MiloĹĄ JesenskĂ˝ & Robert LeĹniakiewicz Tajemnica ksiÄĹźycowej jaskini
Doyle Arthur Conan Tajemnica zĹotego Pince nez
Carey Mary Virginia Tajemnica Ĺmiertelnej PuĹapki
Harris Charlaine Harper 4 Grobowa tajemnica
Hodgson Burnett Frances Tajemniczy OgrĂłd
Clifford D. Simak Over the River & Other Stories.
Harry Turtledove V
09 Szansa dla dwojga Herries Anne
DARIA MILKO śÂwiat cieni
Ann Hironaka Neverending Wars (pdf)
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
- Prawdziwie stara mapa? Tak, mamy jedną w naszej kolekcji unikalnych
dokumentów. Jedna z najwcześniejszych, z 1790 roku. Jest tak delikatna, że rzadko
przynosimy ją tu, do światła, i pokazujemy.
- Bardzo pana prosimy, czy pozwoli nam pan ją obejrzeć? - nalegał Bob.
Historyk zawahał się i w końcu skinął głową. Poprowadził ich na zaplecze i otworzył
znajdujące się tam drzwi. Weszli do pokoju bez okien, w którym utrzymywano stałą
temperaturę i wilgotność. Wszystkie dokumenty przechowywano w szklanych gablotach lub
na półkach za szkłem. Historyk sprawdził coś w katalogu, po czym odemknął szufladę i
wydobył szklaną kasetę, płaską i długą. Leżała w niej prymitywna, stara mapa, narysowana
brązową kreską na grubym, pożółkłym papierze.
- Proszę, żebyście nie próbowali nawet wyjmować jej spod szkła - powiedział.
Chłopcy pochylili się.
- Tu - wskazał Diego z zapartym tchem. - Po hiszpańsku: Zamek Kondora!
- Jest! - Bob nie posiadał się z radości.
- Wprost na naszym ranczu, jeśli ta kręta linia oznacza rzekę Santa Inez - powiedział
Diegc.
- Na co czekamy!? - wykrzyknął Pete.
Podziękowali zdziwionemu historykowi i pobiegli do swych rowerów.
Rozdział 8
Zamek Kondora
Deszcz ustał, ale ciemne chmury wisiały wciąż nisko nad górami, gdy detektywi i
Diego jechali drogą przez ranczo Alvarów. Zmierzali w kierunku starej tamy, gdzie niedawno
zmagali się z pożarem poszycia. Poniżej tamy, w miejscu, gdzie droga zataczała łuk wzdłuż
wyschniętego strumienia i pasma wzgórz, Diego zatrzymał się.
- Jeśli dobrze odczytałem mapę, Zamek Kondora jest skalnym szczytem na końcu tego
ostatniego pasma - powiedział. - Santa Inez przepływa zaraz po jego drugiej stronie.
Ukryli rowery w zaroślach przy drodze i przedarli się przez gęste poszycie nad brzeg
głębokiego wąwozu, którym płynął strumień. Tama, niewidoczna stąd, znajdowała się na
lewo od nich, poza niskim, pokrytym zaroślami wzniesieniem, które zamykało strumień.
Chłopcy spojrzeli w górę, na szczyt wysokiego wzgórza po drugiej stronie strumienia.
Na lewym końcu jego grzbietu, zaraz nad ostro opadającym ku niskiemu wzniesieniu
zboczem, sterczała wysoka skała.
- To musi być to! - powiedział Diego. - Dokładnie tak, jak pokazuje mapa.
- Jak to się teraz nazywa? - zapytał Pete, gdy zbiegli do błotnistego strumienia i
zaczęli piąć się na wzgórze.
- O ile wiem, nie ma nazwy - odpowiedział Diego.
Wysoki grzbiet załamywał się i dzielił na dwie części; niższa, stanowiąca dwie trzecie
grzbietu, opadała łagodnym stokiem, pokrytym dużymi okrągłymi głazami i krzewami;
wyższa część miała stok stromy i niemal wyłącznie skalisty, bez roślinności. Chłopcy dyszeli
mocno, gdy wspięli się na wyższy odcinek i stanęli na gigantycznej skale, która zwieńczała
długą grań.
- Zamek Kondora - powiedział Bob z przejęciem.
Z wielkiej skały rozciągał się daleki widok, tylko na północy wznosiły się góry.
Chłopcy widzieli tamę i rzekę poza nią, ze zwęglonym poszyciem po obu jej stronach.
- Woda przybiera powyżej tamy i przecieka już trochę przez nią - powiedział Diego. -
Jeśli deszcz nie ustanie, będziemy mieli na dole prawdziwą rzekę.
Bob wskazał niskie wzniesienie u stóp wzgórza.
- Patrzcie, jak to wzniesienie oddziela strumień od rzeki i tamy. Gdyby go tam nie
było, mielibyśmy drugą rzekę.
