ÂŚwiadomoÂść i historia. Studium o filozofii Wilhelma Diltheya
Cecily von Ziegesar Plotkara 2 Wiem, śźe mnie kochacie
Long Julie Anne Nieuchwytny ksiaze
Alan Dean Foster Alien Nation
herrmann horst Jan Pawel II zlapany za slowo
Alex Beecroft Captain's Surrender (pdf)
Mackenzie Myrna W miescie marzen 01 ZśÂodzieje marześÂ (Harlequin Romans 1074)
85 15 KlćÂska konwoju PQ 17
Laymans Gu
Benet, Juan Volveras a Region
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
41
- Nie mam czasu.
Rzepowa znów weszła w pierwsze lepsze drzwi, nie wiedziała biedaczka, że na
tych drzwiach stał napis:
Osobom nie należącym do składu urzędu wchodzić nie wolno. Ona do składu
urzędu nie należała; napisu, jak się rzekło, nie widziała.
Tylko co otworzyła drzwi, patrzy: izba pusta, pod oknem ławka, na ławce siedzi
jakiś i drzemie. Dalej drzwi do innego pokoju; w których widać chodzących panów
we frakach i w mundurach.
Rzepowa zbliżyła się do tego, który drzemał na ławie: miała do niego trochę
śmiałości, bo człowiek wyglądał prosty i buty miał na wyciągniętych przed się nogach
dziurawe.
Trąciła go w ramię.
On się zerwał, spojrzał na nią i jak krzyknie:
- Nie wolno! -
Kobiecina w nogi, a on drzwiami za nią trzasnął. Znalazła się trzeci raz na tym
samym korytarzu. Siadła koło jakichś drzwi i z cierpliwością prawdziwie chłopską
postanowiła siedzieć przy nich, choćby do skończenia świata. A przecie kto może i
zapyta! - myślała sobie. - Nie płakała, tylko tarła oczy, bo ją swędziły, i czuła, że cały
korytarz ze wszystkimi drzwiami zaczyna się z nią kręcić.
A tu ludzie koło niej, to w prawo, to w lewo; drzwiami trzask! trzask! a
rozmawiają ze sobą, słychać ha-ru! haru! jak na jarmarku.
Wreszcie jednak Bóg zmiłował się nad nią. Z tych drzwi, przy których siedziała,
wyszedł stateczny szlachcic, którego czasem w kościele we Wrzeciądzy widywała;
potknął się o nią i pyta:
- Wy tu czego, kobieto, siedzicie? Co?
- Do naczelnika...
- Tu jest komornik, nie naczelnik. Szlachcic ukazał drzwi w głębi korytarza.
- Tam, gdzie ta zielona tabliczka, co? Ale nie chodzcie do niego, bo zajęty, co?
Zaczekajcie tu, on musi tędy przechodzić.
I szlachcic poszedł dalej, a Rzepowa spojrzała za nim takim spojrzeniem, jakby za
swoim aniołem stróżem.
Przyszło jej jednak jeszcze dość długo czekać, aż nareszcie drzwi z zieloną
tabliczką otworzyły się z trzaskiem; wyszedł z nich niemłody już wojskowy i szedł
przez korytarz, śpiesząc się bardzo. Oj! zaraz można było poznać, że to naczelnik, bo
za nim w dyrdy leciało kilku interesantów, zabiegając mu to z prawej, to z lewej
strony, a do uszu Rzepowej doszły wykrzyki: Panie naczelniku dobrodzieju! ,
Słóweczko, panie naczelniku! , Aaskawy naczelniku! Ale on nie słuchał i szedł
naprzód. Rzepowej aż zaraz pociemniało w oczachna jego widok. Dziej się wola
boża! , przemknęło jej w głowie, więc wypadła na środek korytarza i klęknąwszy z
42
podniesionymi rękoma, zagrodziła mu drogę.
Spojrzał, stanął; cała procesja zatrzymała się przed nią.
- Toż co jest? - spytał.
- Przenoświętsy nacelni...
I nie mogła dalej: zalękła się tak, że głos urwał się jej w gardle; język kołem
stanął.
- Czego?
- O! o! ady! ady! wedle... poboru.
- Cóż to? was do wojska chcą? - a? - spytał naczelnik.
Interesanci zaraz chórem w śmiech, by podtrzymać dobry humor naczelnika, ale
on zaraz do tych swoich dworzan:
- Proszę! proszę cicho!
A potem niecierpliwie do Rzepowej:
- Prędzej! czego? bo nie mam czasu.
Ale Rzepowa do reszty straciła głowę od śmiechu panów, więc poczęła tylko
bełkotać bez związku: Burak! Rzepa! Rzepa! Burak, o!
- Musi być pijana! - rzekł jeden z otaczających.
- Zostawiła język w chałupie - dodał drugi.
- Czegóż chcecie? - powtórzył jeszcze niecierpliwiej naczelnik. - Pijaniście czy
co?
- O, Jezusie! Maryja! - wykrzyknęła Rzepowa czując, że ostatnia deska zbawienia
wysuwa się jej z rąk. - Przenoświętsy nacel...
Ale on był istotnie bardzo zajęty, bo to i spisy się już zaczęły, i interesów w
powiecie było mnóstwo, zresztą z kobietą dogadać się nie mógł, więc tylko kiwnął
ręką i zawołał:
- Wódka! wódka! A kobieta młoda i ładna. Potem do Rzepowej takim głosem, że
mało się pod ziemię nie schowała:
- Jak wytrzezwiejesz, to sprawę przedstawić gminie, a gmina niech przedstawi
mnie.
Poszedł spiesznie dalej, a interesanci za nim powtarzając: Panie naczelniku
dobrodzieju! , Słóweczko, panie naczelniku! , Aaskawy naczelniku!
Korytarze opustoszały; zrobiło się na nich cicho, tylko dzieciak Rzepowej począł
wrzeszczeć. Więc rozbudziła się jakoby ze snu, wstała, podniosła dziecko i zaczęła mu
pośpiewywać jakimś nieswoim głosem:
43
- Aa! aa! aa!
Potem wyszła z gmachu. Na dworze niebo zawlokło się chmurami: na krańcach
widnokręgu grzmiało.
W powietrzu było parno.
Co się działo w duszy Rzepowej, gdy przechodziła znowu koło poreformackiego
kościoła z powrotem do Baraniej Głowy, nie podejmuję się opisywać. Ach! gdyby to
tak panna Jadwiga znalazła się w podobnym położeniu, dopieroż bym napisał
sensacyjny romans, którym podjąłbym się przekonać najzaciętszych pozytywistów, że [ Pobierz całość w formacie PDF ]
