Longin Jan Okoń Trylogia Indiańska. Tom III Śladami Tecumseha
Jan Paweł II Encyklika (Sollicitudo Rei Socialis)
Ks. Jan O’Dogherty REKOLEKCJE ZE ŚWIĘTYM JOSEMARIĄ ESCRIVĄ
ENCYKLIKA 1985. Jan Paweł II Slavorum apostoli
Jan Paweł II Encyklika (Redemptoris Missio)
Sandemo_Margiti_40_ZśÂ‚oty_ptak
Surveillance and Censorship in UK and EU
Narzeczeni mimo woli
Dz.U.10.138.935
Jeffries Sabrina Taniec zmysśÂ‚ów Stare panny Swanlea 04
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
papieżem, który "wyszedł z poezji", można tym bardziej wątpić.
Paul K. Kurz zwrócił uwagę, że właśnie taka metafora, wynikająca z życzliwości,
kryje w sobie bezkompromisowe uroszczenie. Uczy tego historia poezji. "Wyjść z poezji"
znaczy też "iść w poezję", to zaś oznacza nie co innego niż "umrzeć w poezji". Poezja to
sroga bogini, nie cierpiąca innych bóstw obok siebie. Kurz dochodzi do wniosku, który
mógłby wyjaśnić, dlaczego język Wojtyły był i jest językiem arcykapłana, nie poety: "Nie,
Karol Wojtyła nie wyszedł z poezji, przynajmniej nie z poezji żywiołowej. Poezja stanowiła
dla niego możliwość, a nie konieczność. Możliwość wyrazu, nie konieczność życiową...
Poezja Wojtyły nie rani, ponieważ nieuleczalne rany człowieka chyba nie są jej znane, ani te
osobiste, ani te społeczne. Getto warszawskie ani piece Oświęcimia nie występują w tych
wierszach...
Nie, kto wyszedł z poezji, musiał kiedyś otworzyć się dla niej ciałem i duszą.
Doświadczył bólu tego otwarcia się. I doświadczył, że ten ból nie ustaje. Kto naprawdę
wyszedÅ‚ z poezji, trafia na marginesy spoÅ‚eczeÅ„stwa... Nie wywodzi siÄ™ z jakiegoÅ› «systemu».
Nie może reprezentować żadnego systemu. Nie nadaje się na przodownika."
Wojtyła wyszedł z systemu nauczania. Reprezentuje go aż do swego języka włącznie.
Pozostaje nauczycielem, wyposażonym w ten przywilej, że z góry wie. Jego prawda nie bywa
chwiejna. Nie jest w żadnym miejscu zagrożona, jak prawda poety.
Karol Wojtyła stał się papieżem. Zawsze nadawał się na przodownika. Pozostaje
"kapłanem" w rozumieniu Leszka Kołakowskiego, "strażnikiem absolutu", który
"podtrzymuje kult tego, co definitywne, i tradycyjnych oczywistości".
Nie jest takim, co chodzi samopas, tym bardziej zaś nie jest błaznem, bo nie nauczył
się wątpić o swoich prawdach. Z pewnością ten szczególny rodzaj miłości do prawdy też
znajduje przyjaciół. Ale ja nie chciałbym się do nich zaliczać i wielu innych również. Jan
Paweł II przekazuje swoją prawdę, na pewno, ale nadziei dla wielu nie przynosi. Mowa tego
Papieża odstrasza. Demaskuje ona doszczętnie mówiącego.
VIII .
ASPIRACJE A RZECZYWISTOZ
Co polityka realna Wojtyły starannie rozgranicza?
"Kiedy w dniu 22 pazdziernika 1978 r. wypowiadałem na Placu św. Piotra słowa:
«Nie lÄ™kajcie siÄ™!», nie mogÅ‚em w caÅ‚ej peÅ‚ni zdawać sobie sprawy z tego, jak daleko mnie i
cały Kościół te słowa poprowadzą. To, co w nich było zawarte, pochodziło bardziej od Ducha
Zwiętego... aniżeli od człowieka, który słowa te wypowiadał..." (PPN 160). Czy krytyk może
to zakwestionować? Czy ma się porwać na samego Ducha Zwiętego?
