Longin Jan OkoĹ Trylogia IndiaĹska. Tom III Ĺladami Tecumseha
Jan PaweĹ II Encyklika (Sollicitudo Rei Socialis)
herrmann horst Jan Pawel II zlapany za slowo
ENCYKLIKA 1985. Jan PaweĹ II Slavorum apostoli
Jan PaweĹ II Encyklika (Redemptoris Missio)
James Axler Outlander 02 Destiny Run
H Beam Piper The Cosmic Computer
Jeffries Sabrina Taniec zmysśÂów Stare panny Swanlea 04
Gloria Polo Egzamin z Dekalogu w ZaśÂwiatach
117. O'Neill Margaret śąona dla szefa
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
uczniów po waszej skromności i pokorze.
Chciałbym, abyście zwrócili uwagę na fakt,
że po dwudziestu wiekach Przykazanie Nau-
czyciela, które jest jakby listem uwierzytelnia-
jącym dla prawdziwego dziecka Bożego, ciągle
jeszcze jawi się jako zupełna nowość. Od kiedy
zostałem kapłanem, bardzo często głoszę, że
dla tak wielu ludzi, niestety, to przykazanie
nadal pozostaje nowe, ponieważ nigdy albo
prawie nigdy nie starali się wcielić go w życie
(PB, 43 44, 2).
Nie można obcować po synowsku z Maryją
i myśleć tylko o sobie i swoich własnych prob-
lemach. Nie można obcować z Maryją i zaj-
mować się własnymi egoistycznymi problema-
mi. Maryja prowadzi nas do Jezusa, a Jezus
jest primogenitus in multis fratribus, pierwo-
rodnym między wielu braćmi (Rz 8,29). Po-
znanie Jezusa jest więc uświadomieniem sobie,
że nasze życie nie może mieć innego sensu poza
oddaniem się na służbę innym. Chrześcijanin
nie może zatrzymywać się tylko na osobistych
problemach, gdyż powinien żyć, mając na uwa-
dze Kościół powszechny, i myśleć o zbawieniu
wszystkich dusz.
W ten sposób nawet te aspekty, które moż-
na by uważać za najbardziej prywatne czy
wewnętrzne jak troska o własny postęp du-
chowy w rzeczywistości nie są osobiste: bo
uświęcenie i apostolstwo stanowią jedno. Po-
winniśmy więc starać się o wzrastanie w na-
szym życiu wewnętrznym i rozwój cnót, myśląc
Miłość do naszych bliznich, apostolstwo 87
o dobru całego Kościoła, jako że nie moglibyś-
my czynić dobra i ukazywać Chrystusa, jeśli
nie byłoby z naszej strony szczerych wysiłków
w praktykowaniu nauki Ewangelii.
Nasze modlitwy, przeniknięte tym duchem,
nawet jeśli rozpoczną się od tematów i po-
stanowień z pozoru osobistych, zawsze kończą
się rozważaniami na temat służby innym. A je-
śli w naszej wędrówce idziemy za rękę z Naj-
świętszą Maryją Panną, to Ona sprawi, że
będziemy czuć się braćmi wszystkich ludzi:
ponieważ wszyscy jesteśmy dziećmi tego Boga,
którego Ona jest Córką, Oblubienicą i Matką.
Problemy naszych bliznich mają być naszy-
mi problemami. Chrześcijańskie braterstwo
powinno być zakorzenione głęboko w naszej
duszy, tak żeby żadna osoba nie była nam
obojętna. Maryja, Matka Jezusa, która Go wy-
karmiła, wychowała, towarzyszyła Mu w cza-
sie Jego ziemskiego życia, a teraz przebywa
wraz z Nim w niebie, pomoże nam rozpoznać
Jezusa, który przechodzi obok nas, który się
uobecnia w potrzebach naszych braci, ludzi
(TC, 145, 1 4).
Bądzcie pewni, że sama sprawiedliwość ni-
gdy nie rozwiąże wielkich problemów ludzko-
ści. Jeśli sprawiedliwość wymierza się w spo-
sób oschły, nie dziwcie się, że ludzie czują się
zranieni. Godność człowieka wymaga o wiele
więcej, człowiek jest przecież dzieckiem Bożym.
To miłość winna przenikać i towarzyszyć spra-
wiedliwości, gdyż osładza i przebóstwia wszyst-
ko: Bóg jest miłością (1 J 4,16). Zawsze winniś-
88 Dzień ósmy
my kierować się miłością do Boga, która spra-
wia, że miłość blizniego staje się łatwiejsza,
i która oczyszcza oraz uszlachetnia wszelką
ziemską miłość.
