzeli na mnie podejrzliwie.
- Tak - odparł Piotr.
- W samochodzie mam dobry wykrywacz - zaproponowałem. - Pamiętasz, jak w
kamiennym kręgu koło zródeł Drwęcy szukaliśmy śladów wikingów?
- Z jakiej głębokości ściągasz sygnały? - dopytywał się Rafał.
- W dobrych warunkach, przy odpowiedniej wilgotności gleby nawet ze stu
pięćdziesięciu centymetrów - odpowiedziałem.
- Powinno wystarczyć - ocenił Rafał.
- Tak - Piotr przytaknął przeciągle, jednocześnie drapiąc się po brodzie. - Mamy
rzeczywiście mniej niż pół metra nad poziom wody, a co pod spodem? Wody gruntowe?
Bagno? Szlam? Sterta pali? Wykrywacz złapie sygnały z takiej głębokości i z takiego [ Pobierz całość w formacie PDF ]
