Roberts Nora_CzekajÄ c na Nicka
Bond Larry DzieśÂ gniewu
WzM 12 Black Dawn pierwsze próbne rozdziały ENGLISH
Douglas Arthur ZśÂoto z Porto Bello
Fallen Angel
Narzeczeni mimo woli
035. Miles Cassie Zaufaj miśÂośÂci
betterlatethannever
Colin Kapp BrośÂ Chaosu (2)
Bianca D'Arc Dragon Knights 5 Wings of Change
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
głowę, przerażenie w oczach.) Autentyczna cebula, panowie, z sekundnikiem. (Prawie
łkając) Dziadziuś mi ją dał. (Grzebie.) Może leży gdzieś tutaj? (Szuka na ziemi, Vladimir i
Estragon również. P o z z o odwraca nogą zniszczony kapelusz L u c k y' e g o.) Coś
podobnego!
VLADIMIR: Może ma pan ją w kamizelce?
POZZO: Chwileczkę. (Zgina się w pół skłaniając głowę do brzucha, nasłuchuje.) Nic nie
słyszę! (Przyzywa ich gestem, żeby podeszli.) Chodzcie posłuchać. (Vladimir i Estragon
podchodzą, pochylają się nad jego brzuchem. Cisza.) Powinno się chyba słyszeć tik-tak.
VLADIMIR: Cicho!
Wszyscy słuchają zgięci.
ESTRAGON: Coś słyszę.
POZZO: Gdzie?
VLADIMIR: To serce.
POZZO (zawiedziony): Cholera!
VLADIMIR: Cicho!
Słuchają.
ESTRAGON: Może przestał chodzić.
Wyprostowują się.
POZZO: Który z was tak brzydko pachnie?
ESTRAGON: Jemu śmierdzi z ust, a mnie śmierdzą
nogi.
POZZO: Muszę już iść.
ESTRAGON: A pana cebula?
POZZO: Zostawiłem ją pewnie we dworze.
ESTRAGON: No to adieu.
POZZO: Adieu.
VLADIMIR: Adieu.
ESTRAGON: Adieu.
Cisza. Nikt się nie rusza.
VLADIMIR: Adieu.
POZZO: Adieu.
ESTRAGON: Adieu.
Cisza.
POZZO: I dziękuję.
VLADIMIR: To my dziękujemy.
POZZO: Nie ma za co.
ESTRAGON: Jest, jest.
POZZO: Nie, nie.
VLADIMIR: Jest, jest.
ESTRAGON: Nie, nie.
Cisza.
POZZO: Jakoś nie mogę... (waha się) odejść.
ESTRAGON: Takie jest życie.
Pozzo odwraca się, odchodzi od Lucky'ego w stronę kulisy ciągnąc za sobą stopniowo
sznur.
VLADIMIR: Idzie pan w złą stronę.
POZZO: Muszę mieć rozbieg. (Naprężywszy sznur, to znaczy znalazłszy się za kulisą,
zatrzymuje się, odwraca i krzyczy) Odsuńcie się! (V l a d i m i r i Estragon ustępują w
głąb, patrzą w stronę Pozza. Trzask bata.) Wio!
Lucky nie rusza się.
ESTRAGON: Wio!
VLADIMIR: Wio!
Trzask bata. L u c k y rusza z miejsca.
POZZO: Prędzej! (Wyłania się zza kulisy, przemierza scenę w ślad za Lucky'm. Vladimir i
Estragon zdejmują kapelusze i machają na pożegnanie. Lucky wychodzi. Pozzo strzela z
bata.) Prędzej! Prędzej! (Tuż przed swoim wyjściem Pozzo zatrzymuje się i odwraca.
Sznur napręża się. Odgłos upadku Lucky'ego.) Krzesło! (Vladimir idzie po krzesło, po
czym podchodzi do Pozza i podaje mu je, ten z kolei rzuca je w stronę L u c k y' e g o.)
Adieu!
ESTRAGON i VLADIMIR (machając): Adieu! Adieu!
POZZO: Wstawaj, bydlaku! (Odgłos podnoszenia się Lucky'ego.) Wio! (P o z z o
wychodzi, Trzask bata.)
Wio! Adieu! Prędzej, bydlaku! Wiooo! Adieu!
Cisza.
VLADIMIR: Czas jakoś zleciał.
ESTRAGON: I tak by zleciał.
VLADIMIR: Ale nie tak szybko.
Pauza.
ESTRAGON: Co robimy?
VLADIMIR: Nie wiem.
ESTRAGON: Idziemy.
VLADIMIR: Nie można.
ESTRAGON: Dlaczego?
VLADIMIR: Czekamy na Godota.
ESTRAGON: A, racja.
Pauza.
VLADIMIR: Zmienili się bardzo.
ESTRAGON: Kto?
VLADIMIR: Ci dwaj.
ESTRAGON: O, pogadajmy trochę.
VLADIMIR: Nie uważasz?
ESTRAGON: %7łe co?
VLADIMIR: No że się zmienili.
ESTRAGON: Całkiem możliwe. Wszyscy się zmieniają. Tylko my jakoś nie możemy.
VLADIMIR: Możliwe! To pewne. Nie widziałeś ich?
ESTRAGON: Widziałem. Ale ja ich nie znam.
VLADIMIR: Owszem, znasz ich.
ESTRAGON: Ale skąd!
VLADIMIR: Mówię ci, znamy ich. Masz słabą pamięć. (Pauza. Do siebie) Chyba że to nie ci
sami.
ESTRAGON: Najlepszy dowód, że nas nie poznali.
VLADIMIR: To nie ma żadnego znaczenia. Ja też udałem, że ich nie poznaję. A poza tym
nas nigdy nikt nie poznaje.
ESTRAGON: Mniejsza z tym. Trzeba by... Ua! (Vladimir nie reaguje.) Ua!
VLADIMIR (do siebie): Chyba że to nie ci sami.
ESTRAGON: Didi! Druga noga!
Kuśtyka w stronę kamienia, gdzie siedział na początku.
VLADIMIR: Chyba że to nie ci sami...
GAOS ZZA KULISY: Proszę pana!
E s t r a g o n zatrzymuje się. Obaj patrzą tam, skąd doszedł głos.
ESTRAGON: Znów się zaczyna.
VLADIMIR: Zbliż się, moje dziecko.
Wchodzi Chłopiec, nieufnie. Zatrzymuje się.
CHAOPIEC: Pan Albert?
VLADIMIR: Tak, to ja.
ESTRAGON: Czego chcesz?
VLADIMIR: Zbliż się.
Chłopiec nie rusza się.
ESTRAGON (ostro): Zbliż się, jak się do ciebie mówi.
Chlopiec zbliża się nieufnie, zatrzymuje się.
VLADIMIR: O co chodzi?
CHAOPIEC: Pan Godot...
Milknie.
VLADIMIR: Oczywiście. (Pauza.) Zbliż się.
Chłopiec nie rusza się.
ESTRAGON (ostro): Zbliż się, jak się do ciebie mówi! (Chłopiec zbliża się nieufnie, [ Pobierz całość w formacie PDF ]
