John Norman Gor 17 Savages of Gor
17 Zbigniew Nienacki Pan Samochodzik i Testament Rycerza JÄdrzeja
85 15 KlÄska konwoju PQ 17
0997. Braun Jackie NajpiÄkniejsza muzyka
garth_nix_ _cykl_stare_królestwo_03_ _abhorsen
Agatha Christie Dom nad kanaśÂem
01. Bretton Barbara Blaski i cienie Hollywood Tylko ty
Jack L. Chalker God inc 3 The Maze in the Mirror
Bray Libba Magiczny Krć g 01 Mroczny Sekret
D. Virtue Dzieci Indygo. Opieka i Wsparcie
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
użalaniem się nad sobą a wściekłym pragnieniem zemsty. Ktoś
najwyrazniej usiłował odegrać się na Floydzie, zabijając jego psa.
- Bez sensu - mruknął Qwilleran.
- A teraz przeczytaj list do redakcji.
Do Redakcji
Piszę w imieniu komitetu zajmującego się organizowaniem
obozów letnich dla uczniów szkoły średniej w Sawdust City. Dzięki
naszej działalności uczniowie ostatnich klas co roku mają możliwość
spędzić tydzień na łonie natury, by w ten sposób pogłębić wiedzę na
temat ekologii, uczyć się samodzielności i działania w grupie.
Tradycja ta istnieje w naszej szkole już od dwudziestu czterech lat.
Przez cały ostatni rok uczniowie zbierali pieniądze na obóz,
sprzedając ciasteczka, myjąc samochody, rąbiąc drwa i sprzątając
garaże. Regularnie wpłacali oszczędności na konto w Spółdzielni
Kredytowej Trevelyana i obserwowali, jak rosną odsetki - cenna
lekcja zapobiegliwości i zarządzania finansami. W przyszłym tygodniu
mieli spakować plecaki, ruszyć do lasu i rozbić namioty.
Jak mamy im wytłumaczyć, że w tym roku obóz się nie odbędzie?
Jak mamy wytłumaczyć, że nie mogą podjąć z banku zarobionej przez
siebie sumy w wysokości 2234 dolarów i 43 centów?
Elda Mayfus-Jones
Komitet ds. Obozów Letnich
Qwilleran skończył czytać i rzekł z irytacją:
- A czemu pani Mayfus-Jones nie powie im, że wujek Floyd to
wstrętny drań i że wydał ich dwa tysiące dwieście trzydzieści cztery
dolary i czterdzieści trzy centy na nowe wagoniki do swojej kolekcji?
- Strasznie dziś jesteś skwaszony - stwierdził Junior. -
Pomyślałem sobie, że Fundacja K byłaby w stanie wesprzeć te
dzieciaki, póki nie odzyskają swoich oszczędności.
- Fundacja byłaby w stanie wysłać tę bandę bachorów na
wycieczkę dookoła świata! - warknął Qwilleran. - Muszą tylko złożyć
wniosek. Adres jest w książce telefonicznej pod K. To między J i L. -
Qwilleran, nie kończąc kawy, skierował się do wyjścia.
- Hej! - zawołał za nim Junior i dodał, szczerząc zęby: - Gdyby
obóz doszedł do skutku, mógłbyś się z nimi zabrać. Tydzień w środku
lasu w towarzystwie młodzieży szkolnej i miałbyś świetny materiał na
felieton!
Qwilleran wyszedł wściekły. Kiedy mijał pokój naczelnego,
Riker przywołał go ruchem głowy.
- Właśnie rozmawiałem z Brodiem. Jak to możliwe, że jeszcze
nie złapali tego gościa? Przecież tamtych oszustów z Florydy bardzo
szybko udało im się ująć, a to byli profesjonaliści! Floyd to przecież
drobna płotka, prowincjonalny kombinator. Czemu go jeszcze nie
znalezli?
- Nigdy go nie znajdą.
- Dlaczego tak sądzisz? Wiesz o czymś, o czym my nie wiemy?
Qwilleran wzruszył ramionami.
- Nie, po prostu tak coś czuję.
Gdyby wspomniał, jaki udział w stworzeniu tego przeczucia
miał Koko, skończyłoby się kłótnią. Zdaniem Rikera Qwilleran zbyt
dosłownie traktował abstrakcyjne kocie komunikaty.
- Poświęcacie tej sprawie sporo miejsca.
