R757. Drew Jennifer Pora siÄ ĹźeniÄ
Macomber Debbie Pora na Ĺlub
62 Pora przypĹywu
Kindred of Arkadia 4 Fated Forgiveness Alanea Alder
Hard to Be a God Boris Strugatski
Potter Karen Dom nadziei
Anthony, Piers Cluster 5 Viscous Circle
Ancient Greek Nicomachean Ethics Aristotle
Sandemo_Margiti_40_ZśÂoty_ptak
Rachel Morgan 4 A Fistfull of Charms
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Twarz Diany wstrząsnęła Wiktorem. Jak na starym obrazie. Nawet nie na portrecie - na ikonie.
Dziwna nieruchomość rysów, i już nie wiesz - czy to zamysł mistrza czy bezradność rzezimieszka. Diana
nie odpowiedziała. Milczała i mokrzak również patrzył na nią w milczeniu, i nie było w tym milczeniu
żadnej niezręczności - oni po prostu byli razem, a Wiktor i wszyscy pozostali byli oddzielnie. Wiktorowi
bardzo się to nie podobało.
- Golem zapewne zaraz przyjdzie - powiedział głośno.
- Tak - powiedziała Diana. - Proszę, niech pan usiądzie i zaczeka.
Jej głos był zwyczajny i uśmiechała się do mokrzaka obojętnym uśmiechem. Wszystko było jak
zwykle - Wiktor był z Dianą, a wszyscy pozostali byli osobno.
- Proszę - wesoło powiedział Wiktor wskazując na fotel doktora R. Kwadrygi.
Mokrzak usiadł, położył na kolanach obie dłonie w czarnych rękawiczkach. Wiktor nalał mu
koniaku. Mokrzak wprawnym i niedbałym gestem wziął kieliszek, zakołysał nim jakby sprawdzając wagę i
odstawił na stół.
- Mam nadzieję, że pani nie zapomniała? - powiedział do Diany.
- Tak - powiedziała Diana. - Tak. Zaraz przyniosę. Wiktorze, daj mi klucz do pokoju, za chwilę
wrócę.
Wzięła klucz i szybko poszła do wyjścia. Wiktor zapalił papierosa. Co z tobą przyjacielu,
powiedział do siebie. Jakoś za dużo ci się zwiduje w ostatnich czasach. Jakiś taki przeczulony się zrobiłeś i
nadwrażliwy... Zazdrosny. I niepotrzebnie. Ciebie to w ogóle nie dotyczy - ci wszyscy byli mężowie, te
wszystkie dziwne znajomości... Diana - to Diana, a ty - to ty. Roscheper jest impotentem? Impotentem. I to
ci powinno wystarczyć... Wiedział, że to wszystko nie jest takie proste, że już połknął truciznę, ale
powiedział sobie - wystarczy. Na dzisiaj, na teraz, na chwilę - i udało mu się przekonać siebie, że naprawdę
wystarczy.
Naprzeciw siedział mokrzak nieruchomy i straszny jak manekin. Ciągnęło od niego wilgocią i
jeszcze czymś jakby medycznym. Czy mogłem sobie wyobrazić, że będę kiedyś siedział z mokrzakiem w
knajpie przy jednym stoliku? Jednak postęp, chłopcy, następuje powoli. Albo też my staliśmy się tacy
wszystko - żerni i wreszcie do nas dotarło, że wszyscy ludzie są braćmi? Ludzkości, moja przyjaciółko,
jestem z ciebie dumny... A czy pan, mój drogi, wydałby swoją córkę za mokrzaka?...
- Nazywam się Baniew - przedstawił się Wiktor i zapytał. - Jak zdrowie tego... rannego? Tego,
który wpadł w potrzask?
Mokrzak szybko odwrócił ku niemu twarz. Patrzy jak z okopu, pomyślał Wiktor.
- Zadowalająco - odpowiedział sucho mokrzak.
