Hardy Kate MiĹoĹÄ na urodziny
Lauren_Kate_ _Fallen_2 _Tormen
Hardy Kate Na caĹe Ĺźycie (1)
Hardy Kate Weekend w Wenecji
Jane Yolen Briar Rose
Hogan, James P Anguished Dawn
Jan PaweśÂ II Encyklika (Redemptoris Missio)
Bond Stephanie ZakśÂad
James Alan Gardner [League Of Peoples 03] Vigilant
Mark.Canter. .Ember.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zdjął kapelusz, potarł nie ogoloną brodę, po czym podszedł do
stołu i uniósł koronkową serwetę, którą Ada śpiesznie nakryła
blat. Przeciągnął palcami po siatce wyżłobionych rowków i
pól - ktoś na stole wyrzezbił imitację klawiatury. Oburzony
uszkodzeniem stołu, który własnoręcznie zrobił, Alisdair
Stewart od razu wiedział, że winowajczynią musi być Ada.
Ona grała, ona pokrajała blat. Opuścił serwetę i wyszedł na
dwór. Infantylna uraza przerodziła się w nim w dorosły gniew
na brak szacunku okazany mu przez nową rodzinę.
Ada nie zamierzała narażać się na gniew męża. Odczuwała
jednak dotkliwie brak instrumentu, a znudzona Flora
zamęczała ją prośbami o zwykłe popołudniowe muzykowanie,
które należało do rytuału po zakończeniu zajęć domowych.
Dziewczynka uparła się, że, stół może z powodzeniem
zastąpić fortepian i że drewniana klawiatura będzie brzmiała
równie dzwięcznie jak prawdziwa. Wyrysowała ołówkiem
koślawe klawisze, a zmęczywszy się bezdzwięcznym
bębnieniem po drzewie, zażądała, żeby Ada jej
akompaniowała. Ada zirytowana nieporadnym rysunkiem
Flory, wyżłobiła nożem kuchennym na blacie prawidłową
imitację klawiatury, po czym kazała córce nazywać po kolei
każdy klawisz. C, C mol, D, D mol, E, F, F mol, i tak aż do
końca skali. Do powrotu Stewarta żadnej z nich nie przyszło
do głowy, że może być w tym coś niewłaściwego.
Stewart jednak, chociaż nękany niejasnym poczuciem, że
nie zadbał dostatecznie o wprowadzenie Ady i Flory w nowe
życie, nie mógł wyrzucić z pamięci pokrajanego stołu. Rzezba
na blacie urastała w jego umyśle do złowróżbnej zapowiedzi
czegoś gorszego.
Następnego dnia wybrał się z wizytą do misji prowadzonej
przez ciotkę Morag. Budynek misji wyróżniał się solidnością
wśród budowli w całej okolicy. Miał drewniane schody z
politurowanymi poręczami, grube boazerie, tapety na
wszystkich ścianach, koronkowe firanki i porozwieszane nad
kominkiem makatki z cytatami biblijnymi, własnoręcznie
haftowane rozmaitym ściegiem przez ciotkę Morag. Bawialnia
Morag przypominała Szkocję bardziej niż jakikolwiek dom, w
którym Stewart bywał. Czuł się tutaj dobrze. Dziewczęta z
misji, Heni i Mary, siedziały wyszywając, a Stewarta ciotka
zaprzęgła do pomocy w wycinaniu anielskich skrzydeł do
przedstawienia bożonarodzeniowego.
Alisdair Stewart nigdy nie przywykł do towarzystwa
Maorysów, mimo że pomagali mu w budowie jego własnego
domu i prawie we wszystkich poczynaniach gospodarskich.
Natomiast ciotka Morag i Nessie, oddane całym sercem
wspieraniu pastora w jego dziele nawracania na wiarę
chrześcijańską pogańskiego ludu, czuły się swobodnie wśród
konwertytów. Nie raziły ich obce obyczaje, które Alisdairowi
wydawały się barbarzyńskie, nawet jeśli złagodzone przez
edukację ciotki Morag.
Heni i Mary należały do entuzjastycznych młodych
podopiecznych misji. Ubierały się całkowicie po europejsku,
w sposób, który Stewart uważał za jedynie przystojny. Obie
były wprawnymi szwaczkami, a Heni nauczyła się ponadto
pomagać ciotce Morag w układaniu włosów w zgrabne
grajcarki i drobne pomadowane fioki, stanowiące jedyne
ustępstwo statecznej matrony na rzecz próżności. Zostały
niezle wyuczone przyzwoitego zachowania europejskiego,
aczkolwiek poddawały je ustawicznie ciężkim próbom przez
zbyt demonstracyjne okazywanie sobie nawzajem czułości
oraz przez nawyk palenia glinianych fajek.
Kiedy Stewart wracał do bawialni z kilkoma
wystruganymi kawałkami drzewa, wszedł za nim do środka
George Baines, który bywał dość częstym gościem w misji,
chociaż przychodził zwykle tylko, gdy zlecano mu tam coś do
zrobienia. Nie bardzo potrafił się dostosować do subtelności
towarzyskich przestrzeganych przez Stewarta i innych
osadników, narzucił więc sobie zwyczaj czekania na dworze i
picia poczęstunkowej herbaty w kuchni.
Morag uniosła wzrok znad szycia i zwężonymi oczyma
zlustrowała bratanka, który wręczał wystrugane listewki
Nessie.
- Dobrze, że przestałeś tak przesadnie zaczesywać włosy -
zauważyła.
Stewart lekko pokraśniał.
- Widzisz - podjęła unosząc prześcieradło, które zszywała
- przez te otwory będą wyglądały głowy... Pokaż mu jak,
Nessie. W widowisku to będą głowy ofiar. Pastor zamierza dla
efektu użyć krwi zwierzęcej. Będzie to bardzo dramatyczne.
- Bardzo dramatyczne - zawtórowała Nessie.
- Herbata! - przywołała ciotka Morag do porządku swoją
młodszą towarzyszkę.
Kiedy Nessie się poderwała i wyszła, Stewart pochylił się
ku ciotce, z troską na twarzy.
- Ciociu - zapytał z wahaniem - co byś pomyślała o kimś,
kto gra na stole kuchennym jak na fortepianie?
- Jak na fortepianie? - powtórzyła zaskoczona Morag.
- To dziwne, prawda? Przecież stół nie wydaje żadnego
dzwięku.
Ciotka Morag podniosła wzrok na Nessie, która podeszła
do Stewarta z filiżanką herbaty.
- A biskwity? - syknęła na dziewczynę. Po chwili wróciła
do tematu: - Oczywiście, że nie wydaje dzwięku.
- Wiedziałem, że ona jest niema - ciągnął Stewart - ale
teraz zaczynam się obawiać, że może jest z nią coś więcej nie
w porządku. Zastanawiam się, czy ma po kolei w głowie. [ Pobierz całość w formacie PDF ]