- Robimy wszystko, co w naszej mocy, by podtrzymać oburzenie
opinii społecznej, zmobilizować organy ścigania i zmusić komisję
finansową do podjęcia zdecydowanych działań. Największe gazety w
całym stanie podchwyciły temat, ale to my jesteśmy pierwsi. Roger
dostał zadanie specjalne: ma trzymać rękę na pulsie i jeśli tylko coś
się wydarzy, natychmiast dajemy materiał. A tak w ogóle... Dokąd się
teraz wybierasz?
- Do domu.
- Jak idzie budowa?
- Powoli. I to mnie martwi. Polly strasznie się przejmuje. Za
bardzo, zupełnie niepotrzebnie. Obawiam się, że jest na prostej drodze
do załamania nerwowego.
Arch pokiwał głową ze zrozumieniem.
- Siedzi przykuta do biurka, nigdzie nie wychodzi. Nie udało mi
się jej namówić nawet na podglądanie dzikiego ptactwa.
- Zabierasz ją na dzisiejszy mecz?
- %7łartujesz? Nie ma szans!
Pogawędka z przyjacielem nieco podniosła Qwillerana na duchu,
kilkumilowy spacer zaś - Qwilleran wybrał dłuższą drogę do domu -
pomógł do reszty przepędzić ponury nastrój. Mijając zakład Johna
Bushlanda, zauważył, że jego van stoi na parkingu, znak, że fotograf
albo właśnie robi zdjęcia, albo siedzi w ciemni.
Bushy niedawno przeniósł się do Sawdust z Lockmaster i
wszystko wskazywało na to, że dobrze mu się powodzi. Van był
nowy, a wystrój wnętrza z pewnością dziełem profesjonalisty. Na
ścianach w hallu wisiały oprawione w ramki fotografie autorstwa
Bushy'ego z wielokrotnie nagradzanego cyklu szkockiego. Przy
wejściu siedziała nawet recepcjonistka, bynajmniej nieszpetna. Była
zajęta pracą, wypisywała faktury i odbierała telefony, nie zmieniało to
jednak faktu, że jednocześnie dobrze komponowała się z wnętrzem.
- Zdaje się, że interes kwitnie - zauważył Qwilleran.
- Noo, nie narzekam na brak zajęć: fotografia portretowa w
środy i soboty (tylko po wcześniejszym umówieniu się), przez resztę
tygodnia reklamy i zlecenia do gazety.
- Czy zdjęcie Trevelyana, które umieścili na pierwszej stronie, to
przypadkiem nie to samo, które wisi w banku? Trzeba przyznać, że
wygląda na nim lepiej niż w rzeczywistości!
- No nie? Jeśli policja poszukuje go na podstawie tego zdjęcia,
nigdy w życiu go nie znajdą! Robiłem zdjęcia jego kolekcji do
czasopisma hobbystycznego i redaktor zażyczył sobie portretu Floyda.
Najpierw próbowałem zrobić coś nieupozowanego, ale wyszedł jak
Godzilla w wesołym miasteczku, więc kazałem mu włożyć koszulę i
krawat i stawić się u mnie. Przyszedł ze swoją sekretarką. Zwietna
laska, ale myślałem, że oszaleję, bo ciągle się wtrącała, gadała, że a to
ma skręcić głowę w tę, a to brodę w tamtą, a to spojrzeć bardziej w
bok. W końcu powiedziałem, żeby poczekała przy wejściu i nie
przeszkadzała mi w pracy. Jej szef nie był zachwycony, ale udało mi
się zrobić dobre zdjęcie.
- Interesujące boczne światło - stwierdził Qwilleran. - Idziesz
dzisiaj na miecz?
- A powinienem? - spytał Bushy, jako nowy mieszkaniec Pickax
jeszcze niezorientowany w tradycji lokalnej.
- To najważniejsze wydarzenie sportowe roku! - Qwilleran
nawet nie mrugnął okiem. - Wez ze sobą recepcjonistkę.
Mecz softbolu drużyn amatorskich odbywał się raz do roku. Drużyny
nazywały się Kaczki i Nerki i składały się, odpowiednio, z
pracowników redakcji i personelu szpitalnego. W porównaniu z
meczami ligowymi ich wyczyny sportowe były raczej komiczne, a na
widowni zasiadali jedynie członkowie rodzin i koledzy z pracy, ale
wszyscy zawsze świetnie się bawili. Qwilleran nie miał najmniejszej
ochoty iść samemu, wiedział jednak, że na trybunie na pewno nie [ Pobierz całość w formacie PDF ]
