Wiosna 1941 Ida Fink
James White Gwiezdny Chirurg.2
Laurell K. Hamilton Meredith Gentry 01 A Kiss Of Shadows
Arabian Nights Anonymous Vol4
Hitchcock Alfred Tajemnica bezgśÂowego konia
4 Robert A. Haasler śąycie seksualne ksićÂśźy
Hagen, Lynn Remembering to Breathe
163. Bevarly Elizabeth śÂwić teczne śźyczenia
185 James Susanne Biznesmen bez serca
Destiny Blaine Behind the Game (pdf)
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
spadaniu do tego świata, był odziany w niebieski szpitalny szlafrok, spod którego wystawały
kalesony z rozwiązanymi troczkami, zwisające jak wąsy suma, na kapcie.
Misza? zapytała Kora. To pan?
Wydawało jej się, że tu nie ma co bawić się w konspirację.
Tak odpowiedział Misza patrząc w podłogę. Czy my się znamy?
Tak, spotykaliśmy się powiedziała Kora i usiadła na wolnym krześle. Naprzeciwko niej
znalazła się piękna na pierwszy rzut oka smagła brunetka. W jej splątanych kędzierzawych włosach
płonął mały diadem, a spod szpitalnego pikowanego szlafroka, za dużego o jakieś pięć numerów, co
zmusiło jego posiadaczkę do zawinięcia rękawów, wystawała szczupła delikatna stopka w
haftowanym koralikami pantofelku.
Dzień dobry przywitała się Kora.
Dziewczyna zamrugała oczami i odpowiedziała w nieznanym Korze języku.
Potem zaczęła bezgłośnie płakać, ale pozostali nie zwracali na nią uwagi.
Kora przechwyciła uważne i czujne spojrzenie sąsiada młodego, chudego, krótko
ostrzyżonego; jego policzek przecinała szpecąca blizna, odciągająca w dół kącik ust. Specyfika jego
ubioru polegała na tym, że spod fartucha wystawały mu niedbale wyczyszczone buty z ostrogami, co
zbliżało go do pielęgniarki.
A dlaczego my tu siedzimy? zapytała Kora nie doczekawszy się jakiejkolwiek reakcji na
swoje przybycie.
Na miłość boską, niech pani milczy! zawołał Misza Hofman. Proszę nie zwracać na
siebie uwagi.
Ileż razy mam wam powtarzać! z rozdrażnieniem w głosie odezwał się niemłody już
mężczyzna z mocnymi niemodnymi okularami na nosie, co powodowało, że jego oczy przypominały
dwie jasne studnie. To nie ma znaczenia. Najważniejsza rzecz to nie zwracać na siebie uwagi.
Ignorować!
Dobrze panu ignorować! obruszył się mały, szeroki w biodrach i ramionach obywatel z
tępą nieruchomą twarzą. Wyście z nimi nie rozmawiali.
Ach, niech pan przestanie! machnął ręką okularnik. Okularnik był łysy, przysadzisty, miał
ładne pulchne wargi i łagodnie zaokrąglony podbródek.
Drzwi obok Hofmana otworzyły się i wyjrzał zza nich wysuszony bladolicy mężczyzna w białym
fartuchu nałożonym na niebieski szlafrok.
Hofman! polecił mężczyzna. Proszę wchodzić.
Następnie obrzucił wzrokiem pozostałych i powiedział:
Pozostali będą przyjęci po obiedzie.
Ale nagle jego spojrzenie trafiło na Korę i bladolicy zdziwił się niezmiernie.
A pani co tu robi? zapytał.
Przywieziono mnie przyznała się Kora.
Kto przywiózł?
%7łołnierze powiedziała Kora, udając pierwszą naiwną. Szłam po drodze, a oni mnie
znalezli i przywiezli tu samochodem.
Więc pani jest miejscowa? zapytał bladolicy.
Nie, jestem z Moskwy, na urlopie.
Boże, o jakiej Moskwie mowa! Co za bzdury? Proszę mi powiedzieć, czy pani jest włączona
do kontyngentu, czy z personelu obsługującego?
Całkowicie oszołomiona Kora patrzyła na Misze Hofmana.
Taki właśnie burdel tu mają oświadczył Misza. Pod okiem miał soczyste limo. Sami nie
wiedzą, czego chcą. Ale nad ludzmi się wyzwierzęcać, to proszę bardzo.
Proszę milczeć, Hofman. Jestem bardzo zaniepokojony waszym losem oświadczył
bladolicy lekarz. Nie dałbym za niego nawet dwóch rezanów.
Ja milczę, ale wcale mi to nie pomaga odpowiedział Misza. Natrafiłem na atmosferę
wszechogólnej podejrzliwości i terroru.
Nie mogę panu zaproponować innej atmosfery oświadczył bladolicy. Bo po prostu nie
mamy innej. Tak więc poza Hofmanem i nową, wszyscy jesteście wolni.
Nie wiadomo dlaczego pogroził Korze palcem i dodał:
Ale żeby tam naprzeciwko nawet pani noga nie postała, ni ni! Jasne?
Kora czuła się bezbronna, jak zawsze bezbronny czuje się człowiek w szpitalu, gdzie nie ma
znajomego lekarza czy przynajmniej pielęgniarki, do której mógłby zwrócić się po imieniu i jakby
przywołać do obrony przeciwko duchowi chorób.
Proszę się nie denerwować, dziewczyno powiedział okularnik z pulchnymi wargami. W
danej chwili naprawdę nie pragną niczego więcej poza powierzchowną znajomością z panią.
Uśmiechnął się delikatnie i nawet nieśmiało, napawając Korę otuchą.
Wszyscy pacjenci tej przychodni wstali i pomaszerowali posłusznie do wyjścia. Kora została
na korytarzu sama. Nie mogła usiedzieć na miejscu, wstała i podeszła do drzwi, do których nie
pozwalał zbliżać się bladolicy doktor. Skoro zabraniał, to znaczy, że za tymi drzwiami kryje się coś
ciekawego, a może nawet coś ważnego dla wywiadowcy Kory Orwat. Tak więc Kora wsłuchała się,
ale niczego, prócz cichego warkotu nie usłyszała.
Wtedy ostrożnie otworzyła drzwi.
Przy stole siedział inny lekarz. Tęgi mężczyzna z zaczesanymi za uszy długimi siwymi włosami, w
trudnym do określenia wieku, a miał tak ogromny miękki obwisły nos, że upodabniał lekarza do
słonia morskiego.
Proszę wejść mruknął doktor. Proszę się rozebrać.
Podniósł głowę. Zobaczył Korę i zdziwił się.
Nie znam pani powiedział. [ Pobierz całość w formacie PDF ]
