019. Evans Jean Spotkanie z AfrykÄ 01 Wszystko albo nic
09.Carson Aimee Wszystko po raz pierwszy
Barrett Gail NaleĹźÄ do Ciebie
kubus fatalista i jego pan_1
Forsyth Frederick Falszerz
He
073 Handlarze jabśÂek
Ian Morson [William Falconer Mystery 04] A Psalm for Falconer (pdf)
Anthony, Piers But What of Earth
Hardy Boys Case 01 Dead on Target
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
- Bezbłędnie mówisz po angielsku.
- Lecz w moich uszach angielskie słowa brzmią bardziej obco ni\ francuskie.
Bart nie zamierzał się z nią sprzeczać. Mo\e na-prawdę była Francuzką, chocia\ dla
niego nie stanowiło to \adnego pocieszenia. Francuzi stali po stronie Szkotów, zatem
i ona mogła być sojuszniczką Armstrongów lub MacEwenów.
Marguerite wtuliła się w objęcia Barta. Noc była zimna. W jego ramionach czuła się
bezpieczna. Jechali bez pośpiechu między zagrodami. Marguerite zsunęła z głowy
kaptur. Na szyi, tu\ za uchem, czuła gorący oddech Barta. Wreszcie dotarli do
zamkowej bramy. Przejechali przez podwójne mury i skręcili w stronę stajni.
- Sam zajmę się Pegazem - powiedział do nadbiegających stajennych. - Za
chwilę zjawi się tu patrol, który wysłałem na wzgórza. Oporządzcie ich konie.
Wjechał w ciemniejszy kąt stajni i zsiadł z konia. Szybko zapalił lampę, oświetlając
wnętrze pustej za-grody.
- Skacz! - powiedział do Marguerite i zręcznie chwycił ją w talii.
Jego ciemne oczy płonęły jak dwa węgle. Marguerite wstrzymała oddech, wsparła
dłonie na jego ramionach i zsunęła się z siodła.
Nie puścił jej nawet wtedy, kiedy ju\ stała na ziemi. Zmusił ją, \eby uniosła głowę i
lekko musnął wargami jej usta.
- Poczekaj. To mi zajmie najwy\ej chwilę - powiedział i wprowadził konia do
zagrody.
Ten przelotny pocałunek zrobił na niej o wiele większe wra\enie, ni\ chciała
przyznać. Poszła za Bartem i patrzyła, jak rozpinał popręg i zdejmował cię\kie
siodło. Potem ściągnął kantar i podał go Marguerite.
- Powieś na haku - polecił, wskazując na przeciwległą ścianę, gdzie wisiało
mnóstwo rzemieni i części uprzę\y.
Marguerite spełniła jego prośbę, chocia\ musiała się wspiąć na palce, \eby dosięgnąć
najni\szego haka.
Bartholomew tymczasem ściągnął derkę z konia i wy-tarł mu grzbiet i szyję. Rzucił
Marguerite czystą szmatę.
- Szybciej skończymy, jeśli zajmiesz się tamtym bokiem - powiedział.
Marguerite przez kilka sekund stała nieruchomo, patrząc, jak energicznie potarł skórę
konia, tu\ nad łopatką. Potem przeniosła wzrok na szmatę, którą trzymała w ręku.
Wydawało się jej, \e nigdy przedtem nie zajmowała się oporządzaniem zwierząt.
Mimo wszystko wzięła się do roboty. W duchu marzyła o tym, \eby ją tak\e ktoś
wymasował. Chyba mimowolnie parsknęła śmiechem, bo Bartholomew w pewnym
momencie spytał:
- Co się stało?
Zaczerwieniła się po korzonki włosów. Nie chciała, aby sobie przypadkiem
pomyślał, \e się z niego naśmiewa.
- To zabawne, \e więcej uwagi poświęcasz swemu rumakowi, panie, ni\
niektórym ludziom.
- I to wszystko? - zapytał, patrząc na nią nieco podejrzliwie. - Zazdrościsz
Pegazowi?
Marguerite uśmiechnęła się.
- Nie, milordzie. Oczywiście, \e nie.
