Fred Saberhagen Dracula 09 A Sharpness on the Neck
Stoker, Bram L'enterrement Des Rats & Autres Nouvelles
Rachel Morgan 4 A Fistfull of Charms
Crespy Michel śÂowcy gśÂów
(SZKLARSKI ALFRED SOBOWT_323R PRO)
Chwila bez imienia. O poezji Krzystofa Kamila BaczyśÂskiego. ebook demo
Narzeczeni mimo woli
James Follett Earthsearch 01 Mindwarp
Dorothy L.Sayers NieprzyjemnośÂć w klubie ''Bellona''
A titokzatos
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
powrócił, postanowił, że następne dwie noce sam będzie czuwał przy Lucy,
a jeśli zajdzie potrzeba, przyśle po mnie.
Po godzinie panna Lucy odzyskała świadomość. Była świeża i wesoła, jakby
nigdy nic. Co to wszystko może znaczyć? Obawiam się, czy aby
długotrwałe przebywanie wśród chorych umysłowo, nie padło mi na mózg.
Dziennik Lucy Westenry
17 września
Cztery spokojne dnie i noce. Ponownie czuję się silna. Jak gdybym dopiero
co obudziła się z koszmarnego snu; patrzę na cudowne słońce i oddycham
świeżym, porannym powietrzem. Z niejasnych wspomnień wyłaniają mi się
godziny męczącego oczekiwania i strachu, godziny ciemności bez
najmniejszego promyka nadziei oraz godziny powrotu do życia, gdy czułam
się jak nurek, walczący z niesamowitym ciśnieniem wody. Odkąd czuwa
przy mnie Van Helsing wszystkie złe sny gdzieś odeszły. Jakby ustał reszcie
ten łoskot na szybach i zamilkł ów odległy głos - nadchodzący nie wiadomo
skąd - i każący mi robić to, czego wcale nie pamiętam. Już nie boję się
zasypiać. A nawet polubiłam czosnek. Codziennie nadchodzi paczka z
Haarlemu. Dziś wieczorem profesor odjeżdża na jeden dzień do
Amsterdamu. Opiekun już mi niepotrzebny. Czuję się tak dobrze, że
spokojnie mogę być sama. Wczorajszej nocy Van Helsing dwa razy
przysnął na swoim krzesełku i nic mi się nie stało, spałam sobie dalej,
chociaż o szyby coś stukało. Może gałęzie, może nietoperz?
Pall Mall Gazette, 18 września
Wilk - uciekinier
Niebezpieczna przygoda naszego reportera
Thomas Bider, pracownik ogrodu zoologicznego, jest dozorcą w sektorze,
w którym eksponowane są m. in. wilki. Mieszka w niskiej chatce, tuż za
pawilonem słoni. Państwo Bider przyjęli mnie w porze tradycyjnej herbaty.
Kiedy już sprzątnięto ze stołu, dozorca przypalił sobie fajeczkę i powiedział:
- Teraz, mój panie, można pytać o wszystko, co pana interesuje.
Przepraszam, że przed lunchem nie byłem zbyt rozmowny. Widzi pan,
łaskawco, ja na przykład i wilkom i hienom daję najpierw pożreć, a dopiero
potem z nimi konwersuję.
- W jaki sposób, na Boga, pan to czyni? - zapytałem zaciekawiony, gdyż
trudno mi było sobie wyobrazić dialog pomiędzy człowiekiem i dzikimi
bestiami.
- A wie pan, głaskam je po łbach, drapię za uszami, albo coś w tym
rodzaju... Postępuję zupełnie jak z ludzmi. Zaraz od progu zarzucił mnie
pan tysiącem pytań. To i nic dziwnego, że trochę na pana warczałem.
Natomiast teraz, kiedy już pojadłem i popiłem, może mnie pan drapać za
uchem i wypytywać, o co pan chce. Jeżeli się nie mylę, chodzi o tego wilka,
co nam uciekł.
- Nie myli się pan. Chodzi mi dokładnie o to, co pan, jako doświadczona i
kompetentna osoba, myśli o ucieczce dzikiego zwierzęcia.
- No, dobrze, jaśnie panie. Tego wilka nazwaliśmy Bójkarz. Pochodzi z
Norwegii i zakupiliśmy go cztery lata temu. Zawsze zachowywał się
spokojnie, był bardzo przyzwoitym podopiecznym, nigdy nam nie sprawiał
kłopotu. Tym większe było nasze zaskoczenie, że uciekł właśnie Bójkarz.
