Historia literatury rosyjskiej cz. 3
Tribesmen of Gor John Norman
Historia JćÂzyka Polskiego
0705. Celmer Michelle Fantazje w lustrze
Armstrong, Lance Every Second Counts (2003)
Anderson Poul Time Patrol Straśźnicy czasu
Orr Leonard Tajemnice niesmiertelnych
Montoya The Theology of Food ~ Eating the Eucharist
Asimov Isaac 3. Fundacja Nieznany
LA Banks Huntress 10 The Darkness
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
po Katrine West. Więzień rzucał się i szarpał na łóżku, aż
poobijane wezgłowie uderzało rytmicznie o ścianę. Twarz
mężczyzny wyglądała jak z obrazu Muncha: blada i
wynędzniała, jakby nawiedzona, zapadnięte policzki i
wybałuszone oczy. Coś w jego rysach czy w wyrazie
twarzy wydawało się nienaturalne. Allan podszedł i
wyciągnął mu knebel z ust.
Mężczyzna zaryczał głośno, nie z bólu, gniewu, radości
czy rozpaczy, ale usiłując się porozumieć. Był
upośledzony umysłowo.
Allan cofnął się, zamiast rozwiązać mężczyznę, jak
przedtem zamierzał. Teraz zrozumiał. Widział, co się tu
dzieje, i ogarnęła go zgroza.
- Zostawcie Roberta w spokoju! - wrzasnęła Katrina West
za jego plecami.
Odwrócił się i zobaczył kobietę w kajdankach,
przytrzymywaną przez Thomassona.
- Kim jest ten człowiek? - zapytał. - I dlaczego jest
związany?
- Zostawcie go!
- Powie mi pani, kto to jest?
- Chcę adwokata!
- Zamierzam go rozwiązać.
- Zostawcie Roberta w spokoju!
- Dlaczego?
- To mój mąż! - Spojrzała wściekle na Allana. - Nie
powiem nic więcej bez adwokata.
- Gdzie jest Randy?
- Nie wiem.
- Czy to jest ojciec Randy'ego?
- Chcę adwokata!
Thomasson pokręcił głową i mocniej ścisnął Katrinę za
ramię.
- Nic nie wyciągniesz z tej baby. Całkiem jej odbiło.
- Znam swoje prawa!
- Allan! - zawołał Montoya z frontowej części domu.
- Zabierz ją stad - powiedział Allan z niesmakiem. -
Zadzwoń na ko-mendę. I do prokuratora. - Wskazał na
łóżko. - Niech ktoś zabierze tego faceta. - Szybko
przeczesał włosy ręką - Potrzebujemy więcej wsparcia.
Musimy stad zacząć poszukiwania, zanim będzie za
pózno. Czy ktoś za-wiadomił Pynchona?
- Już tu jedzie - wyjaśnił Thomasson.
- Nie wyjdziemy z tego domu, dopóki nie przeszukamy
każdego centymetra.
- Allan! - zawołał Montoya.
- Idę!
Przepchnął się obok Thomassona i Katriny West, wrócił
do salonu. Montoya wyprowadził go przez kuchnię do
garażu.
- Zanim zrobi się zupełny pierdolnik, musisz to zobaczyć.
Pamiętasz ten gadżet, który Dobrinin znalazł w garażu?
- Aha.
Wszedł za policjantem do środka. Wielkie wrota garażu
wciąż były otwarte. Oba ambulanse już odjechały,
chociaż Allan nie słyszał syren. Fotograf robił zdjęcia
sznura, na którym wisiał Jimmy, i zakrwawionych piłek
futbolowych. Na zewnątrz zebrał się pokazny tłum.
- Zamknij drzwi - rozkazał Allan.
Nieznany funkcjonariusz pospiesznie wykonał polecenie.
- Patrz. - Montoya pokazał palcem.
Na pękniętym stole warsztatowym pod ścianą leżały
kawałki metalu: części maszyn, narzędzia i żelastwo,
najwyrazniej wygrzebane w domu lub w okolicy. Na
chropawym, niewykończonym drewnie walały się
rozrzucone Zruby i nakrętki, sprężyny i podkładki,
śrubokręty, ostrza pił i szczypce do cięcia drutu.
- Jezu - powiedział Allan. - Spójrz na to.
Wskazał niewielkie urządzenie ustawione na końcu stołu.
Wyglądało jak sklecone głównie z kawałków starych
zabawek, lecz natychmiast poznał, że to nie zabawka.
Grozne ostrza, najwyrazniej ręcznie wycięte z resztek
stalowej blachy, sterczały we wszystkich kierunkach.
- On to zrobił?
- Nie wiem. Co to jest?
Allan powoli zbliżył się do warsztatu i dokładnie, bez
dotykania obejrzał urządzenie. Zdumiony, pokręcił
głową
- Nie mogę uwierzyć.
