Rice Anne Spiaca Krolewna 1, Przebudzenie Spiacej Krolewny
Wignall Kevin Na kogo wypadnie
Fred Saberhagen Dracula 09 A Sharpness on the Neck
Donita K Paul [DragonKeeper Chronicles 03] DragonKnight (pdf)
latopis_duklanina
Wil McCarthy The Queendom of Sol 03 Lost in Transmission (Bantam)
Christina Hollis The Count of Castelfino (pdf)
Fromm Erich Ucieczka od wolnośÂci
Goodnight Linda Nie bój sić miśÂośÂci
351. Anderson Natalie Pierwszy pocaśÂunek
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
nia! Spisek stał się powszechnie znany. Wręczono nawet Cezarowi w tym
dniu pisemko ostrzegawcze. Ze stu ofiar nie mógł otrzymać pomyślnej
wróżby. Mimo to przybył do kurii rozmyślając o wyprawie na Partów.
Gdy tam siedział na krześle kurulnym, napadli nań senatorzy i powalili na
ziemię zadawszy dwadzieścia trzy rany. Tak oto ten, który napełnił świat
krwią współobywateli, sam wreszcie własną krwią napełnił kurię 151.
145
Syna wspomnianego wyżej króla Mauretanii; wychowywał się na dworze
Augusta i w r. 22/21 otrzymał ojcowiznę; zajmował się naukami.
146
Co do ilości triumfów Cezara zdania historyków starożytnych są podzielone.
Jedni mówią o czterech (Plutarch, Cezar 55 i n.; Appian, Woj. dom. II 101; Orozjusz
VI 16, 6) inni o pięciu (Liw. per. CXV CXVI; Wellejusz Pat. II 56 Swetoniusz, Ce-
zar 37; Dion Kasjusz XLIII 19). Tam, gdzie to było możliwe, triumf z nazwy od-
bywał się nad cudzoziemcami z wyjątkiem Hiszpanii. Stąd w doniesieniu Florusa
kryje się sprzeczność: z jednej strony odbywał triumf z dwakroć pobitej Hiszpanii,
a z drugiej nie odbywał go po zwycięstwie pod Mundą.
147
Lucjusz Afraniusz, konsul 7. r. 60, gorliwy pompejańczyk, puszczony
wolno po klęsce pod Ilerdą (49 r.) połączył się znów z Pompejuszem.
148
Faustus Korneliusz S u l l a, syn dyktatora, ożenił się z córką Pom-
pejusza.
149
Marek Juniusz Brutus, krewny Katona Młodszego, ułaskawiony przez
Cezara po bitwie pod Farsalos, otrzymał od Cezara namiestnictwo Galii Przedal-
pejskiej; stale jednak stał w opozycji.
150
Gajusz Kasjusz Longinus, epikurejczyk, dowódca floty Pompeju-
sza, żonaty z siostrą Brutusa.
151
15 marca 44 r.
WYDARZENIA ZA CEZARA AUGUSTA
14. Naród rzymski po zabójstwie Cezara i Pompejusza powrócił, jak
się wydawało, do dawnego stanu wolności. I powróciłby naprawdę, gdyby
Pompejusz nie pozostawił dzieci, a Cezar spadkobiercy albo, co od obu
faktów było bardziej zgubne, gdyby nie pozostał przy życiu Antoniusz,
najpierw kolega, a wkrótce potem współubiegający się o władzę po Ce-
zarze, podżegacz i wichrzyciel w następnym okresie. Gdy bowiem Sekstus
starał się odzyskać ojcowiznę, strach zapanował na całym morzu; gdy
Oktawian mścił się za śmierć ojca, znów trzeba było niepokoić Tesalię;
gdy Antoniusz, człowiek o chwiejnym charakterze, już to oburzał się na
Oktawiana, spadkobiercę Cezara, już to z miłości do Kleopatry stał się
nędznym królem, naród rzymski nie mógł znalezć gdzie indziej ratunku,
jak tylko w ucieczce do stanu poddaństwa. Trzeba się jednak cieszyć, że
z uwagi na tak wielki zamęt najwyższa władza spoczęła właśnie w rękach
Cezara Augusta Oktawiana, który swoim rozumem i zręcznością dopro-
wadził do ładu skołatany zewsząd organizm państwowy. W tym zaś or-
ganizmie nie można by bez wątpienia zaprowadzić jedności i zgody, gdyby
nie pokierowała nim wola jednego władcy, który stał się jakby jego du-
szą i rozumem. Za konsulatu Marka Antoniusza i Publiusza Dolabelli152,
gdy już Fortuna przekazywała władzę nad imperium rzymskim w ręce
Cezara, często powstawały w państwie różnego rodzaju zamieszki. I jak
zwykle podczas rocznego obrotu nieba poruszenie gwiazd wywołuje
grzmoty, a zmiany ich położenia objawiają się w burzach, tak wtedy przy
zmianie rzymskiej władzy, to znaczy władzy całego rodzaju ludzkiego,
zadrżał w posadach cały organizm państwowy wstrząsany wszelkimi kry-
zysami: w postaci wojen domowych i zewnętrznych, niewolniczych, lądo-
wych i morskich.
