Anne McCaffrey Cykl Planeta DinozaurĂłw (1) Planeta DinozaurĂłw
Rice Anne Spiaca Krolewna 1, Przebudzenie Spiacej Krolewny
Anne Hampson Petals Drifting [HP 44, MBS 212, MB 601] (pdf)
Boge Anne Lise Grzech pierworodny 01 Fatalne spotkanie
Edward Stachura Siekierezada
Bloodlines Laurence James(1)
32 GśÂód
Cox Connie Para prawie doskonaśÂa
florus
Cross Caroline SpeśÂniony sen
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
przerażona takimi słowami i zdołałaby mi wybaczyć, gdybym osobiście wyjaśnił, o co mi
chodzi.
%7łyję i mam się dobrze, Cioteczko. Nie zginąłem wcale podczas bitwy, jak wcześniej
uznano. Jestem również zdrów na ciele i na duszy. I chociaż nie mam pewności, czy
zechcesz mnie przyjąć, proszę o pewną przysługę: przywożę ze sobą zaprzyjaznioną
młodą damę, która pragnie uciec przed zagrażającym jej fatalnym małżeństwem. Jestem
pewien, że będziesz nią zachwycona i znajdziesz w jej osobie pilną uczennicę oraz
bratnią duszę. Kiedy ją poznasz, z pewnością nie uznasz mego postępku za
nieprzemyślany, lecz raczej, podobnie jak ja, uwierzysz, iż zrobiłem właściwą i jedynie
słuszną rzecz w tych okolicznościach.
Z góry przepraszam, jeśli miałoby to ciążyć twemu sumieniu, lecz proszę, nie pokazuj
tego listu nikomu. Nie mam zamiaru upominać się o tytuł czy majątek ani też pozbawiać
Richarda jego obecnej pozycji. Pragnę powierzyć młodą damę twojej opiece, a potem
opuścić Europę. Możesz się spodziewać naszego przybycia do Szkocji przed końcem
czerwca. Twój kochający siostrzeniec, Roarke"
Lady Montgomery przeczytała list dwukrotnie, najpierw - by zrozumieć jego treść, a
potem - by się nią delektować. Pózniej zaś opuściła rękę, w której go trzymała, na kolana.
A więc ten zuchwalec żyje! Powoli napływały wspomnienia. Roarke był starszym synem
jej siostry, Elizy. Lady Montgomery zawsze oskarżała jej męża o to, że był winien
śmierci syna. Teraz jednak uśmiechała się pod nosem. Ach, jakżeż syn cię zdołał okpić,
ty stary draniu! %7łyje i ani myśli upomnieć się o spadek. Pewnie nie wie, że jego brata nie
ma już między żywymi. Może da się namówić do zmiany zamiarów? Najlepszą zemstą
na szwagrze byłoby udzielenie pomocy Roarke'owi w tym, by mógł żyć, jak mu się
podoba, a nie w sposób, jaki ojciec próbował na nim wymusić.
Lady Montgomery uważała bowiem zemstę za rzecz zabawną. Założona przez nią szkoła
dla dziewcząt też była czymś w rodzaju zemsty. Konserwatywny Szkot, za którego
wyszła, zmarł i zostawił jej mnóstwo pieniędzy. Ten dobry protestant oniemiałby chyba,
słysząc, jak panna Honeywell gra na fortepianie w jego salonie.
Zobaczę, co będzie można zrobić dla Roarke'a i jego młodej przyjaciółki, postanowiła.
Serce zabiło jej żywiej na tę myśl.
Po naszej ucieczce możesz już nigdy więcej nie zobaczyć swojej rodziny". Słowa
Connora brzmiały jej w uszach, kiedy opuszczała stajnię. Powiedziała mu to, co myślała.
Dokładnie rozważyła wszelkie możliwe konsekwencje ucieczki i szczerze wierzyła, że
postępuje słusznie.
Co jednak nie znaczyło, że będzie to łatwe.
W drodze do domu podjęła kolejną decyzję, która również wiązała się z dużym ryzykiem
i którą także uznała za słuszną. Chciała się pożegnać z Lorelei. Czuła, że nie może uciec
bez aprobaty i zrozumienia z jej strony, bo zniknięcie Rebeki mogłoby dotkliwie
zaszkodzić widokom na przyszłość pięknej siostry.
Zastała Lorelei w sypialni, gdzie całe łóżko pokrywały próbki tkanin - matowych i
błyszczących jedwabi, połyskliwych atłasów - a także koronki i miarki krawieckie. Miały
to być stroje na londyński sezon. Na jej widok Lorelei drgnęła raptownie.
- Lorelei...
- Och, jak mnie przestraszyłaś! Właśnie pracuję nad moimi kreacjami. Jak sądzisz, czy
lawendowy jedwab pasuje do różowych pantofelków? Może ciemniejszy odcień...
- Lorelei...
Tym razem Lorelei wyczuła w głosie Rebeki coś dziwnego. Spojrzała na siostrę z
zaskoczeniem.
- Muszę ci coś powiedzieć... - zaczęła ostrożnie Rebeka.
- yle się czujesz? Mam zawołać mamę?
- O Boże, nie! Lorelei... proszę cię, posłuchaj. Czy... gdybym w jakiś sposób mogła
uniknąć tego małżeństwa... pochwaliłabyś moje postępowanie?
Lorelei patrzyła na nią z wahaniem.
- Nie moją rzeczą jest pochwalać cię czy ganić, Rebeko, ale jeśli już chcesz wiedzieć... -
tu Lorelei nabrała głęboko tchu - .. .twoje szczęście bardziej mnie obchodzi niż mój
honor - zakończyła lojalnie.
Tym razem to Rebeka zaczerpnęła tchu.
- Lorelei... nie zamierzam poślubić Edelsona.
- A jak chcesz to osiągnąć? Przecież ślub ma być w niedzielę!
- Zamierzam... nie pojawić się na nim.
Rebeka znacząco spojrzała prosto w błękitne oczy Lorelei, jakby chciała jej w ten sposób
przekazać swoje intencje. I po chwili Lorelei pojęła myśl siostry.
- Mam trochę pieniędzy - odparła powoli - możesz je sobie wziąć. Ale proszę cię, bądz
ostrożna! - Lorelei otwarła szkatułkę i wyjęła stamtąd jednego funta. - Wygrałam go, bo
założyłam się z Susannah Carson, że jej nowy kuzynek nie będzie chłopcem. Ona
uważała inaczej. Dziewczynka urodziła się w zeszłym tygodniu.
- Lorelei Tremaine, co się z tobą dzieje? Schadzki, zakłady... Nasz pastor gotów uznać,
że zeszłaś z drogi cnoty!
Lorelei wręczyła jej funta i z błagalnym spojrzeniem ścisnęła rękę siostry. Przez chwilę
obie milczały.
- Nie przyszłam do ciebie po pieniądze, Lorelei.
- Wiem, ale będziesz ich potrzebować. [ Pobierz całość w formacie PDF ]
