Longin Jan OkoĹ Trylogia IndiaĹska. Tom III Ĺladami Tecumseha
herrmann horst Jan Pawel II zlapany za slowo
Ks. Jan OâDogherty REKOLEKCJE ZE ĹWIÄTYM JOSEMARIÄ ESCRIVÄ
Chmielewska Joanna Janeczka i PaweĹek 05 Wszelki wypadek
Encyklika Jana PawaĹa II F
073 Handlarze jabśÂek
McMaster Bujold, Lois MV7, Cetaganda
Coughlin William Kara śÂmierci
Cykl Diablo (2) Czarna droga Mel Odom
Child_Composers
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
W swojej Encyklice Papież Paweł VI idzie po linii tego nauczania, czerpiąc natchnienie
z Konstytucji duszpasterskiej Gaudium et spes60. Ze swej strony pragnę położyć
nacisk na ważność i naglący charakter tej nauki, prosząc Boga o siłę dla wszystkich
chrześcijan, by wiernie stosowali ją w praktyce.
32. Obowiązek angażowania się w sprawę rozwoju ludów nie jest powinnością tylko
indywidualną, a tym mniej indywidualistyczną, jakby osiągnięcie go było możliwe na
drodze odizolowanych wysiłków każdego. Jest to imperatyw dla wszystkich i każdego,
mężczyzn i kobiet, dla społeczeństw i narodów, w szczególności dla Kościoła
katolickiego, innych Kościołów i Wspólnot kościelnych, z którymi jesteśmy całkowicie
gotowi współpracować w tej dziedzinie. I w tym sensie my, katolicy, zapraszamy
braci chrześcijan do uczestniczenia w naszych inicjatywach oraz deklarujemy
gotowość udziału w inicjatywach podejmowanych przez nich i przyjęcia skierowanych
do nas zaproszeń. W tym poszukiwaniu integralnego rozwoju człowieka możemy
także wiele dokonać wraz z wyznawcami innych religii, jak to się już zresztą dzieje na
wielu miejscach.
Współpraca nad rozwojem całego człowieka i każdego człowieka jest bowiem
obowiązkiem wszystkich wobec wszystkich, i powinna zarazem być powszechna w
całym świecie: na Wschodzie, Zachodzie, Północy i Południu lub, posługując się
używanymi dziś terminami, w różnych światach . Jeśli natomiast usiłuje się
urzeczywistniać rozwój w jednej tylko części lub w jednym świecie, czyni się to
kosztem innych; tam zaś, gdzie rozwój zaczyna się dokonywać właśnie dlatego, że
nie bierze pod uwagę innych, podlega przerostowi i wypaczeniu.
Również ludy i narody mają prawo do własnego pełnego rozwoju, który obejmując
aspekty ekonomiczne i społeczne o czym była mowa wyżej winien takie
uwzględniać ich tożsamość kulturowa i otwarcie się na rzeczywistość transcendentną.
Nie można też traktować potrzeby rozwoju jako pretekstu do narzucania innym
własnego sposobu życia czy własnej wiary religijnej.
33. Doprawdy, taki model rozwoju, który by nie szanował i nie popierał praw
ludzkich, osobistych i społecznych, ekonomicznych i politycznych, łącznie z prawami
narodów i ludów, nie byłby godny człowieka.
Dzisiaj może wyrazniej niż kiedykolwiek dostrzega się wewnętrzną sprzeczność
rozwoju ograniczonego tylko do dziedziny gospodarczej łatwo podporządkowuje on
osobę ludzką i jej najgłębsze potrzeby wymogom planowania gospodarczego lub
wyłącznego zysku.
Wewnętrzny związek pomiędzy prawdziwym rozwojem i poszanowaniem praw
człowieka raz jeszcze ujawnia jego charakter moralny: prawdziwego wyniesienia
człowieka, zgodnie z naturalnym i historycznym powołaniem każdego, nie da się
osiągnąć jedynie przez korzystanie z obfitości dóbr i usług czy dzięki dysponowaniu
doskonałą infrastrukturą.
Gdy jednostki i wspólnoty widzą, że nie są ściśle przestrzegane wymogi moralne,
kulturowe i duchowe oparte na godności osoby i na tożsamości właściwej każdej
wspólnocie, poczynając od rodziny i stowarzyszeń religijnych, to całą resztę
dysponowanie dobrami, obfitość zasobów technicznych służących w codziennym
życiu, pewien poziom dobrobytu materialnego uznają za niezadowalającą, a na
długą metę za rzecz nie do przyjęcia.
Stwierdza to wyraznie Chrystus Pan w Ewangelii, zwracając uwagę wszystkich na
prawdziwą hierarchię wartości: Cóż bowiem za korzyść odniesie człowiek, choćby
cały świat zyskał, a na duszy swej szkodę poniósł? (Mt 16, 26).
Prawdziwy rozwój na miarę wymogów właściwych istocie ludzkiej, mężczyznie czy
kobiecie, dziecku, dorosłemu czy człowiekowi starszemu, zakłada zwłaszcza u
tych, którzy czynnie uczestniczą w tym procesie. i są zań odpowiedzialni żywą
świadomość wartości praw wszystkich i każdego z osobna a także konieczność
poszanowania przysługującego każdemu prawa do pełnego korzystania z
dobrodziejstw nauki i techniki.
Wewnątrz każdego narodu ogromne znaczenie posiada poszanowanie wszystkich
praw: zwłaszcza prawa do życia w każdej fazie istnienia; praw rodziny jako
podstawowej wspólnoty społecznej czy komórki społeczeństwa ; sprawiedliwości w
stosunkach pracy; praw, związanych z życiem wspólnoty politycznej jako takiej; praw
opartych na transcendentnym powołaniu istoty ludzkiej, poczynając od prawa do
swobodnego wyznawania i praktykowania własnego religijnego credo.
Na płaszczyznie międzynarodowej, czyli stosunków między państwami lub
używając potocznego określenia pomiędzy różnymi światami , konieczne jest
pełne poszanowanie tożsamości każdego ludu, z jego cechami historycznymi i
kulturowymi. Jest także konieczne, aby zgodnie z zaleceniem Encykliki Populorum
progressio uznano równe prawo każdego ludu do tego, by zasiadał przy stole
wspólnej uczty 61, zamiast leżeć z Aazarzem za drzwiami, podczas gdy psy
przychodzą i liżą wrzody (por. Ak 16, 21). Zarówno ludy, jak osoby indywidualne
winny cieszyć się podstawowa równością62, na której opiera się na przykład Karta
Organizacji Narodów Zjednoczonych: równością, która jest podstawą prawa
uczestniczenia wszystkich w procesie pełnego rozwoju.
Aby rozwój był pełny, winien urzeczywistniać się w ramach solidarności i wolności,
bez poświęcania pod jakimkolwiek pozorem jednej czy drugiej. Moralny charakter
rozwoju i działanie na jego korzyść uwidacznia się w pełni wówczas, gdy należycie
przestrzegane są wszystkie wymogi płynące z porządku prawdy i dobra, właściwego
istocie ludzkiej.
Ponadto chrześcijanin, który nauczył się dostrzegać obraz Boga w człowieku
powołanym do pełnego uczestnictwa w prawdzie i dobru, którym jest sam Bóg, nie [ Pobierz całość w formacie PDF ]
