Beverley Jo MalĹźeĹstwo z rozsÄ dku 01 MalĹźeĹstwo z rozsÄ dku
William Shatner Tek War 01 Tek War
Jack Vance Dying Earth 01 The Dying Earth
Kurtz, Katherine Adept 01 The Adept
Brian Daley Coramonde 01 The Doomfarers of Coramonde (v4.2)
Bradbury_Ray_ _451_Fahrenheita
Ray Bradbury 451 Fahrenheita
GX 5
Latifa Ukradziona twarz
Edgar R Burroughs Tarzan i klejnoty
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Wsparła brodę na dłoni i siedziała w milczeniu. Czu
ła się zmęczona i rozbita. Całe zajście z markizem obu
dziło w niej poczucie bezradności czy też bezbronności.
Nie chciała Jacka Merlina w swoim domu, ale nie dla
tego, że żywiła doń antypatię. Owszem, wiedziała, że po
winna go znienawidzić po tym, co zaszło między nimi te
go popołudnia. Tymczasem odkryła, że zaczyna lubić tego
człowieka, i to zupełnie wytrąciło ją z równowagi.
Jack był zbyt atrakcyjny, a jego obecność zakłócała
spokój ducha Thei. Powinien jak najszybciej wyjechać
z Oakmantle. Jak tylko doktor skończy go badać, Thea
zażąda, żeby markiz albo wracał do gospody „Pod
Owcą i Królikiem", albo jechał prosto do Londynu.
Niech się zabiera w diabły, wszystko jedno dokąd.
Jack należał do ludzi, którzy pochwycą całą rękę,
gdy dasz im palec, i wypadek na pewno nie osłabił
w nim tej cechy.
- Nic wielkiego - uspokajał doktor Theę, kiedy pół
godziny później usiedli we dwoje w bibliotece. - Guz
na głowie i płytka rana od strzały, poza tym żadnych
obrażeń. Nie ma wstrząśnienia mózgu, wszystko w nor
mie, o ile mogłem się zorientować. Pod pani troskliwą
opieką w tydzień stanie na nogi.
Thea patrzyła na doktora bez słowa. Nie pomyślała,
że Jack może zaziębić się na deszczu. Niepotrzebnie
czekała, zwlekała. Ale żeby miał teraz kurować się w jej
domu, w dodatku w jej własnym łóżku!
- On nie może tu zostać! - zawołała wzburzona. -
Drogi doktorze Ryland, to nie przystoi! W domu nie
mieszka nikt poza moją rodziną i panią Skeffington.
Niech pan dopilnuje, żeby przeniósł się do gospody.
Doktor Ryland dopił wino i odstawił kieliszek na
stolik, po czym pokręcił głową.
- Teraz nie wolno go przenosić, moja droga. Po pier
wsze rana po strzale, po drugie głowa, po trzecie deszcz.
Nie, wszystko to razem sprawia, że markiz musi pozo
stać w łóżku i na razie nie ruszać się z Oakmantle. Prze
nosiny mogłyby wpłynąć na pogorszenie jego stanu.
- Co w takim razie robić?
- Pozostawić go przez kilka dni w spokoju i obserwo
wać, jak szybko wraca do zdrowia - odparł doktor. - Poza
tym, czy powierzyłaby pani, droga panno Shaw, lorda Mer-
lina opiece pani Prosper? Wie pani przecież, że ta kobieta
ma dwie lewe ręce, niczego nie potrafi zrobić jak należy, na
niczym się skupić. Zmarnowałaby biedaka w tydzień.
Thea uśmiechnęła się niewesoło. Pani Prosper, osoba
niezwykle prostacka, świetnie nadawała się na szynkar
kę i wiedziała, jak sobie radzić z wiejskimi pijaczkami,
ale to były wszystkie jej talenty. Nie miała za grosz cier
pliwości i gotowała wręcz okropnie.
Mimo wszystko Thea czuła się niezręcznie. Nie
chciała okazać się niegościnna, ale nie mogła wytłu
maczyć doktorowi Rylandowi, że jej opory wobec per
spektywy zatrzymania Jacka w Oakmantle nie wypły
wały ani z poczucia, co wypada, a co nie wypada, ani
z obawy przed kosztami. Chodziło o samego Jacka i
o to, jakie uczucia w niej wywoływał.
- Poza tym - ciągnął doktor pogodnie, zbierając się
do wyjścia - będzie pani miała do pomocy lokaja mar
kiza, Hodgesa. Wydaje się bardzo poukładany. Jest na
służbie u markiza od dziesięciu lat. - Ramiona mu za
drgały jak od tłumionego śmiechu. - Do pioruna, czego
on musiał się przez ten czas napatrzyć.
Thea odprowadziła doktora do drzwi, odebrała od
niego solenną obietnicę, że zajrzy następnego dnia, po
czym poszła na górę zobaczyć, jak się miewa jej niepro
szony i niechciany gość. Już podniosła dłoń, by za-
pukać do drzwi, kiedy z sypialni doszły ją podniesione
głosy. Zamarła i zaczęła nasłuchiwać.
- I co myślisz o tym domu, Hodges? - rozległ się
głos Jacka, rześki, jakby nie zdarzył się wypadek. - Ma
lowniczo tu, co? Chyba zmienię zdanie na temat wsi.
- Bardzo miłe miejsce, milordzie - przytaknął lokaj
zgodnie.
- Tak jak i sama panna Shaw - dodał Jack. - Te jej
staroświeckie poglądy, ta cudaczna suknia, zupełnie jak
z balu przebierańców!
Thea spojrzała po sobie. Zrozumiałaby, że Jack mógł
wziąć suknię ślubną za kostium, ale szary muślin? Zje-
żyła się.
- Wydaje się bardzo miłą i dobrze ułożoną damą -
powiedział Hodges.
Thea usłyszała przeciągłe ziewnięcie Jacka.
- A jaka przy tym śliczna, chociaż z opowiadań Ber-
tiego wnoszę, że sytuacja przedstawia się cokolwiek
inaczej, niż to sobie wyobrażał mój ojciec.
- W rzeczy samej, milordzie. - W głosie lokaja za [ Pobierz całość w formacie PDF ]
