MiloĹĄ JesenskĂ˝ & Robert LeĹniakiewicz Tajemnica ksiÄĹźycowej jaskini
4 Robert A. Haasler Ĺťycie seksualne ksiÄĹźy
Howard Robert E. Conan i Skarb Tranicosa
Armageddon_ The Musical Robert Rankin
Heinlein, Robert A Between Planets
Egholm Elsebeth Ukryte wady
James Patterson Pocztówkowi zabójcy
Alta J. LaDage Occult Psychology
Jack L. Chalker Downtiming the Night S
1025. McKay Emily Gorć ce popośÂudnie
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
densu, gdzie na półce stał słoik z ulubionymi gumisia-
mi Jurija.
- Ani się waż, Gideon - ostrzegł Zack.
- Tylko jednego, tatusiu - prosił chłopiec z miną
niewiniątka. - Dziadek pozwolił.
- Nie wątpię. - Zack wstał, chwycił syna w pasie
i podrzucił do góry. - Ej, mamusiu, łap.
Wprawa i refleks sprawiły, że Rachel chwyciła sy
na w locie. Podeszła do Freddie.
- A gdzież to się podziewa nasz Nick? - spytała.
To samo pytanie zadawała sobie właśnie Freddie.
- Jestem pewna, że zaraz przyjdzie. Nigdy nie
opuściłby obiadu. Wczoraj z nim rozmawiałam.
Ale nie mógł, a może nie chciał przekazać jej opinii
producentów na temat ich wspólnego dzieła. Czekanie
było dla niej jak siedzenie na rozżarzonych węglach.
Przecież do czekania powinnam się już była przy
zwyczaić, pomyślała wzdychając. Czekam na Nicka
od dziesięciu lat.
Nie zwracała uwagi na gwar toczących się wokół
rozmów. Słowa przepływały jej mimo uszu. Wstała
i torując sobie drogę między dziećmi i porozrzucany-
88 CZEKAJC NA NICKA j
mi zabawkami, udała się do kuchni. Przy stole zastała
Bess przyprawiającą sałatę i Nadię stojącą przy kuchni.
Obrzuciła wzrokiem pomieszczenie. Podobało jej
się to miejsce z zawsze zastawionymi blatami, z lo
dówką całą pokrytą kolorowymi rysunkami dzieci.
Na kuchence zawsze coś się gotowało, a słoik z her
batnikami nigdy nie był pusty.
Właśnie takie pozorne drobiazgi stanowią o domo
wej atmosferze. Pewnego dnia, przyrzekła sobie, i ja
będę mieć taką kuchnię.
- Babciu. - Freddie pocałowała Nadię w rozgrza
ny policzek. Poczuła delikatny zapach lawendy, zmie
szany z aromatem pieczonego mięsa. - Pomóc ci
w czymś? - spytała.
- Nie, dziecko. Usiądz, nalej sobie wina. Gdzie
kucharek sześć, tam nie ma co jeść.
- Mnie pozwoliła tylko dlatego - powiedziała
Bess - żebym się czegoś nauczyła. Nadia uważa, że
powinnam wreszcie przestać przygotowywać posiłki
za pomocą telefonu, jedynego sprzętu kuchennego,
jakiego używam.
- Wszystkie moje dzieci umieją gotować -
oświadczyła Nadia z odcieniem dumy w głosie.
- Nick nie - mruknęła Freddie i skubnęła rzod
kiewkę.
- Nie mówiłam, że wszyscy gotują dobrze. - Na
dia wyrabiała ciasto na kluski. Była niedużą, ale silną
kobietą, z siwymi już włosami i pogodną, zawsze
uśmiechniętą twarzą. Jej spokój, uświadomiła sobie
nagle Freddie, wynikał z tego, że była szczęśliwa.
CZEKAJC NA NICKA 89
Wiek wyżłobił parę zmarszczek na jej twarzy, ale żadna
nie była zmarszczką smutku i niezadowolenia z życia.
- Kiedy się nauczysz - Nadia wskazała drewnianą
łopatką w kierunku Bess - będziesz mogła uczyć
swoje dzieci.
- Przerażająca wizja. - Bess udała, że skóra jej
cierpnie na samą myśl o tym. - Właśnie w zeszłym
tygodniu Carmen wysypała sobie na głowę całą toreb
kę mąki, a potem dodała jeszcze jajka.
- Nauczysz ją gotować - uśmiechnęła się Nadia.
- Synów też. Dam ci przepisy, które dostałam od
mojej mamy. Freddie, przyrządzasz kurczaka tak, jak
cię nauczyłam?
- Oczywiście, babciu. - Freddie posłała Bess poro
zumiewawczy uśmiech. - Kiedy już się zadomowię
w nowym mieszkaniu, zaproszę was z dziadkiem na pra
wdziwą ucztę.
- Akurat - mruknęła Bess.
Z pokoju zaczęły dobiegać głośne okrzyki powita
nia i radości. Kiedy hałas wzmógł się do granic wy
trzymałości, Nadia otworzyła piekarnik, żeby spraw
dzić pieczeń.
- Przyszedł Nick - oznajmiła. - Zaraz siadamy do
obiadu.
Freddie wstała i jak gdyby nigdy nic, sięgnęła po
dzbanek z winem stojący na szafce.
- Napijesz się czegoś zimnego, ciociu Bess? -
spytała.
- Może soku. - Bess z namaszczeniem kroiła ogó
rek w cieniutkie plasterki. - Jak tam mecz?
