MiloĹĄ JesenskĂ˝ & Robert LeĹniakiewicz Tajemnica ksiÄĹźycowej jaskini
4 Robert A. Haasler Ĺťycie seksualne ksiÄĹźy
Carroll Jonathan KoĹci ksiÄĹźyca (pdf)
Cykl Pan Samochodzik (01) Skarb Atanaryka Zbigniew Nienacki
May Karol Piraci i KsiÄ ĹźÄta
D079. Horton Naomi Okruchy strachu
Ed Lacy Enter Without Desire (pdf)(1)
Cooper James Ostatni Mohikanin
Bloodlines Laurence James(1)
117. O'Neill Margaret śąona dla szefa
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
- Pan nie da się nabierać - Kakadu próbowała mnie zatrzymać.
Poszedłem jednak za Marpezja. Teraz przygotowano dla mnie stos drewna.
- Ufasz mi? - szeptała Marpezja.
- Tak.
- Gdy buchnie ogień, zamknij oczy.
Potem Izegpsus wstał.
- Zwiat jest wielką świątynią naszych bogów - przemówił. Jednocześnie słudzy wodza
położyli mnie na stosie z drewnianych bali. Na jego szczycie leżało całkiem wygodne
posłanie, niewidocznie dla zebranych, którzy stali nieco niżej. - Tak jak po zimie następuje
wiosna, po wiośnie lato, a po lecie jesień i potem zima, tak zmienia się i człowiek, lecz w
sercu pozostaje takim samym, bo wiosna każdego roku przynosi nadzieję, lato - radość, a
jesień owoce pracy. Każdy rok jest taki sam, choć co roku jesteśmy mądrzejsi - w tym czasie
zauważyłem, że stos zaczynają lizać pierwsze języki ognia, a Galindowie, harcerze, papużki
i Piotr przyglądali się temu z rosnącym niepokojem. Pomny przestrogi Marpezji zamknąłem
oczy. Czułem ciepło w plecy, ale jeszcze mnie nie parzyło. - Zmierć dla Prusa była tylko
momentem przejścia od jednej do drugiej formy życia! - grzmiał Izegpsus. - Niektóre dusze
po śmierci bydlęcieją, równając się z poziomem tego, jak ktoś żył...
Wódz przemawiał unosząc ręce jak postać wajdeloty z wysokiego na kilka metrów
pnia drzewa. Nagle rozległ się huk, ognie buchnęły wyżej, a pode mną otworzyła się klapa i
runąłem w wodę. Stos ofiarny okazał się przemyślną studnią okładaną drewnem, z instalacją
gazową zasilaną z małej butli gazowej. Kiedy wódz odkręcił gaz, usunął sztabę blokującą
klapę i wpadałem do płytkiej wody, która miała za zadanie ochłodzić rozpalone plecy.
Zaraz też zauważyłem kołyszące się światło latarki. To nadchodziła Marpezja.
- Nic ci się nie stało? - zapytała.
- Nie licząc strat moralnych, wszystko w porządku - odpowiedziałem. - Izegpsus rzucił
mnie w ogień mówiąc o bydlęciejących duszach.
Marpezja roześmiała się.
- Kiedy ostatecznie zniknąłeś wszystkim z oczu, tata rzucił w ogień specjalny proszek,
z którego po spaleniu powstają gęste kłęby białego dymu - tłumaczyła mi dziewczyna. - Mówi
wtedy, że niektóre dusze i po śmierci pozostają wolne jak ptaki.
- Izegpsus to twój tata? - dziwiłem się.
- Chodzmy się wysuszyć - Marpezja pociągnęła mnie za rękę.
Wstałem z płytkiej plastykowej wanny i zszedłem do wąskiego korytarzyka
wykonanego z kręgów betonowych. Musiałem iść na czworaka.
- Zwykle na stosie palimy jedną z naszych dziewczyn - opowiadała Marpezja - ale
teraz ty się zgłosiłeś na ochotnika - roześmiała się.
Zaprowadziła mnie do pokoju wypełnionego sztucznymi futrami zwierząt, elementami
zbroi, rycerskim uzbrojeniem.
- Rozbieraj się - Marpezja wskazała na moje mokre ubranie.
Zrobiłem zakłopotaną minę, co dziewczyna w lot zrozumiała i podała mi spodnie i
koszulę z lnu. Odwróciła się i czekała, aż zmienię odzienie. Potem zabrała mokre rzeczy, jak
twierdziła, do suszarni. Wróciła z dwoma kubkami gorącej kawy. Przez okno z szybą z
przydymionego szkła widziałem, że na placu trwała zabawa. Rozbrzmiewały wesołe okrzyki,
słychać było bicie bębnów.
- Tata już taki jest, że najpierw wkłada ludziom trochę filozofii, ale potem trzeba dać
im rozrywkę - opowiadała. - Teraz jest pora na wszystkie te harce, które znamy z kolonijnych
ognisk, proste skecze, kawały. Czy to coś zmienia, że jestem córką wodza Galindów?
Zaskoczyła mnie zmianą tematu.
- Nie, nie - gorączkowo odpowiadałem. - Po prostu...
- Po prostu jesteś niewolnikiem konwenansów - Marpezja uśmiechnęła się. -
Umówiłbyś się na randkę z córką swojego szefa?
- Mój szef jest starym kawalerem - wykręciłem się.
Pokiwała głową udając zatroskanie.
- Tobie też to grozi? - zapytała z poważną miną.
- Tak.
- Widziałeś litewską kapliczkę?
- Nie.
- Pokażę ci - Marpezja zachęcająco skinęła ręką.
- Miałaś powiedzieć mi, czemu... - zatrzymałem ją gestem, ale ona tylko położyła
palec na ustach, nakazując ciszę.
Szerokim łukiem ominęliśmy krąg ogniska. Dziewczyna doprowadziła mnie nad brzeg
jeziora, chyba to były Bełdany. Stał tam pomost, a przycumowano do niego dwie duże łodzie i
trzy lekkie canoe. W jednym były wiosła i wsiedliśmy do niego. Marpezja usiadła z przodu.
Mogłem podziwiać jej zgrabną, dziewczęcą sylwetkę, a jednocześnie siłę i wprawę, z jaką
wiosłowała.
Płynęliśmy po wodzie, która przypominała barwą ołów. Nad nami migotały jasne
gwiazdy, a wkoło jedynym światłem była łuna ognisk z osady Galindów. Marpezja rzadko
odzywała się, pojedynczymi słowami mówiła, jak mamy skorygować kurs. Po kilkunastu
minutach wylądowaliśmy w małej zatoczce wśród trzcin. Wciągnęliśmy łódz na piasek. Dalej, [ Pobierz całość w formacie PDF ]