WOJNA MUTYCSKA
15. Pierwszym powodem nowych zamieszek wewnętrznych był testa-
ment Cezara. Drugi spadkobierca, Antoniusz, z wściekłości, że ponad nie-
go wyniesiono Oktawiana, rozpętał wojnę na śmierć i życie, aby unie-
ważnić adopcję tak dzielnego młodzieńca. Widział w nim bowiem jedynie
osiemnastoletniego chłopca, łatwo dającego się ponieść niesprawiedliwo-
ści, podczas gdy sobie przypisywał szczególne znaczenie jako współucze-
stnik w wojnach Cezara. Podstępnie więc rozdzierał dziedzictwo Cezara,
rzucał na Oktawiana obelgi, wszelkimi sposobami przeszkadzał jego adop-
cji do rodu julijskiego, a w końcu jawnie sposobił się do walki, aby
zgnieść młodzieńca. Po zorganizowaniu wojska przystąpił do oblężenia
152
w r. 44.
Decymusa Brutusa, który w Galii Przedalpejskiej stawiał opór jego ma-
newrom. Tymczasem Cezar Oktawian zyskiwał przychylność młodym wie-
kiem, doznaną krzywdą i blaskiem imienia, jakie przybrał; zaciągnął pod
broń weteranów i jako człowiek prywatny któż mógłby w to uwie-
rzyć ? zaatakował konsula, uwolnił Brutusa oblężonego w Mutynie
153
i wyparł Antoniusza z obozu . Wtedy też dał poznać swoje męstwo, gdyż
ranny i zbroczony krwią przyniósł do obozu na swych ramionach orła
legionowego, którego przekazał mu umierający chorąży.
WOJNA PERUZYCSKA
16. Drugą wojnę wywołał podział ziemi, którą Cezar Oktawian dał ja-
ko należny żołd weteranom swego ojca. Zawsze w różnych okolicznościach
154
podsycała złe skłonności Antoniusza żona Fulwia, kobieta z mieczem
przy boku, odznaczająca się męską odwagą. Dlatego Antoniusz podbu-
rzył wypędzonych z ziemi kolonów i znów doszło do wojny. Cezar Okta-
wian już nie na skutek głosów poszczególnych ludzi, ale na mocy uchwały
całego senatu, który uznał Antoniusza za wroga ojczyzny, uderzył na
niego, zamknął w murach Peruzji i zmusił przykrym głodem towarzy-
szącym wszelkiej nędzy do całkowitej kapitulacjil55.
TRIUMWIRAT
Gdy już sam Antoniusz stanowił poważne zagrożenie dla pokoju i rze-
156
czypospolitej, przyłączył się jeszcze do niego Lepidus niby płomień
do ognia. Cóż można zdziałać przeciw dwom konsulom, dwom wojskom ?
Trzeba było wejść w poczet członków zbrodniczego przymierza. Pragnie-
nia ich wszystkich były odmienne, tak jak odmienne mieli charaktery.
Lepidusa nakłaniała do przymierza żądza bogactw, które spodziewał się
zdobyć w zamieszkach rzeczypospolitej, Antoniusza pchała chęć zemsty [ Pobierz całość w formacie PDF ]
