Anderson Poul Time Patrol StraĹźnicy czasu
038 StraĹźnik
Jules Verne 800 Leagues on the Amazon
Bialolecka_Ewa_ _Kamien_na_szczycie .
Jacqueline Lichtenberg [Lifewave 01] Molt Brother
Loius L'Amour Comstock_Lode_v1.0_(BD)
WzM 12 Black Dawn pierwsze próbne rozdziały ENGLISH
Stoker Bram Dracula [pl]
Sandemo Margit Saga o Królestwie śÂšwiatśÂ‚a 01 Wielkie Wrota
Amanda Carpenter The Great Escape [HP 735, MB 2269] (pdf)
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
przyrodnik, mędrzec. Można z nim
ciekawie rozmawiać
0 wszystkim: o polowaniu na jaguara, o niebezpieczeństwach zarówno puszczy, jak przemysłowej
cywilizacji, o zasięgu dzisiejszej etyki... Naród wydający takich synów ma wielką przyszłość: do
niego należy wiek dwudziesty...
I, żeby rozwiać wątpliwości, były prezydent-cowboy godnie się rozgalopował:
Ameryka ofiaruje światu dwa cyklopowe osiągnięcia: budowę Kanału Panamskiego i dzieło
Rondona naukowca, człowieka czynu, przyjaciela ludzkości!...
Więc po takich rewelacjach ze strony męża stanu tak wysokiej miary stało się: sława Rondona
jeszcze mocniej poszła na cały świat, a Brazylia oszalała. W Brazylii posypały się zaszczyty na
generała (już nie pułkownika). Ochrona Indian święciła triumfy, Rondona proszono tu, Rondona
proszono tam, Rondon musiał rozstrzygnąć spór o
wybór prezydenta kraju, ba, musiał uśmierzać rewolucje i krajowi przywracać pokój.
Ale chyba największy, a zabawny zaszczyt dostał mu się w roku 1922, kiedy z pompą obchodzono
stulecie niezależnoÅ›ci Brazylii. ÓwczesnÄ… uroczystość uÅ›wietniÅ‚ swoim przybyciem belgijski król
Albert I, wielki entuzjasta Rondona. Jego przede wszystkim, bohatera puszczy brazylijskiej, chciał
widzieć szlachetny gość i, ku lekkiemu
zgorszeniu prezydenta Brazylii, przybysz gorliwie o niego się dopytywał.
A Rondon, niestety, siedział gdzieś daleko w puszczy u Indian i trzeba go było na łeb na szyję ściągać
do Rio. Zciągnięto
1 król Albert najchętniej z nim rozmawiał, a nie z ważnymi dostojnikami. Oni jeszcze bardziej kręcili
nosem, gdy Rondon otrzymał od króla najwyższy order belgijski.
No, trudno. Brazylijscy dygnitarze musieli pogodzić się z faktem, że na świecie bardziej ceniono
osobistość słynnego bohatera niż dostojeństwo urzędników.
28. ZÅ‚oto w UrumaÄ…iia
Candido Rondon, człowiek wzniosłych zasad, o walorach wielkiego kapłana" był
przecież nieodrodnym, z krwi i kości Brazylijczykiem, i to Brazylijczykiem z Mato Grosso, więc jako
takiego opętał go urok złota. Owszem, kochał Indian i bronił ich do upadłego, w życiu osobistym
celował skromnością iście spartańską, gardził
przepychem, nienawidził blichtru, ale złoto go fascynowało. Marzył o złocie, snuł
pieniste plany, żył mitem złota. Oczywiście złota nie dla siebie; dla dobra narodu.