- Jak myślisz, co to jest?
- Cofnij się.
Rozejrzał się po garażu i jego wzrok padł na miotłę.
Podniósł ją i trzymając na odwrót, za włosie, szturchnął
zaokrąglonym końcem Kija w urzą-dzenie.
Mechanizm podskoczył i kłapnął jak uruchomiona
pułapka na myszy, ostrza z blachy stalowej zawirowały.
Para solidniejszych ostrzy sekatora wyskoczyła do
przodu na prymitywnym wysięgniku i dzgnęła po-
wietrze.
- Kurwa! - krzyknął Montoya i odskoczył.
Allan zagapił się na nieruchome teraz urządzenie, zbyt
oszołomiony, żeby odpowiedzieć. Meredith mówił, że
Jorge, chłopiec z Brazylii, potrafił natychmiast określić
zabójcze zastosowania dowolnego przedmiotu, ale
doktor nic nie wspominał o zdolności konstruowania
wyspecjalizowanych narzędzi śmierci, budowania
skomplikowanych mechanicznych urządzeń
zaprojektowanych specjalnie do zabijania. Zimny dreszcz
przeszedł Allanowi po plecach.
Widocznie doktor nic nie wiedział o takich zdolnościach.
To było coś nowego.
O czym jeszcze lekarz nie wiedział? Zadając sobie takie
pytanie, czuł się nawet bardziej bezsilny, bezradny i
nieudolny niż wcześniej, zanim odkryli tożsamość
mordercy.
Wciąż wpatrywał się w najeżony licznymi ostrzami
mechanizm na końcu stołu. Metal lśnił. A jeśli Randy
zbudował więcej takich przedmiotów? Jeśli zostawił je w
najbliższej okolicy i teraz czekały jak bomby zegarowe, aż
ktoś je uruchomi?
Odepchnął od siebie tę myśl, próbował ją zignorować. Za
dużo się działo, w zbyt szybkim tempie. Miał za wiele
innych zmartwień na głowie, żeby się bawić w co by
było gdyby".
Ale myśl nie chciała odejść.
Aupało go w głowie.
- Kurwa - powtórzył Montoya. Z obawą podszedł do
mechanizmu, ostrożnie dotknął jednego ostrza lufą
pistoletu. Nic się nie stało. Policjant podniósł wzrok na
Allana. - Ten dzieciak to zbudował?
- Tak myślę.
- Kim on jest? - zapytał Montoya. Allan pokręcił głową.
- Nie wiem.
Na chodniku przed komendą tłoczyli się reporterzy -
lokalni, krajowi, z radia, telewizji i prasy. Dobrze ubrani
mężczyzni i dobrze uczesane kobiety rywalizowali o
najlepsze pozycje na dolnych stopniach, pozując przed
kamerzystami. Oznakowane logogramami furgonetki z
otwarty-mi drzwiami i podłączonymi zwojami kabli
parkowały rzędem na jezdni Przed pierwszą w szeregu
dwaj mundurowi kłócili się z grupką mężczyz
eni turach, najwyrazniej usiłując im wytłumaczyć, że
legitymacja prasowa nie unieważnia znaku Zakaz
parkowania". Allan objechał cale zamieszanie i próbował
się wśliznąć przez tylną bramę na policyjny parking, ale
nawet tam czekało już trzech przedsiębiorczych
reporterów. Pobiegli za jego samochodem, wprawnie
naciskając guziki magnetofonów.
Wysiadł z samochodu i w tej samej chwili reporterzy go
dopadli. Jakim cudem tak szybko zdobyli informacje?
Poruczniku Grant!
Poruczniku Grant!
Poruczniku Grant!
Podniósł ręce, żeby ich uciszyć, i zamierzał już wygłosić
standardowe oświadczenie: "Zawiadomimy państwa, gdy
tylko ustalimy szczegóły", kiedy zobaczył Pynchona,
który wypadł jak burza przez otwarte drzwi komisariatu.
Grant! - ryknął.
Przepraszam - powiedział Grant do reporterów.
Przepchnął się obok nich i podszedł do Pynchona, który
stał na chodniku; minę miał wściekłą.
- Zamknij się pan i nic im nie mów - warknął, popychając
Allana do drzwi komendy.
- Nie zamierzałem nic mówić.
- No więc gęba na kłódkę - ostrzegł kapitan. - Od tej
chwili musimy bardzo uważać na każde słowo.
Nieważne, jak to rozegramy, i tak skończy się
kompromitacją całego departamentu. Nasz masowy
morderca, nasz zabójca policjantów, nasz Szatan z
Phoenix okazał się niedorozwiniętym dzieciakiem
Chryste, czy pan wie, jakie prasa będzie miała używanie? [ Pobierz całość w formacie PDF ]