Powinien pan się orientować, że wilkom nie można udać więcej niż
kobietom. Tak jakoś w dwie godziny po karmieniu zauważyłem, że z
Bójkarzem coś nie tak. Był rozdrażniony. Ponieważ mam i inne obowiązki,
więc poszedłem do małpiarni i tam akurat usłyszałem głośne warczenie, a
następnie wycie wilków. Pobiegłem do nich. Bójkarz rzucał się na kratę i
szarpał ją zębami. O tej porze bywa już tylko niewielu zwiedzających. Przy
jego klatce stał tylko jeden człowiek - wysoki i bardzo chudy chłop, miał
krzywy nos, posiwiałą brodę i, o dziwo, czerwone oczy. Od razu mi się
łobuz nie spodobał, bo to pewnie on rozdrażnił moje wilczki, najbardziej
irytując Bójkarza. Dłonią, wbitą w białą rękawiczkę, wskazał na zwierzęta i
powiedział do mnie tak:
- Panie dozorco, te wilki coś denerwuje.
- Chyba pan - odpaliłem ze złością, bo nie znoszę takich mądrali. Chłop
wcale się nie obraził, wyszczerzył tylko białe, ostre zębiska w bezczelnym
uśmieszku i odparł:
- Nie byłbym dla nich zbyt smaczną przekąską, proszę pana.
- A to się pan mylisz - palnąłem prosto z mostu i dalej mu wyjaśniać, że
takie wilki lubią po obiedzie schrupać jeszcze parę kości, by sobie oczyścić
paszczę, a patrząc na takiego chudzielca pewnie nabierają apetytu...
Dobrze mu powiedziałem, no nie? Zwierzęta, widząc, że tego gościa nie
walę po pysku, uspokoiły się i pochowały po kątach, a Bójkarz, pan sobie
wyobraża nadstawił ucho do podrapania. Wie bestia, że tak delikatnie jak
ja nie pieści go nikt. Wtedy ten cholerny drab także wsadził swoją
tykowatą łapę za kraty i dalej drapać wilka - chlubę królestwa Norwegii -
po karku.
- Ostrożnie! - zawołałem ostrzegawczo. - Bójkarz jest ostry!
- Nie szkodzi! - uśmiechnął się chudzielec kpiąco. - Znam się na wilkach.
Całkowicie mnie tym zastrzelił, proszę jaśnie pana, ponieważ człowiek,
który także zajmuje się wilkami, nie może nie być moim przyjacielem.
Uchyliłem zatem kapelusza i zapytałem już grzecznie:
- Pan zapewne też pracuje w Zoo?
- Nie, panie dozorco - odrzekł. - W Zoo nie, ale chowałem wilki dla własnej
przyjemności - i sądzę, że ku ich także.
Tak powiedział, ukłonił mi się, łaskawco, i odszedł.
Stary cwaniak, Bójkarz, patrzył za nim, dopóki typ nie zniknął a zakrętem,
potem zamruczał i polazł do kąta. Wieczorem, jak tylko wzeszedł księżyc,
wilki, ma się rozumieć zaczęły wyć. Noc była spokojna, łaskawco, cicha,
tylko gdzieś od strony Park Road jakiś człowiek nawoływał swojego psa. Ze
dwa razy wyszedłem na obchód, by się przekonać, że wszystko jest - jak
zwykle, u mnie, jaśnie panie łaskawco - w stuprocentowym, a nawet
ponad, porządku. Nawet wilki już były spokojne i przestały wyć. Następny
obchód zrobiłem - ja tak zawsze chodzę, łaskawco - o północy. Wtedy
trzeba było widzieć moją gębę: wytrzeszczyłem gały, bo w klatce Bójkarza
wyłamane zostało kilka prętów, a po zwierzęciu ani śladu. I tyle, jaśnie
panie łaskawco. W tej sprawie więcej nic mi nie wiadomo.
- Czy ktoś może zauważył Bójkarza po jego ucieczce?
- W tym czasie, łaskawco, wracał z knajpy pewien ogrodnik. Podobno
widział on dużego, siwego psa, jak przeskakuje żywopłot. Lecz nie
przykładamy do jego świadectwa zbyt dużej wagi, ponieważ ogrodnik
nikomu, nawet swojej starej, o tym nie wspomniał, a ze swoją relacją
wyskoczył dopiero, kiedy rzecz cała przestała być tajemnicą, proszę
łaskawcy. Chyba, ma się rozumieć, za dużo wypił.
- Panie Bider, mógłby się pan pokusić o wyjaśnienie, dlaczego Bójkarz
uciekł?
- Myślę, że tak - odpowiedział z podejrzaną skromnością, drapiąc się w
brodę. - Pewnie zapragnął wydostać się z klatki na wolność.
- Nie mam ochoty na żarty, panie Bider - rzekłem surowo. Wiedząc jednak,
jak rozwiązać mu język, dodałem łagodniej: - Powiedzmy, ze te pół funta, [ Pobierz całość w formacie PDF ]
