Anderson Poul Time Patrol StraĹźnicy czasu
Fiedler Arkady PiÄkna, straszna Amazonia
Fran Detela Malo śĹźivljenje
Lien_Merete_ _Zapomniany_ogród_03_ _Hotel_pod_BiaśÂć RóśźćÂ
Kraszewski Józef Ignacy Boleszczyce
El Templario 1
Hammerhead SMT Pulse Induction Metal Detector opt2
Dean Cameron Candace Steele 01 PćąĂ˘ÂÂomienne Pragnienie (nieof.)
Kochanek śÂmierci Akunin Boris
01 Pretty Little Liars
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
oparł się plecami o skałę i popatrzył przez rzekę. Znalezli się powyżej koron drzew i roztoczył
się przed nimi widok na górską dolinę. Nie dotarli tak daleko na północ, by śnieżne czapy
pokrywały o tej porze roku szczyty, lecz mimo to góry sprawiały majestatyczne wrażenie.
W tej okolicy mogła ukryć się cała armia. Poszukiwania kupca i czarnoksiężnika byłyby z
góry skazane na niepowodzenie, gdyby nie wskazówki zdobyte w rezydencji Akimosa. Gdyby
zaś mieszkańcy wioski, z której pochodziła kobieta na urwisku, nie mogli mu pomóc, Conan
liczył, że zdoła przynajmniej uprosić ich, by nie rozpowiadali o jego obecności w tych górach.
Conan i Vandar pokonali ostatnie kilkadziesiąt kroków, starając się zachowywać cicho jak
myszy w obecności grasującego kocura.
Po raz ostatni zatrzymali się tuż pod szczytem urwiska. Conan zobaczył, że wariatka stoi ze
skrzyżowanymi na piersiach rękami najwyżej pięć kroków od jego skraju. Co gorsza, o dwa
kroki za nią skalną ścianę znaczył żleb. Gdyby weń wpadła, zsunęłaby się po nim jak wino w
lejku i wypadła poza skraj urwiska.
Conan przyciągnął Vandara do siebie i wyszeptał:
Gdy wskoczymy na szczyt, zabiegnij jej drogę do urwiska, a ja nie dopuszczę jej do żlebu.
Pamiętaj, że musimy powstrzymać ją gołymi rękami.
Doskonale! Kiedy wydrapie mi oczy, puścimy wolno czarnoksiężnika, jeżeli wprawi mi je
z powrotem.
Cymmerianin wziął głęboki wdech, poklepał towarzysza po ramieniu i jednym susem
pokonał resztę drogi. Vandar ruszył krok za nim, lecz potknął się o kamień. Dzięki łasce
bogów przewrócił się już na płaskim gruncie.
Nawet leżąc na brzuchu, Vandar skutecznie tarasował kobiecie dostęp do urwiska. Ta
zawyła jak wilk i skoczyła w stronę żlebu. Ponieważ Conan obejrzał się, by sprawdzić, czy
Vandar nie runął w dół, spóznił się, by ją schwytać.
Zdążył jednak wskoczyć za kobietą w żleb, chwytając jej nadgarstki. Rozpostarł nogi,
starając się zaklinować je w zboczach rozpadliny i powstrzymać zsuwanie ich obojga,
jednakże żleb był zbyt stromy. Jeszcze dziesięć kroków, a skończy się to długim lotem i
śmiercią w nurcie rzeki. Być może ratowanie wariatki istotnie nie było warte zachodu&
Coś miękkiego dotknęło barku Conana. Po chwili zacisnęły się na nim żylaste palce. Usłyszał
nad sobą wołanie Vandara: Pośpiesz się, kobieto!
Za moment na jego pasie zacisnęła się pętla. Poczuł, jak supły zaciskają się. Najpierw
powstrzymały Conana i wieśniaczkę przed zsuwaniem się w objęcia śmierci, a po chwili
Cymmerianin mógł puścić jeden nadgarstek kobiety. Pomagając sobie wolną dłonią, zdołał w
końcu wygramolić się na wierzchołek urwiska.
Wstał. Niedoszła samobójczyni była nieprzytomna. Przyjrzawszy się jej, Conan odetchnął z
ulgą. Jej ciało pokrywały świeże sińce, szramy jak po uderzeniach bicza, ale nie było żadnej
poważnej rany.
Kapitanie, nic ci się nie stało?
Vandar i druga wieśniaczka stali obok siebie. Kobieta zwijała linę.
Nauczyłeś się myśleć szybciej, niż się spodziewałem pochwalił go Conan. Gdybyś
skoczył za mną w żleb, wszyscy troje skończylibyśmy martwi w rzece.
To jej siostra& zaczął zadowolony najemnik.
Siostra? spytał Conan.
Vandar wyciągnął nagle dłoń w stronę głazów. Cymmerianin dostrzegł, że coś się za nimi
porusza. Obydwaj natychmiast padli na ziemię. Kobieta wyprostowała się, stuliła dłonie przy
ustach i zawołała:
Hej! Mieszkacie w Jelenim Skoku? Ci ludzie to przyjaciele! Uratowali Komarę!
Tak twierdzisz, Szyłka? odpowiedział jej chrapliwy głos. Przeklęte czary&
Czary?! wykrzyknął Vandar.
Jakiego rodzaju?! zawtórował mu Conan powstając.
Sami powinniście wiedzieć, wy& odezwał się inny głos.
Zaczekaj! rozkazał człowiek, który odezwał się jako pierwszy. Kim jesteś?
Kapitan Conan, w służbie Gwardii.
Nigdy nie widziałem cię w forcie w dolinie.
Nigdy tam nie byłem. Przybyłem prosto z Messancji, tropiąc pewnego czarownika,
pewnie tego, którego tak się boicie. Opowiedzcie mi o tych czarach. [ Pobierz całość w formacie PDF ]