Nowa książka Papieża ma nieocenioną przewagę nad książkami krytycznymi, nie
tylko jeśli chodzi o promocję na rynku. Już w tytule mówi o nadziei. Ocieka optymizmem. Od
ręki zapowiada przyszłość wiary (PPN 129 i nast.). Zapewnia to jej w rozmowie fory, których
prawie nie sposób nadrobić. Wszak emocje ludzi, poszukujących rady, jeżeli już, to zmierzają
w kierunku nadziei, a nie podawania jej w wątpliwość.
Krytyka znajduje się w nieporównanie trudniejszej sytuacji. Musi ona, z góry tak
sugestywnie obciążona, występować z pozycji "negatywnych". Podważyć nieco przyszłość
wiary, wyrażanej z poczuciem zwycięstwa, wykazać, że nadzieja Wojtyły nie przekracza
żadnego progu, wyjaśnić, dlaczego istnieje niewiele powodów do optymizmu.
Papież może pozostawiać rzeczy własnemu biegowi. Jeżeli jego pozycja oceniana jest
pozytywnie, Bóg mu sprzyjał. Jeżeli wiatr dmuchnie mu w oczy, nazywa sam siebie "znakiem
sprzeciwu" i "prowokacją" (PPN 30). Potrafi nawet przenieść na siebie samego słowo
Pańskie: "Jeśli mnie prześladowali, to i was prześladować będą" (Jan 15, 20). Właśnie tak
postępuje Wojtyła (PPN 31). Posługuje się też legendą o prześladowaniu chrześcijan (PPN
51). Usuwa natomiast ze swej książki prześladowania, dokonywane przez swoich, na przykład
kiedy "wiara sprawiła, że świat starożytny coraz bardziej stawał się chrześcijańskim" (PPN
51).
Ale na stałe jego nadzieja nie przetrwa. Kto jej nie uzasadni czymś lepszym, niż
deklaracje, buduje na lotnym piasku. Spodziewam się, że z czasem górę wezmą nadzieje
przeciwnego rodzaju. Wprawdzie budujÄ… one na kamienistym gruncie, sÄ… jednak solidnie
uzasadnione.
Na razie wyglÄ…da to jeszcze inaczej. W grudniu 1993 roku pewien katolik, przyparty
do muru, określił sprawującego dziś ten urząd jako jednego z najwybitniejszych papieży. Gdy
następnie zadałem pytanie, którzy z innych papieży tego stulecia byli również wybitni,
wyliczył wszystkich namiestników Chrystusa, jakich przeżył w ciągu ostatnich dziesięcioleci.
Gdyby coś nie przerwało tej wyliczanki, wymieniłby jeszcze Piusa X (bądz co bądz
kanonizowanego), Benedykta XV (zwanego "papieżem pokoju") i Piusa XI ("polityka na
krześle Piotrowym").
%7ładen katolik nie może sobie pozwolić, choćby miał do tego powody, na nazwanie
jakiegoś papieża inaczej niż "wielkim". Widocznie w XX wieku pojawiają się tylko wybitni
papieże. %7ładnemu z nich prosta wiara nie może przykleić etykiety "średniego" albo wręcz
"małego". Kto został papieżem, musi być nader wybitny.
To nic nowego. Im bardziej kurczy się wspólnota, na im niższych poziomach osiedlają
się wierni, im skromniej przedstawiają się rzeczywiste osiągnięcia kolejnego papieża, tym
znakomitszym wydawać się musi sprawujący ten urząd, tym większy jest w oczach swej
trzódki. Jeśli patrzeć zupełnie z dołu, góry i papieże czynią wrażenie olbrzymów.
Zakładam, że chodzi tu o fenomen katolicki, mający mniej wspólnego z oczyma i
wymiarem optycznym, co z psychologią trzody. Potrzebny byłby tu nie okulista, lecz
psychoterapeuta, a w niektórych wypadkach psychiatra. [ Pobierz całość w formacie PDF ]