Długa jest droga od surowej sprawiedliwo-
ści do pełnej miłości. I niewielu potrafi wy-
trwać na tej drodze do końca. Jedni poprzestają
na dojściu zaledwie do progu, pomijają spra-
wiedliwość, ograniczając się do odrobiny do-
broczynności, którą nazywają miłością bliznie-
go, nie uświadamiając sobie, że spełniają jedy-
nie drobną cząstkę tego, co mają obowiązek
czynić. Okazują się tak zadowoleni z siebie jak
faryzeusz, który sądził, że doskonale wypełnia
prawo, gdyż pościł przez dwa dni w tygodniu
i płacił dziesięcinę ze wszystkiego, co nabywał
(por. Ak 18,12).
Miłość blizniego, która jest jak hojne przele-
wanie się sprawiedliwości, na pierwszym miej-
scu wymaga spełnienia obowiązku: należy za-
cząć od tego, czego wymaga sprawiedliwość;
kolejnym krokiem jest czynienie tego, co bar-
dziej słuszne... Lecz miłość wymaga jeszcze
czegoś więcej: wielkiej subtelności, wielkiej de-
likatności, wielkiego szacunku, wielkiego tak-
tu. Słowem, postępowania za radą Apostoła:
Jeden drugiego brzemiona noście i tak wypeł-
nijcie prawo Chrystusowe (Ga 6,2). Wtedy do-
piero będziemy rzeczywiście w pełni żyć miło-
ścią i wypełnimy przykazanie Jezusa.
Nie ma dla mnie lepszego przykładu prak-
tycznego związku miłości i sprawiedliwości niż
postępowanie matek. Z jednakową czułością
Miłość do naszych bliznich, apostolstwo 89
kochają każde ze swoich dzieci i właśnie ta ich
miłość sprawia, że traktują je niejednakowo
z nierówną sprawiedliwością ponieważ każde
z nich jest inne. Podobnie i w naszych stosun-
kach z bliznimi miłość doskonali i dopełnia
sprawiedliwość, gdyż każe nam postępować
niejednakowo wobec niejednakowych ludzi, do-
stosowywać się do konkretnych sytuacji, przy-
gnębionym nieść radość, wiedzę tym, którym
brakuje wykształcenia, pociechę samotnym...
Sprawiedliwość wymaga, by dawać każdemu
to, co mu się należy, a to nie oznacza dawa-
nia wszystkim tego samego. Utopijny egalita-
ryzm jest zródłem największych niesprawied-
liwości.
Aby zawsze postępować tak, jak postępują
dobre matki, powinniśmy zapomnieć o sobie
samych i nie dążyć do innego panowania niż
służenie bliznim jak Jezus Chrystus, który
ukazywał swym życiem i głosił, że Syn Człowie-
czy... nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby
służyć (Mt 20,28). To wymaga stanowczości
w podporządkowaniu własnej woli wzorcowi
Bożemu, aby pracować dla wszystkich, walczyć
o szczęście wieczne i dobrobyt innych. Nie
znam lepszej drogi bycia sprawiedliwym aniże-
li drogi oddania się i służby (PB, 172, 2-173, 3).
Dzieła miłości
nikaj bezpłodnej krytyki; jeżeli nie możesz
U
chwalić milcz (D, 443).
90 Dzień ósmy
Musisz umieć na co dzień i wielkodusznie
zadawać sobie trud, z radością i dyskrecją, by
służyć i uprzyjemniać życie innym.
Ten sposób postępowania jest prawdziwą
miłością Chrystusową (K, 150).
Nie zapominaj, że w sprawach ludzkich
również inni mogą mieć rację: widzą ten sam
problem co ty, ale z odmiennego punktu widze-
nia, w innym świetle, z innym odcieniem, w in-
nym tle.
Jedynie w sprawach wiary i moralności
istnieje bezdyskusyjne kryterium: kryterium
naszej Matki Kościoła (B, 275).
Ależ ten człowiek ma pełno wad! Możliwe...
Ale pomijając to, że jedynie w Niebie są ludzie
doskonali, również ty wleczesz za sobą swoje
wady, a przecież znoszą cię inni i, co więcej,
szanują cię: ponieważ kochają cię miłością,
którą Jezus Chrystus darzył swoich uczniów.
Również oni byli obarczeni niemałym ciężarem
swych nędz.
Ucz się! (B, 758).
Jak możesz uważać, że idziesz za Chrys-
tusem, jeżeli kręcisz się jedynie wokół samego
siebie? (B, 700).
Gdy zakończyłeś już własną pracę, zabierz
się do pracy twego brata, pomagając mu dla
Chrystusa z taką naturalnością i delikatnością,
aby nawet ten, komu pomagasz, nie zorien-
tował się, że czynisz więcej, niż nakazuje spra-
wiedliwość.
Miłość do naszych bliznich, apostolstwo 91
Na tym polega subtelna cnota dziecka
Bożego! (D, 440).
Przyjazń i apostolstwo [ Pobierz całość w formacie PDF ]