Olśnienie blaskiem złota stało się jego drugą naturą. Od pierwszych lat jego życia, w złotorodnym
Mato Grosso, o dziecięce uszy nieustannie obijały się fantastyczne
opowieści o odkrywaniu złota. Pózniej, w chłopięcym wieku, opowieści nabierały
konkretniejszego kształtu i młodzieniec dowiadywał się z dumą o historycznej
doniosłości złota z Mato Grosso: że odkrył je w 1717 roku awanturnik Pascoal Cabral; że następnie
wielu garimpeirów wypłukiwało złoto w ogromnej ilości z piasków rzek matogrosseńskich; że w
osiemnastym wieku decydująco wzbogaciło skarb
królewskiego dworu w Lizbonie; a potem, gdy Portugalia popadła w zależność od
Anglii, na złocie z Mato Grosso Anglicy rozbudowali swój przemysł w Manchester.
Europa karmiła się naszym złotem i rosła w potęgę dumał Rondon z melancholią
a dlaczego nie Brazylia?
O złocie w Urumaąua słyszał dość wcześnie, chyba jeszcze przed budową wielkiej linii
telegraficznej z Mato Grosso do rzeki Madeira. Były to wieści podniecające; wywodziły się z
dawnych wieków i rozpalały wyobraznię, a przecież nie wyssano ich z palca.
Według wszelkich danych złoto istniało w rzecznym piasku, i to w nieprzebranej ilości
tylko gdzie szukać zagubionej w puszczy rzeki Urumaąua? To pewna, że płynęła
gdzieś na zachód od Mato Grosso, na północ od rzeki Guaporó, w dzisiejszej
Rondónii, lecz gdzie, gdzie było jej zródło, gdzie jej ujście? W każdym razie nie wydawała się
wytworem czczej fantazji jak ongiÅ› utopijne eldorado dawnych
Hiszpanów. Miała zródła konkretne.
Jezuici, działający nad górną Madeirą już od początków XVIII wieku, posiadali ścisłe wiadomości o
złocie w Urumaąua, lecz wypędzeni z tych stron w roku 1759, tajemnicę zabrali ze sobą. Pózniej w
tych lasach kryli się Murzyni, uciekający z niewoli znad wybrzeża morskiego, i oni zapewne
wiedzieli, gdzie Urumaąua, ale nie złoto im w głowie było: oddziały żołnierzy portugalskich
urządzały przeciw nim zawzięte
wyprawy i ścigały ich jak dzikiego zwierza.
Dowódcy wojskowych oddziałów chcieli przy tej okazji dobrać się do złota. Sierżant Joao Leme do
Prado znalazł prawdopodobnie Urumaąuę i naprędce nazbierał sporą
garść kruszcu, ale musiał gonić niewolników i już nie trafił po raz drugi do złotodajnej rzeki. Szukali
jej daremnie.
Pod koniec XVIII wieku komendant Luiz Pinta de Souza Coutinho skierował w
domniemane okolice Urumaąua grupę kilkudziesięciu portugalskich kolonistów,
świeżo przybyłych w te strony wraz z rodzinami. Przy ich pomocy komendant chciał
odnalezć złotorodną rzekę. Niestety, gdy imigranci znalezli się nad rzeką Jiparana, wpadli w ręce
wojowników szczepu Karipuna i doznali koszmarnego losu, o którym
głośno było nad Madeirą jeszcze półtora wieku pózniej. Dzikusy, w pory-- wie
makabrycznego humoru, zabrali się do orgii gwałcenia białych kobiet na oczach ich mężów, zanim
tych uśmiercili niesamowita zabawa, w jakiej lubowali się jeszcze w początkach XX wieku.
Długoletnie wędrówki między Mato Grosso a górną Madeirą pozwoliły Rondonowi
poznać wiele zakątków i dojść do przekonania, że wieści o złocie w Urumaąua nie były wytworem
fantazji. Rondon opierał swą wiarę na częstych badaniach geologicznych i utwierdzał
się w przeświadczeniu, że owa rzeka złotorodna istniała między górnym biegiem
Jiparana a górnym biegiem Guapore i wypływała z pasma górskiego Serra dos [ Pobierz całość w formacie PDF ]