Bartholomew nie odpowiedział. Wydawał się pogrą\ony w myślach. Kiedy ju\
wyszczotkował konia, odło\ył siodło oraz derkę na właściwe miejsce, wziął Mar-
guerite za rękę i razem wyszli ze stajni. W milczeniu dotarli do wie\y. W wielkiej
sali było niemal zupełnie ciemno. Bartholomew odezwał się pierwszy, kiedy stanęli
u podnó\a schodów. Cichy głos rycerza zabrzmiał w uszach Marguerite niczym
dzwięk dzwonu.
- Zpij dobrze, milady.
Zamarła w bezruchu, myśląc, \e wezmie ją w ramio-na, zaniesie do komnaty i zrobi
to, na co miał ochotę za ka\dym razem, kiedy na nią patrzył.
Jednak Bartholomew skłonił się lekko i odszedł. Chwilę pózniej zniknął w
mrocznym cieniu. Marguerite została sama, zawiedziona i zdziwiona.
Z trudem powstrzymała się, \eby go nie zawołać. Obróciła się na pięcie, zabrała
lichtarz ze stołu i poszła na górę. Rose ju\ wcześniej - jak zwykle - napaliła w
kominku i posłała łó\ko. W komnacie było ciepło i przytulnie, lecz to nie
zmniejszało poczucia samotności. Marguerite tęskniła za towarzystwem.
Powoli rozsznurowała tasiemki stanika. Zdjęła suknię i z westchnieniem usiadła na
taborecie obok miednicy z wodą. Odległy grzmot sprawił, \e spojrzała w okno. Nad
horyzontem ciągle się błyskało, a przenikliwy wiatr wył po kru\gankach wie\y.
Sztorm szalał gdzieś nad morzem, więc nie stanowił zagro\enia. Przynajmniej na
razie. Marguerite powtarzała sobie, \e wie\a przetrwała tutaj całe lata i prze-trzymała
niejedną burzę. Ta te\ jej nie uszkodzi.
Mimo wszystko nie potrafiła zapanować nad zdenerwowaniem. W końcu musiała się
dowiedzieć, kim jest i skąd pochodzi! Nie mogła dłu\ej zostać w Norwyck, na łasce
earla. Wstała i nerwowym krokiem zaczęła przemierzać komnatę. Z całych sił
wytę\ała umysł, by sobie coś przypomnieć. Oczywiście, nic z tego nie wyszło.
Nagle znów zobaczyła jasnowłose główki. Nie mogła jednak rozró\nić rysów. Zaraz,
zaraz. Jedna z dziewczynek, ta niedu\a, to przecie\... to przecie\...
Znalazła imię. Cosette! Najmniejsze z dzieci to Cosette!
Marguerite zmęczonym ruchem opadła na ławę i przycisnęła rękę do piersi. Więc
miała rację. Cosette to francuskie imię, zatem i ona pochodzi z Francji. Tak!
Wyruszyła w podró\ z Francji do Anglii. Płynęła statkiem. Statek zatonął. A na
pokładzie był młodzieniec, który nazywał się... Nazywał się...
Westchnęła ze zniechęceniem. Dlaczego nie mogła sobie przypomnieć nic więcej?
Skupiła myśli na Cosette. Znów przywołała jej twarzyczkę. Usłyszała śmiech - i coś
jeszcze. Piosenkę śpiewaną po francusku dziecięcym głosikiem.
Poza Cosette nie wrócił do niej nikt inny.
Marguerite nie wiedziała, ile czasu zajęły jej bez-owocne próby o\ywienia
wspomnień. Wreszcie otarła łzy z policzków i usiadła przed małym lusterkiem. Wy-
jęła grzebienie i spinki z włosów i potrząsnęła głową. Długie loki opadły jej na
ramiona.
Nie było sensu myśleć o Cosette lub o młodzieńcu z tonącego statku. Nie poznawała
nawet własnej twarzy. Wspomnień nie dało się przywołać. Zaczęła czesać się powoli
i spróbowała myśleć o czymś innym. [ Pobierz całość w formacie PDF ]
