Sandemo Margit Saga O Ludziach Lodu Tom 29 MiĹoĹÄ Lucyfera
Cole Allan & Bunch Christopher Sten Tom 6 PowrĂłt Imperatora
DoĹÄga Mostowicz Tadeusz Bracia Dalcz i S ka tom II
Clancy Thomas Leo (Tom) 5 Zwiadowcy 3 Walka KoĹowa
Herbert Frank Tom 2 Dune Messiah
BćąĂ˘ÂÂawatska Helena Klucz do teozofii t.2
Denise A Agnew [Daryk World 03] Daryk Craving (pdf)
Stoker, Bram L'enterrement Des Rats & Autres Nouvelles
Immanuel Kant Uzasadnienie metafizyki moralnośÂci
Garbera Katherine Gorć cy ukśÂad
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Indianie uwijali się przy budowaniu chat. Wbijali w podmokły grunt długie drągi, na
wysokości około trzech, czterech jardów nad ziemią przywiązywali poprzeczki, wyplatając
je prętami i tworząc w ten sposób wysoko zawieszone podłogi. Następnie z trzcin robili
ściany, a z szerokich i długich traw dachy. Chaty takie chroniły od wilgoci i węży oraz
osłaniały przed słoneczną spiekotą.
Kos z zainteresowaniem przyglądał się czynnościom czerwonoskórych i
obserwował przyrodę. Słońce paliło niemiłosiernie, odurzał zapach roślinności, dzwoniły
roje moskitów.
Jak tu wytrzymać? - zastanawiał się Kos, gdy obok stanął Kid Lupton.
- Do czasu nadejścia naszych wojsk możemy tu spokojnie odpoczywać-
powiedział.
- Indianie owszem, ale nie my - odparł Ryszard. - Wystarczą same moskity, by
zatruć człowiekowi spokój.
- Trochę w tym prawdy jest - odrzekł Anglik. - Jednak i do nich ludzie się
przyzwyczajają.
Kos uśmiechnął się bez przekonania.
- Ryb tu tyle, że rękami można je wybierać, a ptaków zatrzęsienie - mówił Kid. -
Pożywienia nie zbraknie...
- Yes. Trzeba być ostrożnym, widziałem przed chwilą wygrzewającego się
aligatora, a na kępie, o, tam, mokasyna.
- Jutro wybieram się do portu - zmienił temat Lupton. - Muszę przesłać wiadomości
generałowi Pakenhamowi. Wybierzecie się ze mną?
- Chętnie, warto popatrzeć na Nowy Orlean.
W NOWYM ORLEANIE
W pięknie i bogato umeblowanym salonie farmy Michaela Chalmette a siedział
Ryszard Kos i Kid Lupton. Przed nimi w kryształowych szklankach pieniło się zimne piwo
przyniesione z piwnic zamożnego gospodarza. Przez otwarte okna, szczelnie zaciągnięte
chroniącą przed moskitami siatką, wpadały powiewy wiatru, przyjemnie chłodząc spocone
twarze. Okalające farmę dęby kłady długie cienie.
- Tu szybko docierają wiadomości - mówił Chalmette - bo do Nowego Orleanu
ciągną ludzie z morza i z lądu. Nie słyszeliście, panowie, o szturmie Anglików na
Waszyngton?
Lupton delektował się piwem. Kos słuchając patrzył z zainteresowaniem na
plantatora. Podkrążone sinymi obwódkami rozlatane oczy, pociągła twarz, czoło trochę
wyłysiałe, przecięte grubymi zmarszczkami i przyprószone siwizną włosy nadawały mu
wygląd zrównoważonego i zarazem niespokojnego człowieka.
