Balcerzan Edward Poezja polska w latach 1918 1939
Edward Balcerzan Kregi wtajemniczenia
śźuśÂawski jerzy na srebrnym globie
Anne Hampson Petals Drifting [HP 44, MBS 212, MB 601] (pdf)
Will Hubbel Cretaceous Sea
078. Hammond Rosemary Dwa serca, dwa śÂwiaty
Barbara RybaśÂtowska Bez pośźegnania 02 SzkośÂa pod baobabem
Conan Doyle, Sir Arthur Baskerville
Lensman 09 Smith, E E 'Doc' & Ellern, William B New Lensman
Farmer, Philip Jose Riverworld SS Coll Tales of Riverworld
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
się tylko jeden włos. Stoi przed lusterkiem i duma i duma, i duma: jak tu się, czort,
uczesać ? Na koniec macha ręką i mówi: A co mi tam! Pójdę dzisiaj do roboty
poczochrany.
Zaśmialiśmy się wszyscy gromko i wesoło, i oto nagle ja przestałem, śmiech
uwiązł mi w gardle w półśmiechu, bo przy stole obok śmiała się pijana kobieta i to
było straszliwe, Boże mój, to było straszliwe. Zmiać się można; śmiać się trzeba, dużo,
dużo się śmiać, ale ona tak się śmiała, tak strasznie jakoś, że ten jej śmiech obrażał,
znieważał wielki bolesny dostojny smutek świata. Tak się wiec śmiała i ja przestałem
się śmiać, bo to było tak, jakby mi ktoś w mordę dał znienacka albo tak jakby mi ktoś
w rozdziawioną ze śmiechu gębę kawał lodu wpakował, albo tak jakby mi ktoś
przeciągnął czymś zimnym po szyi, brzytwą lub innym jakimś narzędziem. Tak, coś
takiego. A dlaczego mój śmiech czy śmiech Młodego Batiuka, czy Tego Czwartego
brata Peresady nie obrażały, nie znieważały wielkiego bolesnego dostojnego smutku
świata? Nie wiem dlaczego. Wiem, że nie obrażały. I nie wiem dlaczego, ale wiem, że
śmiech tej pijanej kobiety obrażał wielki bolesny dostojny smutek świata. Pierwszy
raz w życiu przytrafiło mi się to usłyszeć, to znaczy usłyszeć, o co tu idzie, bo wiele,
wiele razy raził mnie czyjś śmiech, zwłaszcza kobiecy, i nie wiedziałem dlaczego, na
czym to polega, że tak mnie to raziło, bolało wprost; a w ogóle to lubię śmiech,
uwielbiam, zaraz natychmiast zarażam się śmiechem, gdy śmiech jest zarazliwy,
często śmieję się razem z tym, który się zarazliwie śmieje, choć nie wiem nawet, z
czego ktoś się śmieje; zeszłego lata na przykład szedłem wyludnioną
przedpołudniową uliczką jednego miasteczka i naraz słyszę taki zarazliwy śmiech
dobiegający mnie z niedaleka, idę w tę stronę i już się śmieję, choć nie wiem nic, o co
idzie, podchodzę, siedzi starszy facet na murku i cały się zanosi śmiechem, i ja go
pytam ze śmiechem:
Z czego się pan tak śmieje, panie?
A, do swojej myśli, panie odpowiada mi facet i śmieje się jak głupi.
I ja się śmieję z nim jak głupi, do rozpuku, choć przecież nie wiem nic, ani
pojęcia nie mam, jaka jest ta jego myśl, do której on się śmieje i do której ja się
śmieję, nie dlatego, że mam absolutne zaufanie, że to musi być cholernie śmieszna
myśl, tylko dlatego, że ten starszy facet tak się zarazliwie śmieje i ładnie jakoś.
Ta pijana kobieta natomiast inaczej, o, inaczej się śmiała, nieładnie, brzydko,
strasznie, tak, w taki sposób, że ten śmiech, jak to odkryłem, znieważał wielki bolesny
dostojny smutek świata, i jeszcze zaczęła czkać tak jakoś, jak kurzoj, schizma
domowego ptaka, ni kogut, ni kura, i to naprawdę było dla mnie, biedaka, nie do
zniesienia, włożyłem palce do ust, żeby gwizdnąć, cztery palce, po dwa palce z każdej
ręki, żeby głośno, przerazliwie gwizdnąć i przerwać, uciąć jej ten śmiech i czkanie,
wciągnąłem głęboko powietrze do piersi i gwizdnąłem, ale mało kto usłyszał mój
gwizd, ja sam ledwie go usłyszałem, bo w tym samym momencie, kiedy gwizdnąłem,
prysnęły z wielkim trzaskiem szyby w najbliższym oknie Remizy, zaraz po prawej
stronie, i wszyscy się zerwali i, przewracając krzesła, potykając się o stoły i zwalając z
nich, co było szklanego, kobiety piszcząc, rozbiegli się wszyscy od tego okna
promieniście jak fale, kiedy się rzuci do wody kamień, my też zerwaliśmy się na nogi,
bo byliśmy w tej strefie i odsunęliśmy się do tyłu, nikt nie wiedział, co się dzieje, i oto
po drugiej stronie rozbitego okna zobaczyłem wysoką postać, Kaziuk powiedział
Peresada, szaleńczą Kaziuk miał twarz, maniakalis maniakalis, całą wykrzywioną w
jakimś bolesnym grymasie, za nim, z tyłu, słychać było rżenie przestraszonych koni
stojących wokół Remizy i zaprzężonych do wehikułów, rżenie było wysokie, takie jak
kiedy koń staje dęba; Kaziuk zaczął przełazić przez okno, pomagając sobie jak kotwicą
siekierą, którą trzymał w prawej ręce, kaleczył się o wystające końce rozbitego okna, [ Pobierz całość w formacie PDF ]