90 CZEKAJC NA NICKA
- Też się nad tym zastanawiałam - mruknęła Fred
die, gdy nagle drzwi do kuchni otworzyły się z trza
skiem.
W progu stanął Nick, z ogromnym bukietem kwia
tów w jednej ręce, z dziewczynką na drugiej i z mal
cem uczepionym nogi.
- Przepraszam za spóznienie. - Wręczył bukiet
Nadii i ucałował ją siarczyście w oba policzki.
- Czy chcesz mnie przekupić kwiatami? - roze
śmiała się.
- Udało się? - zażartował.
- Zawsze ten sam. - Popatrzyła na niego z rozczu
leniem. - Włóż je do wody. Wez tamten wazon. -
Wskazała na szafkę przy drzwiach.
Nie zwracając uwagi na czepiające się go dzieci,
Nick podszedł do szafki.
- Same smakołyki - powiedział. - Coś, co lubią
małe dziewczynki. - Uśmiechnął się do Laurel i skub-
nął ją w policzek.
Zapiszczała z radości i przytuliła się do niego.
- Na ręce, Nick. Ja też chcę na ręce.
Nick popatrzył w dół na chłopca uczepionego jego
dżinsów.
- Zaczekaj, aż będę miał wolną rękę, Kyle.
- Kyle, zostaw Nicka w spokoju - włączyła się
Bess, biorąc od Freddie szklankę soku.
- Ale mamo, on wziął Laurel - skarżył się chło
piec.
- Poczekaj na swoją kolej. - Nick włożył kwiaty
do wazonu, schylił się i podniósł chłopca. Z Laurel na
CZEKAJC NA NICKA 91
jednym, z Kyle'em na drugim ramieniu, odwrócił się
i popatrzył na Freddie. - Cześć, mała. Jak leci?
- Ty mi powiedz. - Spoglądała na niego znad kie
liszka i przeklinała go w duchu, że wygląda tak pięk
nie, z dziećmi na rękach, ze wzrokiem obserwującym
ją z serdeczną życzliwością. - Miałeś wiadomość od
Reeda?
- Jest niedziela - przypomniał jej. - Wyjechał
z rodziną do Hamptons albo do Bar Harbor albo
gdzieś tam jeszcze. Za parę dni się odezwie.
Za parę dni to ona eksploduje.
- Musiał jakoś zareagować.
- Niezupełnie.
- Przesłuchał taśmę?
- Oczywiście, że tak.
Kyle szarpał Nicka za włosy, domagając się, by
zwrócił na niego uwagę. W końcu rozpłakał się i wy
ciągnął ręce do Freddie. Wzięła go od Nicka.
- A więc co powiedział po przesłuchaniu taśmy?
- Niewiele.
- Musiał coś powiedzieć - nalegała. - Zwrócić na coś
uwagę. Niemożliwe, żeby nie powiedział ani słowa.
Nick tylko wzruszył ramionami. Sięgnął po plasterek
marchewki z sałatki Bess, ale ta uderzyła go w rękę.
- No wiesz! - obruszył się. - Przecież nikt nie
widzi.
- Ja widzę. I to ja się staram, żeby sałatka pięknie
wyglądała. Obieram jarzyny, układam je, a ty chcesz
mi zepsuć kompozycję. Możesz wziąć to. - Wręczyła
mu marchew, którą dopiero zamierzała pokroić.
92 CZEKAJC NA NICKA
- Dzięki. A swoją drogą, Freddie, dlaczego nie
zajmiesz się przez parę dni domem? - Ugryzł kawałek
marchewki i zaczął ją przeżuwać.
Obserwował Freddie. Lubił, gdy jej wzrok zmie
niał się ze spokojnego w gniewny, gdy wydymała
wargi, dając upust złości.
- Kup parę drobiazgów do nowego mieszkania.
Kiedy tylko będę coś wiedział, skontaktuję się z tobą.
- Chcesz, żebym tak po prostu czekała?
Jakby na znak solidarności z Freddie, Kyle położył
główkę na jej ramieniu i spojrzał spode łba na Nicka.
- Chcesz, żebym tak po prostu czekała? - powtó
rzył, naśladując ton jej głosu.
Nick roześmiał się ubawiony.
- To jest myśl. I niech ci czasem nie przyjdzie do
głowy samej dzwonić do Valentine'a. Stary przyjaciel
rodziny czy nie, ale ja nie uznaję takich praktyk.
Mogła na to tylko odpowiedzieć milczeniem, po
nieważ rozważała już taką ewentualność.
- Nie wiem, dlaczego to miałoby... - zaczęła.
- Nie - uciął krótko i wręczywszy jej resztę mar
chewki, wyszedł z kuchni.
- Uparty i zawzięty, na dodatek przemądrzały,
wszystko wie najlepiej - burczała Freddie.
- Wie najlepiej - powtórzył Kyle niczym echo.
- Ciociu - Freddie zwróciła się do Bess. - Czy ty
wykorzystujesz czasem swoje znajomości?
Bess ze zdwojoną uwagą zajęła się krojeniem pie
czarek.
- Wiesz, czasami mi się to zdarza.
CZEKAJC NA NICKA 93
- Co za wiercipicta - burknęła Freddie, z trudem
utrzymując Kyle' a na rękach.
- Wielcipięta - powtórzył chłopiec, gdy wycho [ Pobierz całość w formacie PDF ]
