Courths_Mahler Jadwiga Diana
Roberts Nora Pewnego lata
Diana Palmer Long Tall Texans 38 Fearless
Diana Palmer Long Tall Texans 35 Lawman
Diana Palmer [Long Tall Texans] The Maverick (pdf)(1)
Bloodlines Laurence James(1)
2. Klć twa z przeszśÂośÂci
W. Lenin â Rewolucja Proletariacka a renegat Kautsky
Sandemo Margit Saga o Królestwie śÂwiatśÂa 01 Wielkie Wrota
Jules Verne 800 Leagues on the Amazon
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
- Cholera - powtórzył za nią i zmrużył oczy, które zbyt wyraznie lśniły z pożądania. -
Ja też cię pragnę, Brianno. Bardzo, do szaleństwa...
Po raz pierwszy przyznał się do tego tak otwarcie, lecz ona nie dociekała, z jakiego
powodu i dlaczego akurat teraz. Po chwili Pierce westchnął ciężko i odwrócił wzrok w
kierunku horyzontu.
- Jesteś młoda, Brianno - pokręcił głową - bardzo młoda. Nasz pierwszy raz był
cudowny, przyznaję. Doświadczyłaś czegoś nowego i chcesz to powtórzyć. Ale teraz... nie
mamy warunków.
Przymknęła powieki, upajając się delikatną wonią jego ciała połączoną z zapachem
wody kolońskiej i zapachem wielbłądziej sierści, którym przesiąknęli, jadąc przez pustynię.
- Brianno - powtórzył. - Czy ty mnie słuchasz? Otworzyła zielone oczy i odparła z
nostalgią:
- Szkoda, że nie jesteśmy teraz w Paryżu. Pierce zaśmiał się mimo woli.
- Byłem wtedy zbyt pijany, żebyś miała ze mnie pożytek.
- Byłeś bezbronny, potrzebowałeś pomocy - powiedziała. - To się już nigdy potem nie
powtórzyło. Od tamtej pory jestem dla ciebie tylko kłopotliwym obowiązkiem.
- Nie!
- Tak. Może tylko raz okazałam się przydatna. Ale i tak nie pozwalasz mi się do siebie
zbliżyć.
- Rozmawialiśmy już na ten temat...
- Wiem. Ale to nic nie zmienia. Ja cię pragnę, a ty nie chcesz się ze mną wiązać.
- Nie mogę.
- Wiem - powtórzyła - znam twoje argumenty i twój plan: kiedy stąd uciekniemy, ja
pójdę na studia, a ty zajmiesz się interesami. - Spojrzała w jego czarne oczy, westchnęła
tęsknie. - Zanim mnie jednak odprawisz, chcę spędzić z tobą całą noc.
Pierce poczuł, że jest napięty jak struna. Wyobraził ją sobie w dużym, miękkim łóżku,
w powodzi światła.
- To tylko pogorszyłoby sprawę - rzekł krótko.
- Nie, gorzej już być nie może - odparła. Spuściła wzrok, odsunęła się od niego. - Chcę
choć przez moment poczuć się żoną, zanim zostanę rozwódką.
Pierce znów poczuł się winny. Potraktował Briannę w nikczemny sposób. Pozbawił ją
przyzwoitego ślubu i nocy poślubnej, nie mówiąc już o tym, że dopuścił do jej porwania.
Lecz przecież nie mógł teraz jej usłuchać, nie mógł dać się skusić jej namowom.
Gdyby uległ, jeszcze bardziej by ją skrzywdził.
- Wróćmy lepiej do pracy - powiedział. - Musimy z Tate'em dokończyć budowę muru,
którą mieszkańcy wioski zaczęli w tym tygodniu.
- Pańska specjalność, panie Hutton - odparła z wymuszonym uśmiechem. - Roboty
budowlane.
- Tak. Choć wolałbym wykonywać je gdzie indziej - mruknął, odwracając się czym
prędzej, by nie dostrzegła jego wzroku.
Skończywszy wreszcie pracę, zjedli skromny, lecz zaskakująco smaczny posiłek,
złożony z chleba i koziego sera. Potem usiedli przy ognisku i rozmawiali o tym, jak minął
dzień. Brianna nie rozumiała języka mieszkańców wioski, słuchała jednak jego egzotycznej,
dzwięcznej melodii, która działała na nią kojąco. Wyczerpana i senna, złożyła głowę na
ramieniu Pierce'a i słuchając mowy tubylców, szybko usnęła.
- Jest zmęczona - stwierdził Tate, uśmiechając się na widok skulonej dziewczyny. -
Pan też ma już dość, szefie. Może zaniesie ją pan do łóżka? Chcę zadać naszym gospodarzom
parę pytań na temat tego rzekomego zamachu stanu. Nie bardzo radzę sobie z ich dialektem,
więc będę potrzebował Muftiego jako tłumacza. Dołączymy do was pózniej, zgoda?
- Zgoda. Tylko uważaj na siebie - ostrzegł go Pierce. - Ufam Muftiemu, ale możemy
mieć wrogów, o których nawet nie wiemy.
Tate uśmiechnął się szeroko.
- Jeśli tu są, znajdę ich na pewno.
- Nie wątpię - odparł Pierce, po czym pochylił się i wziął Briannę na ręce.
Towarzyszyły temu żartobliwe uwagi zebranych, odpowiedział jednak na nie z życzliwym
uśmiechem, a potem zaniósł dziewczynę do wypełnionej sianem pobliskiej stodoły, gdzie w
ostatnim boksie leżały rozłożone na świeżej słomie dwa duże koce, mające im służyć za
posłanie.
Ułożywszy Briannę ostrożnie na jednym z nich, zauważył, że ramiona nie opadają jej
bezwładnie. Przemknęło mu przez głowę, że może tylko udawała sen, a kiedy Brianna
otworzyła oczy, potwierdzając jego domysły, serce zabiło mu żywiej. [ Pobierz całość w formacie PDF ]
