McMahon Barbara Romans z szejkiem 07 Spotkanie na pustyni
Krzysztonâ_Barbara_ _Kapitan_Derko_ _Czlowiek_w_czarnym_kapeluszu
01. Bretton Barbara Blaski i cienie Hollywood Tylko ty
Dunlop Barbara GorÄ cy Romans 959 Gra pozorĂłw
Barbara RybaĹtowska Bez poĹźegnania 02 SzkoĹa pod baobabem
Hack_Proofing_Your_Network_Edycja_polska_hacpro
Coughlin William Kara śÂmierci
Anty teoria literatury ebook demo
Connor Kerry Romans i Sensacja Pozdrowienia z Rosji
herrmann horst Jan Pawel II zlapany za slowo
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
za sobą drzwi.
Pandia wsparła się na poduszkach.
Nie chciała jeszcze gasić świec. Wolała obejrzeć sypialnię
wiedząc, że nigdy nie będzie już w takiej spała.
- Może powinnam napisać historię o zamku, w której
główna bohaterka śpi w tym pokoju, spotyka mężczyznę
swoich snów, wychodzi za niego i zostaje księżną
Doringcourt.
Wiedziała jednak, że nawet w myślach się oszukuje. To
nie o księciu Doringcourt marzyła, ale o lordzie Sylwestrze.
- %7ładen inny książę - powiedziała sobie - nie jest tak
przystojny jak on i z całą pewnością żaden nie ma w sobie
takiego magnetyzmu, tego, co papa nazywał promieniami
światła", które rozchodzą się wokół jak u antycznych greckich
bohaterów.
Nagle drzwi otworzyły się i do buduaru, niczym ściągnięty
jej zaklęciami, wszedł lord Sylwester.
Przez sekundę Pandia myślała, że tylko go sobie
wyobraziła.
Zamknął drzwi i podszedł do niej. Patrzyła zdumiona, jej
oczy zdawały się zajmować teraz pół twarzy.
- Co... co pan tu robi? - zdołała wreszcie wyjąkać. - Nnie
powinien pan... wchodzić do mojego pokoju!
Przez jego twarz przebiegł lekki grymas. Stał tak, patrząc,
jak czerwonawe odbłyski świec lśnią w jej włosach niczym
małe ogniki.
- Jeszcze nie skończyliśmy mówić sobie dobranoc" -
odparł cicho.
Usiadł na brzegu łóżka, naprzeciwko niej. Miał na sobie
czarny szlafrok w haftowane złotem smoki.
- Po... powiedziałam panu dobranoc - wyszeptała. Był tak
blisko, że serce zaczęło jej bić w przyspieszonym rytmie,
mówiła z trudem.
- Nie tak, jakbym chciał - odrzekł. - Poza tym to ty
zaproponowałaś, żebyśmy poszli do łóżka!
Pandia krzyknęła przerażona.
- Nie to... miałam na myśli... oczywiście, że nie to!
- Dlaczego nie?
Nie mogła znalezć słów.
- Może pomyślisz, że to zbyt wcześnie, ale wiemy oboje
bez słów, co do siebie czujemy, a możemy już nie mieć takiej
okazji - powiedział bardzo cicho.
- Ja nie... nie wiem, o czym mówisz - głos znowu jej się
załamał.
Po wyrazie jego oczu poznała, że jej nie uwierzył.
Nagle uświadomiła sobie, że nocna koszula, w której spała
- własność nowej księżnej, była, jak rzeczy Seleny, bardzo
prześwitująca.
Instynktownie podciągnęła kołdrę nieco wyżej.
Był to obronny gest i lord Sylwester odezwał się z nutą
zdziwienia w glosie:
- Jesteś bardzo młoda, ale przecież masz męża i nie
wierzę, że nie rozumiesz, co do ciebie czuję i jak bardzo cię
pragnę.
- Nie możesz mówić takich rzeczy - powiedziała Pandia.
- Oboje wiemy, że dla Greków miłość nigdy nie była
niczym złym - odrzekł lord Sylwester - a ty i ja, moja urocza
mała boginko, jesteśmy równi bogom.
Mówiąc to pochylił się i, zanim Pandia zdała sobie sprawę
z tego co się dzieje, otoczył ją ramionami i zaczął całować.
Zaskoczył ją.
Nagle zrozumiała, że musi go odepchnąć. Jej dłonie oparły
się o pierś mężczyzny, jego usta obudziły w niej uczucia,
których dotąd nie znała.
Podobne do wibracji, ale daleko bardziej intensywne i
radosne.
Czuła, jak najpierw usta, potem piersi, a wreszcie całe
ciało przenikają promienie światła i ze zdumienia nie mogła
złapać tchu.
Objął ją ciaśniej, a jego wargi stały się zaborcze, łakome,
natarczywe.
Chociaż gdzieś, w głębi, wiedziała, iż powinna mu się
oprzeć, miała świadomość, że jest w mej coś, czego nie potrafi
kontrolować, co strzela ku niemu niczym płomień. Należę do
niego!" - pomyślała. - Jestem jego!" Nie byli już ludzmi, ale
bogami skąpanymi w niebiańskim blasku, zupełnie jak gdyby
zaniósł ją na szczyt Olimpu. Lord Sylwester podniósł głowę.
- Jesteś boginią! - rzekł. - %7ładna inna kobieta nie sprawiła
nigdy, żebym doznał tego, co teraz. Mogę ci tylko powiedzieć,
że cię kocham!
Patrzył w jej oczy lśniące w blasku świec, na usta drżące
od pocałunków i twarz okoloną burzą włosów. Jego głos był
głęboki i pełen wzruszenia.
Pomyślał, że żadna bogini nie wyglądałaby równie
ślicznie.
- Kocham cię - powtórzył - i, najdroższa, pragnę cię tak,
jak i ty mnie pragniesz!
Te słowa w jednej chwili sprowadziły ją na ziemię. Nagle
pojęła, co powiedział.
Nadludzkim wysiłkiem zdołała wreszcie wyszeptać:
- Nie możemy! Proszę... nie możesz mnie więcej
całować!
- To nie kwestia pocałunków - odparł. - Chcę, żeby całe
twoje piękne, cudowne ciało należało do mnie tak, jak twój
umysł.
- Nie... nie! - krzyknęła Pandia. [ Pobierz całość w formacie PDF ]