- Na jego miejscu zawiadomiłbym policję.
- To nie ma sensu - powiedział mokrzak.
- A dlaczego? - zapytał Wiktor. - Niekoniecznie musi zgłaszać na miejscowej policji, można
zwrócić się do okręgowej...
- Nam to niepotrzebne. Wiktor wzruszył ramionami.
- Każde przestępstwo, które pozostaje bezkarne, rodzi nowe przestępstwo.
- Tak. Ale nas to nie interesuje.
Przez chwilę obaj milczeli. Potem mokrzak powiedział:
- Moje nazwisko - Zurtzmansor.
- Słynne nazwisko - uprzejmie powiedział Wiktor. - Czy nie jest pan krewnym Pawła
Zurtzmansora, tego socjologa?
Mokrzak zmrużył oczy.
- Nie nosimy nawet tego samego nazwiska - powiedział. - Powiedziano mi, Baniew, że jutro ma pan
spotkanie w gimnazjum...
Wiktor nie zdążył odpowiedzieć. Za jego plecami ktoś przesunął fotel i dziarski baryton powiedział:
- Ano, zjeżdżaj stąd zarazo!
Wiktor odwrócił się. Wznosił się nad nim grubowargi Flamenco Juventa, czy jak mu tam, słowem -
bratanek. Wiktor patrzył na niego dłużej niż sekundę, ale to wystarczyło, żeby poczuł wyjątkową irytację.
- Do kogo pan mówi, młody człowieku? - zainteresował się.
- Do pańskiego przyjaciela - grzecznie wyjaśnił mu Flamenco Juventa i ponownie wrzasnął. - Do
kogo mówię, ty mokra szmato!
- Chwileczkę - powiedział Wiktor i wstał. Flamenco Juventa z uśmieszkiem patrzył na niego z góry.
Taki młody Goliat w sportowej kurtce błyskającej niezliczonymi emblematami, nasz prosty, ojczysty
sturmfuerer, opoka narodu z gumową pałką w tylnej kieszeni spodni, postrach prawicowców, lewicowców i
umiarkowanych. Wiktor sięgnął ręką do jego krawata i zapytał z troską i zainteresowaniem Co pan tu
ma?". I kiedy młody Goliat automatycznie pochylił głowę, żeby zobaczyć co tam ma, Wiktor mocno złapał
go za nos dużym i wskazującym palcem. E!" - krzyknął młody Goliat kompletnie oszołomiony i spróbował
się wyrwać, ale Wiktor go nie wypuścił i przez jakiś czas bardzo starannie, z lodowatą zawziętością zakręcał
i obracał ten bezczelny, mocny nos przygadując Następnym razem zachowuj się przyzwoicie, szczeniaku,
bratanku, parszywy bojówkarzu, chamski sukinsynu..." Pozycja była wyjątkowo korzystna - młody Goliat
rozpaczliwie wierzgał, ale między nimi stał fotel i młody Goliat pięściami ubijał powietrze, za to Wiktor
miał dłuższe ręce i ciągle wykręcał, rozgniatał, obracał i wyciągał do
chwili, kiedy nad głową przeleciała mu butelka. Wtedy obejrzał się - odsuwając stoliki i
przewracając fotele pędziła na niego cała pięcioosobowa banda, dwóch w niej było wyjątkowo rosłych. Na
mgnienie oka wszystko zastygło jak na fotografii - czarny Zurtzmansor spokojnie rozwalony w fotelu,
Teddy w powietrzu - przeskakujący przez ladę baru, Diana z białym pakunkiem na środku sali - a na drugim
planie w drzwiach straszliwa, wąsata twarz portiera, i tuż obok wściekłe pyski z rozwartymi paszczękami.
Następnie skończyła się fotografia i zaczęło się kino. . .
Pierwszego dryblasa Wiktor nadzwyczaj fartownie powalił ciosem w policzek. Ten przepadł i przez [ Pobierz całość w formacie PDF ]