- To było wspaniałe zwycięstwo! Admirał sir George Cockburn niesłychanie zakpił
z prezydenta Madisona i jego małżonki - zachichotał rozbawiony plantator i dalej
opowiadał: - Po wylądowaniu angielskiej armii Cockburn w pierwszym starciu rozbił
Amerykanów i wkroczył do Waszyngtonu. Prezydent Unii uchodząc z niedobitkami swych
wojsk nie zdążył nawet zabrać ze sobą żony. Zwycięski admirał ucałowawszy z szacunkiem
rękę lady Madison rozkazał jej przygotować gorące śniadanie. Z ociąganiem polecenie
wykonała. Zjadł więc w jej obecności posiłek, uprzejmie ją pożegnał, przestrzegając o
konieczności opuszczenia mieszkania, rozkazał podpalić parlament i opuścił miasto... Co wy
na to, panowie?
- Rzeczywiście ciekawe - przytaknął Kos.
- Fantazji nie brakuje panu admirałowi - dodał Kid.
- Nieróżowo z Unią. Zawsze uważałem, że kolonie w Ameryce powinny rozwijać
się pod patronatem Wielkiej Brytanii - Chalmette uśmiechnął się i spytał: - Jakie nowiny
przynosicie, panowie, z głębi kontynentu?
- Indianie walczą, zdobyli fort Mims i zniszczyli wojskowe placówki w Walnut Hills
i Panmure - poinformował Ryszard.
- Niezle...
- Nie wiecie, sir - Lupton przyciszył głos.- co z Manuelem Salasem?
- Siedzi w Nowym Orleanie od paru tygodni i czeka...
- Zwietnie. A Lafitte w porcie czy na morzu?
- Jeana Lafitte'a znajdziecie w kuzni albo w jego ulubionej gospodzie Absinthe
House - informował farmer. - Nie wyrusza na dalekie rejsy, ma poważne kłopoty.
- Jakie?
- Aresztowali mu brata, Pierre a. Trzymają go w więzieniu. Miał być sądzony, ale
Jean coś tam załatwił, bo prokurator Grymes wstrzymał sprawę i zrzekł się zajmowanego
stanowiska... Uśmiech Chalmette a był dwuznaczny. - Po cichu szepcą w mieście, że Lafitte
zapłacił mu za to aż czterdzieści tysięcy dolarów w złocie! Pojmujecie, panowie?... Toż to
fortuna!
- Widać tęgi z tego pirata rozbójnik - rzucił Ryszard.
- To najbogatszy człowiek naszych czasów, sir. - Plantator założył nogę na nogę. -
Prawda, że ten olbrzymi majątek zgromadził z rozboju, ale jak dotąd chodzi bezkarnie.
Miejscowa arystokracja chętnie go widzi u siebie na balach.
- Musi być interesujący.
- Pan go nie zna?
- Nie. Dopiero będę miał zaszczyt spotkać się z tym piratem - odparł Kos. -
Właśnie Kid wybiera się do niego.
- Bądzcie, sir, ostrożni. On nie lubi, gdy go nazywają piratem. Twierdzi, że jest
korsarzem Kartageny i wielmożą... Teraz wyświadcza Anglii usługi, nie warto go zrażać.
- Rozumiem.
- A szermierz i strzelec wyśmienity... Nie ma sobie równego.
- Widziałem go w pojedynku na pistolety - uzupełnił Lupton. -Rzeczywiście, jest
niezawodny.
- Nie byłby inaczej hersztem piratów - stwierdził Kos.
- Na pewno - rzekł gospodarz i spytał: - Co zamierzacie?
- Chcemy prosić, sir, o nocleg. Jutro pojedziemy do Nowego Orleanu. Pożyczycie
nam na ten wyjazd konie? - Kid pytał bez skrępowania.
- Nawet powóz - uprzejmie zaproponował Chalmette.
- Wjazd do miasta w powozie w naszych podniszczonych ubraniach zwróciłby
powszechną uwagę, a tego nie chcemy - odrzekł Kos.
- Każę służbie przygotować wierzchowce, a na nocleg zapraszam. Miło mi będzie
spędzić z panami wieczór.
- Dziękujemy.
- Do obiadu zostało już niewiele czasu, może skorzystacie z kąpieli? [ Pobierz całość w formacie PDF ]
