Burroughs, Edgar Rice Tarzan 02 The Return of Tarzan
Rice Anne Spiaca Krolewna 1, Przebudzenie Spiacej Krolewny
Burroughs Edgar Rice Tarzan 09 Tarzan i zloty lew
Burroughs, Edgar Rice Tarzan 05 The Jewels of Opar
Burroughs, Edgar Rice Pelluc
GKSC
Hawkins Rachel Dziewczyny z Hex Hall 02 Diable SzkśÂo rozdz 1 18
Trylogia sycylijska 03 Nikomu ani sśÂowa Agnello Hornby Simonetta
Kurtz, Katherine Adept 01 The Adept
Donald_Robyn_ _Letnia_burza
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
było dokomponować... — a potem ona powiedziała: „Cicho, ktoś nadchodzi!” Chwilkę
oboje milczeli i znowu ona zawołała: „Ach, Wallie! Pozwól sobie przedstawić: pan van
Deusen”.
— Van Deusen — mruknął sierżant O’Hare. Zapisał nazwisko obok imienia w note-
sie. Rupert van Deusen. Uśmiechnął się tkliwie do April. — Mów dalej, panieneczko.
— To już wszystko — niewinnie odparła April. — Ten człowiek, ten pan van Deu-
sen, powiedział:„Miło mi pana poznać”, a pan Sanford powiedział „Może pan zajdzie do
domu, napijemy się czegoś”. No i odeszli, i więcej nic już nie słyszałam. — Uśmiechnęła
się do sierżanta. — A potem Archie znalazł Hendersona. W koszu od bielizny, w pralni.
— Hendersona? — marszcząc brew spytał sierżant.
— No, tego żółwia — przypomniała mu April. — Archie hoduje żółwia. Mówiłam
panu przecież. Przegryzł sznurek i uciekł. Szukaliśmy go i właśnie podczas tych poszu-
kiwań usłyszałam przypadkiem tę rozmowę.
— Aha, prawda! — rzekł sierżant. Zamknął notes i wsunął go do kieszeni. — Pamię-
tam, Henderson. Cieszę się, że go Archie odnalazł. No, co, może chcesz jeszcze syropu.
April, maskując dreszcz wstrętu, odpowiedziała grzecznie:
— Dziękuję, panie kapitanie. — Wstała. — Muszę już iść do domu i oskrobać te ja-
rzyny. — Cień przemknął przez jej twarzyczkę. — Ale niech mi pan przyrzeknie, że ni-
komu nie powie! Bo jak by się mamusia dowiedziała...
Powiedziała to z tak namiętnym zapałem że nawet drzemiący opodal mężczyzna
w szarym ubraniu ocknął się i spojrzał na nią.
— Miałabym okropne kłopoty, gdyby mamusia się dowiedziała — ciągnęła April.
Była blada i wyraźnie bardzo strapiona.
— Obiecuję — rzekł sierżant.
— Ach, dziękuję, panie kapitanie!
Po czym April wyszła z godnością. Sierżant wyjął notes i sprawdził jeszcze raz swo-
je zapiski. Dobra, grzeczna, inteligentna dziewczynka. Wychował własnych dziewięcio-
49
ro i znał się na dzieciach. Nazywała go „panem kapitanem”. Ha, kto wie, może w przy-
szłości...
Gdyby na przykład udało mu się odnaleźć tego Ruperta van Deusena, zanim porucz-
nik Bill Smith palnie jakieś głupstwo... Sierżant zatrzasnął notes, wetknął go w kieszeń
i wyszedł.
W piętnaście sekund po wyjściu sierżanta mężczyzna w szarym ubraniu skoczył cał-
kowicie wytrzeźwiony z fotela i zawołał:
— Daj mi trochę drobnych, Luke!
Gorączkowo wsunął monetę w otwór automatu telefonicznego. Wreszcie dostał po-
łączenie.
— Tu Frank Freeman — mówił podniecony. — Połączcie z działem miejscowym.
— I po chwili: — Halo, to ty, Joe? Słuchaj...
W pięć minut później dyktował jeszcze swoje sprawozdanie przez telefon, a garść
monet była na wyczerpaniu.
— Mówiłem: „wiarygodny świadek”. Zrozumiałeś? Dobrze. Van Deusen. Rupert van
Deusen. Dlaczego, u licha, nie słuchasz uważnie? R jak róża, U jak ukulele. P jak panto-
fel... Masz? Rupert van... Zapisuj: D jak dureń, E jak etymolog, U jak... Przestań kląć, bo [ Pobierz całość w formacie PDF ]
