Laurell K. Hamilton Meredith Gentry 01 A Kiss Of Shadows
Amy Meredith 2 Polowanie
system_bankowy
1025. McKay Emily Gorć ce popośÂudnie
Norton_Andre_ _Gwiezdne_bezdroza
Arthur Conan Doyle The History of Spiritualism II
Edgar Allan Poe The Murders In the Rue Morgue and Other Stories
Donald_Robyn_ _Letnia_burza
Zarys dziejów piwowarstwa gliwickiego
Carol Lynne [Cattle Valley 27] Alone in a Crowd Ryan, Rio, Nate [TEB MM] (pdf)
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Akurat! Nie zjadła jeszcze śniadania, nie zdążyła
się oswoić ztą olbrzymią zmianą, jaka zaszławłaśnie
w jej życiu, nie...
Nie, Nash mnie odwozi. Daj buzi na drogę.
Machinalnie wzięła dziewczynkę na ręce, pocało-
wała i przytuliła.
Bądz grzeczna i nie zapomnij zapiąć pasa bez-
pieczeństwa.
Pełna obaw, których nie potrafiła wyrazić, spoj-
rzała ponad główką Brianny na Nasha.
Jestem rozważnym i ostrożnym kierowcą za-
pewnił ją z powagą.
Ella postawiła Briannę na podłodze i z mieszanymi
uczuciami patrzyła, jak dziewczynka ufnie wyciąga
rączkę do Nasha McLarena.
Podejrzenia podejrzeniami, musiała jednak przy-
znać, że nie wie, jak by przebrnęła przez ten upiorny
dzień, gdyby nie Nash. Nie powiedziała mu tego
jeszcze, ale powie. Siedziała teraz w swoim gabinecie
z nogami na biurku, zbierając siły, żeby wstać, wyjść
i podziękować personelowi za wykazanie się wspa-
niałą postawą.
Nash od początku się jej podporządkował i bez
dyskusji pojechał z pielęgniarką Carol do przedszkola
szczepić dzieci nie tylko z grupy Carrie, ale i młodsze,
tak więc wszystkich przedszkolaków, wychowaw-
czynie i personel pomocniczy przedszkola mieli już
z głowy.
Marg, druga rejestratorka, chociaż sama pracy
miała w bród, starała się jak mogła zastępować
nieobecną Carol w gabinecie zabiegowym, natomiast
ściągnięta z powrotem na dyżur Kate spędziła cały
dzień przy telefonie, wydzwaniając do ministerstwa
zdrowia, hurtowni farmaceutycznych i lokalnych
władz. Prosiła, wyjaśniała, robiła, co w jej mocy, by
wyżebrać jakąkolwiek pomoc dla zagrożonego mias-
teczka.
Kate mówi, że stwierdziłaś trzeci przypadek
zapalenia opon mózgowych, ale nie związany z dwo-
ma poprzednimi.
Ella, czerwieniąc się ze wstydu, czym prędzej
ściągnęła nogi z blatu. Co musiał sobie pomyśleć,
widząc ją w tej pozycji za biurkiem swojego ojca?
Tak, jest nowy przypadek. U czternastoletniego
chłopca, który, o ile mi wiadomo, nie miał kontaktu
z żadną z dziewczynek. Niepokoi mnie podatność na
tę zjadliwą chorobę nastolatków od czternastego do
dziewiętnastego roku życia. Z tego, co czytam i sły-
szę, wynika, żewłaśnie w tej grupie wiekowej powik-
łania są najgrozniejsze i mogą prowadzić do śmierci.
Zamówiłam dostawę szczepionki i jutro z samego
rana zaczynamy szczepić wszystkich uczniów szkoły
średniej. Zdzwoniłam do agencji i poprosiłam o jesz-
cze jedną pielęgniarkę. We dwie powinny sobie
poradzić.
Nash przysunął sobie krzesło i usiadł na nim
okrakiem, składając na oparciu przedramiona, a na
nich brodę.
A ryfampicyna?
Ella westchnęła.
Chcę ją podać każdemu, kto miał jakąkolwiek
styczność ztą ostatnią ofiarą. Nazywa się Rhys Carter
i jest wnukiem pani Carter. Lokalna stacja radiowa
dała mi pięciominutowe okienko przed wiadomoś-
ciami. Wyjaśnię, co się dzieje, i poproszę tych, którzy
mieli kontakt z Rhysem, żeby zgłosili sie do przycho-
dni o siódmej wieczorem, a dostaną za darmo ryfam-
picynę. Jeff sprowadził już nowy transport, a więc
powinno starczyć dla wszystkich.
Jeśli Rhys był na wczorajszym festynie, to rzecz
dotyczy całego miasta zauważył Nash. Nie oba-
wiasz się tego nagłaśniać?
Nash nawiązywał do oblężenia, jakie przeżyli
w sobotni wieczór. Dzisiaj mogą tu utknąć do pół-
nocy!
Ella uśmiechnęła się ze znużeniem.
Wiem, że znowu może wybuchnąć panika, ale
sądzę, że to najwyższa pora. Nie na wywoływanie
paniki, lecz...
Urwała i wzruszyła ramionami.
Nash pokiwał głową.
Masz rację powiedział. Co planujesz?
Abdykuję ze stanowiska planistki oznajmiła.
