Donita K Paul [DragonKeeper Chronicles 03] DragonKnight (pdf)
Denise A Agnew [Daryk World 03] Daryk Craving (pdf)
Brandy Golden [Brocton Chronicles 03] More of Maddie Danvers [DaD] (pdf)
Leigh Lora Twelve Quickies of Christmas 03 Heather's gift
Krentz Jayne Ann Eclipse Bay 03 Koniec lata
Ellis Lucy NeapolitaśÂ„skie noce
L. J. Smith śÂšwiat Nocy 02 . . . , AniośÂ‚ CiemnośÂ›ci, . . [caśÂ‚a]
komentarz_chorobowy
Quentin Patrick CzśÂ‚owiek w matni
Asimov Isaac 3. Fundacja Nieznany
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
teatr pękał w szwach. Wstęp był wolny, a Irina nie chciała żad
nego wynagrodzenia. Poza przedstawicielami lokalnych władz
i stałymi bywalcami imprez organizowanych przez Vannę w ho
telu tłumnie przybyli mieszkańcy miejscowości, zarówno ci za
możni, jak i nie, młodzi i starzy, całymi rodzinami wraz z małymi
dziećmi. Irina uprosiła kobiety z Europy Wschodniej, by się ubrały
w stroje narodowe. A niektórym z nich nawet własnoręcznie
pomogła je uszyć.
Sama miała na sobie suknię z muślinu, długą i drapowaną, oraz
cudowny naszyjnik z korali. Wybrała Karnawał zwierząt Debus-
sy'ego i Taniec ognia De Falli, muzykę przyjemną, miłą dla ucha
również dla profanów. Zagrała z wielkim przejęciem. W teatral
nym geście unosiła piękne, obnażone ramiona wysoko w górę, po
czym opuszczała je zamaszyście na klawiaturę, to znów wykony
wała tę samą czynność bardzo powoli, machając przy tym rękami;
czasami rzucała powłóczyste spojrzenie w stronę publiczności
i uśmiechała się do niej uwodzicielsko, kiedy indziej wyglądała jak
święta Teresa w ekstatycznym uniesieniu. Każdy ruch tylko pod
kreślał jej cudownie kształtne ciało: rozkładała ramiona i naprężała
plecy i szyję, wypinając jędrne piersi i eksponując szczupłą sylwet
kę, potem pochylała się nad klawiszami, tak że w całej okazałości
widać było jej w sam raz umięśnione plecy, uda i pośladki; z ust nie
schodził jej promienny uśmiech, jak baletnicom tańczącym reper
tuar klasyczny. Koncert był prawdziwym sukcesem, publiczność
oszalała z zachwytu.
Tito nie przepadał za muzyką ani za popisami Iriny, którą wolał
podziwiać z bliska, w wąskim gronie. Chętnie by się zdrzemnął,
gdyby nie niewygodne siedzenie. Słuchał nieuważnie i rozglądał się
wokół siebie. Wysoko, naprzeciwko, siedziała Dana. Wpatrywała
107
się w niego. Jak tylko to zauważył, przestał błądzić wzrokiem
i patrzył już tylko na fortepian.
Kiedy czekał na swoją kolej, by opuścić amfiteatr, Rumunka,
przepychając się w tłumie, zdołała stanąć obok Marioli.
- Dzwoniłam do domu, Sonia mówi, że ciocia jest zadowolona
- powiedziała i się cofnęła, wpadając na Tita, który szedł za żoną.
Niby niechcący do niego przywarła, zrobiła to bardzo wprawnie,
i zaraz odstąpiła, ocierając się o niego, jakby się łasiła. Trwało to
o tę jedną chwilę za długo, Mariola się zorientowała.
Dyrektorowi hotelu bardzo zależało, żeby Tito i Mariola wzięli
udział w przyjęciu wydanym na cześć Iriny, na głównym tarasie,
tym rzymskim. Tito przystał na propozycję z ciężkim sercem.
Siedział przy stole na uboczu i czekał na Mariolę, aż wróci
z talerzem smażonych w głębokim tłuszczu przekąsek. Taras był
pełen ludzi. W tej właśnie chwili zaproszeni kierowali się do stołów
z poczęstunkiem, towarzyszyło temu duże zamieszanie. Tito rozpo
znawał wielu ludzi, przeważnie były to osoby, z którymi znał się
z pracy. Odnosił wrażenie, jakby chcieli odreagować ciszę, obowiązu
jącą w czasie koncertu, pierwszego w ich miejscowości, jak sięgnąć
pamięcią, zwracali się do siebie głośno, często mówili naraz do
swoich rozmówców i ani na chwilę nie przestawali przeżuwać. Ten
gwar był nieznośny i Tito marzył, by się znalezć w zaciszu swojego
poddasza, gdzie się o tej porze zaszywał w oczekiwaniu na kolację.
Kobiety i mężczyzni gestykulowali zawzięcie, z przejęciem, byle
tylko zwrócić na siebie uwagę innych i wzbudzić ich uznanie. Ci,
którzy jako pierwsi dotarli do bufetu, teraz już siedzieli i łapczywie
przystępowali do ataku na spiętrzoną górę jedzenia, jaką nałożyli
sobie na talerz, ale nawet oni nie przestawali mówić, gadali z peł
nymi ustami, między jedną, zgarniętą na widelec porcją a drugą.
Prostactwo" - myślał Tito.
Dopatrzył się pośród tłumu własnych dzieci oraz zięciów. Teresa
rozmawiała z obwieszonymi biżuterią przyjaciółkami, ubranymi
108
w cekiny. Sama była stonowana, ubrana ze wstrzemięzliwym
umiarem, a jednak robiła wrażenie osoby całkowicie swobodnej
i pewnej siebie. Elisa miała świetny humor, stała w towarzystwie
ludzi całkiem młodych. Ona również, tak jak i cała reszta, robiła
wszystko, byle tylko się wyróżniać i jednocześnie taksowała wzro
kiem pozostałych gości, zerkała ukradkiem, ale czujnie, nic nie
mogło jej umknąć, ani kreacja, ani jakiś sygnał lub spojrzenie.
Nieopodal Antonio zanosił się donośnym śmiechem wraz z innymi
mężczyznami; na podstawie ich wzroku oraz gestów Tito wyob
raził sobie, że komentowali wicie się Iriny przy fortepianie. Piero
był w towarzystwie prezesa sądu i innych kolegów; poważny
i milczący, wyglądał, jakby się czuł nieswojo. Santi rozmawiał
z kilkoma przedsiębiorcami; był elegancki, inni też, ale on się [ Pobierz całość w formacie PDF ]