Chłopcy rozglądali się dokoła. Na zachodzie widać było drogę i głęboki strumień,
który biegł na południe, aż po ruiny hacjendy, odległe niemal o milę. W kierunku
południowym ciągnęły się dalsze pasma wzgórz. Daleko za nimi chłopcy mogli wypatrzeć
Rocky Beach i ocean, ciemny tego pochmurnego dnia. Po drugiej, wschodniej stronie grani
płynęła Santa Inez, zataczając łuk na południowy wschód. Za korytem Santa Inez rozciągał
się płaski, zielony teren i mogli dostrzec odległe o parę kilometrów zabudowania i korral
rancza Norrisów. Droga, biegnąca przez ranczo Norrisów, wznosiła się z południa ku tamie
na północy i następnie znikała w górach.
- Ciekaw jestem, dlaczego nazwali to miejsce Zamkiem Kondora - odezwał się Pete. -
Nie widzę żadnych kondorów.
- No i dobrze! - zaśmiał się Bob. - Kondor to rodzaj sępa!
- Może nazwa wzięła się stąd, że ma się tu widok z lotu ptaka - powiedział Diego.
- Prawdopodobnie - zgodził się Bob. - Ale mniejsza teraz o nazwę. Jesteśmy tu, żeby
szukać miecza Cortesa! Jak myślicie, gdzie ukrył go don Sebastian?!
- Musi być gdzieś jakaś kryjówka - odpowiedział Pete. - Jama, szczelina w skale,
może nawet jaskinia. Szukajmy, chłopaki!
Rozpierzchli się po szczycie skały, wkrótce jednak stwierdzili, że nie było w niej ani
jamy, ani szczeliny. Skała była gładka niemal jak marmur. Zdeptali każdy jej centymetr i
obmacali strome zbocza, jak daleko mogli sięgnąć. Skała była absolutnie jednolita.
- Nikt niczego nie mógł schować w takiej skale! - powiedział Pete. - Spróbujmy niżej,
na stokach.
Bob skinął głową.
- Okay, Pete. Wez stronę od rzeki, my z Diegiem zejdziemy od strony strumienia.
Chłopcy opuścili się ze skały i podjęli poszukiwania. Pete powoli schodził w dół nad
sączącą się rzeką, zataczając coraz szersze półkola. Znalazł kilka obluzowanych okrągłych
głazów, ale nie było tam żadnych jam czy szczelin, żadnej bezpiecznej kryjówki dla miecza.
W końcu dał za wygraną i obszedł wzgórze od północy, by odnalezć przyjaciół. Bob i
Diego też już niemal skończyli przeszukiwać drugą stronę.
- Po prostu nie ma tu żadnej dziury czy szczeliny, w której dałoby się cokolwiek
schować - rzekł Bob.
- Może don Sebastian miecz zakopał - powiedział Diego.
- Nawet mi tego nie mów! - jęknął Pete. - Musielibyśmy przekopać całe wzgórze. To
by trwało w nieskończoność!
- Nie sądzę, Diego, żeby don Sebastian go zakopał - powiedział z wolna Bob. - Jeśli
teoria Jupitera jest słuszna i don Sebastian zdołał zbiec i ukryć miecz, nie miał na to wiele
czasu. Postaw się w jego położeniu. Wiedział, że jest w niebezpieczeństwie i nie wiadomo,
czy uda mu się powrócić, żeby samemu wykopać miecz. Wiedział, że Jose może nie wrócić
przez lata, i wiedział, że sierżant Brewster i jego kompani są już prawdopodobnie na jego
tropie. Jeśliby zakopał miecz, musiałby wyraznie oznaczyć miejsce dla Josego, bo inaczej ten
nigdy by go nie znalazł. A jeśliby to zrobił, sierżant Brewster mógł zobaczyć znaki i domyślić
się, co oznaczają. - Bob potrząsnął głową. - Nie, jestem pewien, że don Sebastian nie zakopał
miecza. Schował go gdzieś w pobliżu Zamku Kondora, w miejscu, którego by się z
pewnością domyślił Jose. W miejscu, na którego przygotowanie nie traciłby czasu i którego
nie musiał oznaczać.
- Ale co to za miejsce? - Pete rozglądał się dokoła.
- No, jesteśmy niemal pewni, że miecza nie ma na tym wysokim grzbiecie przy
Zamku Kondora - powiedział Bob. - Myślę, że skała stanowi tylko punkt orientacyjny, znak
wskazujący na właściwe miejsce. Musi być w pobliżu jakieś miejsce, do którego don
Sebastian i Jose często chodzili. Diego, czy jest gdzieś...
- Może to tama? Była tu wtedy - podsunął Diego.
- Tama? - powtórzył Bob. - Dlaczego by nie?
Diego poprowadził ich wzdłuż zbocza i brzegiem wzgórza przez niskie wzniesienie.
Biegło w górę aż po lewy narożnik tamy. Przez jej centralną furtę lała się cienkim
strumieniem woda, opadając do koryta rzeki o dziesięć metrów niżej. Chłopcy zbiegli ze
wzniesienia i opuścili się do koryta rzeki, nie bacząc na mokre nogi. Przebadali całe czoło
tamy do wysokości, do której tylko zdołali sięgnąć. Była zbudowana z setek, może tysięcy
niewielkich okrągłych kamieni, dopasowanych do siebie i uszczelnionych rodzajem zaprawy
wapiennej. %7ładen kamień nie był obluzowany, nie było w niej żadnych dziur czy szczelin.
- Solidna jak stal - powiedział Pete. [ Pobierz całość w formacie PDF ]