Kate obsztorcowała tylu ludzi z ministerstwa zdro-
wia, że przysyłają do nas jednego ze swoich najlep-
szych epidemiologów, Ricka Martina. Zajmuje się na
co dzień przyczynami, skutkami i kontrolą ognisk
epidemii, zwłaszcza zapalenia opon mózgowych. Bę-
dzie tu rano. On nam powie, co robić.
Nash ściągnął brwi.
Skoro przyjeżdża, to czy nie lepiej by było, żeby
to on wystąpił na antenie?
Ella znowu się uśmiechnęła, tym razem drwiąco.
Na wypadek, gdyby chcieli zlinczować zwias-
tuna złych wieści?
To też przyznał Nash. Ale przede wszystkim
on lepiej wytłumaczyłby ludziom, co i jak. Przecież
sama mówisz, że od niego będzie teraz wszystko
zależało.
Ella po chwili zastanowienia pokręciła głową.
Nie, chcę jak najszybciej podać antybiotyk
wszystkim, którzy mieli kontakt z Rhysem. Tym,
którzy stykali się z Jessie albo z Carrie, a jeszcze się
do nas nie zgłosili, też. Rick będzie mógł wystąpić
jutro w lokalnej telewizji, ale ja jeszcze dzisiaj wy-
głoszę w radiu ten apel.
Podwiozę cię do rozgłośni.
Nash sam nie wiedział, czemu to zaproponował,
ale Ella nie zaoponowała.
Podziękuję dziewczynom za dobrą pracę, a po-
tem wpadnę do domu zobaczyć, co u Brianny.
Ella wstała i podeszła do drzwi. W progu od-
wróciła się.
Tobie też dziękuję, Nash. Bardzo mi pomogłeś.
Cała przyjemność po mojej stronie odparł
skromnie, chociaż kłucie igłą trzy-, cztero- i pięcio-
latków do przyjemności nie należało.
Nie wyniósł również żadnych przyjemnych wspo-
mnień z przyjmowania starszych pacjentów Elli. Trzy
minuty po wejściu do gabinetu starego Warburtona
zorientował się, że ten przyszedł tylko szukać u niego
potwierdzenia, czy Ella aby na pewno jest dobrym
lekarzem. Stary cap!
Wyszedł za Ellą do poczekalni. Dziękowała jesz-
cze personelowi i żegnała się.
O której jesteś umówiona w rozgłośni radiowej?
spytał, kiedy zostali sami.
Spojrzała na zegarek.
Za czterdzieści minut. To w centrum miastecz-
ka, naprzeciwko plaży. Mam jeszcze czas, żeby
wpaść do domu, wziąć prysznic i trochę się od-
świeżyć.
To tylko radio, nikt nie będzie cię widział
przypomniał jej.
Uśmiechnęła się szeroko.
Nie przyznała ale będzie mnie czuł redaktor
prowadzący program. Lepię się od potu.
Nash też się uśmiechnął, odebrał jej klucze, oto-
czył ramieniem i poprowadził do drzwi.
Nash! Nash! Czekam na ciebie i czekam.
Brianna zbiegła z werandy i popędziła im na
spotkanie.
Jutro moja kolej na Pokaż i Opowiedz, i powie-
działam wychowawczyni, że przyprowadzę ciebie.
Coś takiego! To oni bawią się jeszcze w Pokaż
i Opowiedz?
Nash adresował to pytanie do Elli, która przykuc-
nęła, żeby pocałować Briannę.
Tak odparła, a potem, zwracając się do Brian-
ny, powiedziała: Ale przecież na Pokaż i Opowiedz
nie przyprowadza się ludzi. Przynosi się przedmioty.
A Kirsty przyprowadziła brata ze złamaną nogą
odparowała Brianna i znowu spojrzała na Nasha.
Powiedziałam, że jesteś synkiem Sary i wszystkie
dzieci chcą cię zobaczyć. No wiesz, z powodu ogrodu.
Nie widziałeś jeszcze ogrodu swojej matki,
prawda? spytała Ella, czytając z miny Nasha, że ten
nie ma pojęcia, o czym mówi Brianna. Sara prze-
kształciła go w specjalne miejsce zabaw dla dzieci
i zaprasza tam od czasu do czasu wszystkich przed-
szkolaków. W głębi stoi statuetka małego chłopca
i dzieci nazywają go synkiem Sary.
Ale niekoniecznie przedstawia mnie powie-
dział cicho. Jak znam mamę, to bardziej praw-
dopodobne, że chciała w ten sposób upamiętnić
Russella... z czasów kiedy był młody i zdrowy.
Wychwyciła w jego głosie smutek, ale ani odrobi-
ny gniewu. A przecież bezpośrednio po śmierci Rus-
sella był tak wściekły, że miał pretensję do Meg, że
zabiła mu brata.
Depresja maniakalna to coś strasznego powie-
działa łagodnie. Zawsze uważałam ją za formę
nowotworu, bo nie ma na nią lekarstwa i pozostaje
tylko nadzieja, że leki zneutralizują najgorsze jej
przejawy.
Nash kiwnął głową i wrócił do poprzedniego
tematu.
Dlaczego dzieci nazywają tę statuetkę ,,synkiem
Sary ? [ Pobierz całość w formacie PDF ]
