Falkensee Margarete von Noce BĹÄkitnego AnioĹa
DUO Mayo Margaret Prezent na Gwiazdke
353. Morgan Raye Ĺťona z katalogu
M007. O'Neill Margaret ĹwiÄ teczny dyĹźur
technik.elektryk_311[08]_z5.01_u
Alan Burt Akers [Dray Prescot 10] Avengers of Antares (pdf)
Drugi krć g 3 PiośÂun i miód Ewa BiaśÂośÂćÂcka
DośÂćÂga Mostowicz Tadeusz Bracia Dalcz i S ka tom II
Agatha Christie Dom nad kanaśÂem
Conan Doyle, Sir Arthur Baskerville
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
spuszcza z mojego wielkiego brzucha. No, ale o nas na dziś wystarczy. Chcemy
się czegoś dowiedzieć o tobie. Co się dzieje na tym końcu świata? Musisz się
sama okropnie czuć!
- Kiedy nie jestem wcale sama - odparła Maddy. - Pracuję z miłymi
ludzmi, miasteczko jest o wiele większe, niż myślałam, a przychodnia
znakomicie wyposażona.
- No dobrze, ale co robisz po pracy? - nalegała Fee.
- Dziś miałam pierwszy wolny dzień i zwiedzałam St Kellier's.
Przyjaciółki wybuchnęły śmiechem.
- Zajęło ci to pewnie całe pięć minut - skomentowała Naomi.
- 59 -
S
R
- A właśnie że nie - oburzyła się Maddy. - Zajęło mi to całe popołudnie.
Pilgrim Street nie przypomina może Oxford Street, ale jest na niej wszystko,
począwszy od małych, eleganckich sklepików, a skończywszy na delikatesach.
A w małej uliczce wybrukowanej kocimi łbami natrafiłam na niezwykłą, starą
herbaciarnię. Jakie tam były znakomite paszteciki...
- Dobrze, już dobrze, przyznajemy, że St Kellier's nie jest żadną zapadłą
dziurą, ale czy naprawdę nie tęsknisz do dużego miasta i do nas? - spytała
rozżalona Fee.
- Ależ oczywiście! I do dziś rano ile razy sobie o was pomyślałam, za
każdym razem chciało mi się ryczeć.
- No to mów teraz, co takiego wydarzyło się dziś rano? Umieram z
ciekawości - rozległ się głos Naomi.
Palce Madeleine zacisnęły się mocniej na słuchawce. Chciała tak bardzo
opowiedzieć im wszystko o Stewarcie Trellawneyu, zwierzyć się ze swych
myśli, nie wiedziała jednak zupełnie, jak zacząć.
Zapadło milczenie.
- Czy ma to jakiś związek z twoim szefem, tym przystojnym lekarzem, o
którym nam opowiadałaś? - spytała w końcu Naomi.
Jak ona się tego domyśliła?
- Zgadłaś - przyznała Maddy - ale ja przecież nigdy nie mówiłam, że on
jest przystojny.
- Mówiłaś, że wcale nie jest stary i można się było łatwo domyślić, że jest
całkiem, całkiem...
- Jest w nim coś takiego, że trudno mu się właściwie oprzeć, chociaż on
sobie zupełnie nie zdaje z tego sprawy. Myśli tylko o pracy i zmusza
wszystkich, żeby szli w jego ślady, ale nikt nie ma nic przeciwko temu. I jak on
cudownie traktuje pacjentów...
- Widzę, że zupełnie straciłaś dla niego głowę! Maddy wahała się przez
chwilę.
- 60 -
S
R
- Tak... to znaczy trochę... - zaczęła - tylko że...
- Tylko że co?
- Alison, lekarka z naszej przychodni, opowiadała mi, że on udaje tylko
takiego twardego, ale w rzeczywistości jest bardzo wrażliwy. To wszystko ma
jakiś związek z jego zmarłą żoną i dlatego on jest bardzo skryty. Myślę, że ona
ma rację, bo on rzeczywiście jest ogromnie wrażliwy, a przy tym smutny, więc
zdecydowałam dziś rano...
- Zobaczyć, co się kryje w jego wnętrzu - wtrąciła Fee.
- I podać mu pomocną dłoń - dodała Naomi. - Inaczej nie byłabyś sobą.
I podać mu pomocną dłoń! Jak one mnie dobrze znają, pomyślała Maddy.
- Przynajmniej tyle mogę dla niego zrobić - oznajmiła.
- Pojęcia nie mam, co z tego wyjdzie, wiem tylko, że muszę spróbować,
bo on jest tego naprawdę wart.
- Uważam, że to mądra decyzja, skoro tylko tak czujesz - odezwała się
Fee.
- Zwięta prawda - zgodziła się Naomi. - Nie zwlekaj więc i od razu
zabierz się do dzieła.
Przez chwilę jeszcze rozmawiały, głównie o maleństwie, na które czekała
Fee, a potem się pożegnały, obiecując sobie telefoniczne spotkanie podczas
kolejnego weekendu.
Niedziela upłynęła Maddy całkiem miło. Rano przeglądała grube,
świąteczne wydanie swej ulubionej gazety i trochę sprzątała, a po lunchu
wybrała się na krótki spacer za miasto.
W nocy śnieg przestał padać, na niebie pojawiło się blade, zimowe słońce.
Wróciła do domu przed zmierzchem, a gdy wchodziła na dziedziniec, natknęła
się na Mike'a Roacha, który właśnie pojawił się w drzwiach przychodni.
- Dzień dobry. - Uśmiechnął się do niej szeroko. - Musiałem sprawdzić
kartę pewnego staruszka, który właśnie miał wypadek. To jeden z pacjentów
Stewarta, nie mogę więc niczego zaniedbać.
- 61 -
S
R
- Chyba nigdy niczego nie zaniedbujesz?
- Pewnie, że nie, ale rozumiesz sama, co mam na myśli - pokiwał głową. -
Na pewno jutro szef mnie do siebie wezwie i znowu będę się czuł jak na
egzaminie.
- Nie przesadzaj - roześmiała się Maddy. - Robisz z niego potwora, a on
po prostu bardzo się wszystkim przejmuje.
- Oho! Widzę, że przybyła Stewartowi nowa wielbicielka. Ma szczęście
chłop! Ciekawe, jak on to robi?
W głosie Mike'a nie było jednak niechęci czy złości. Przyjrzał się Maddy
ciekawie i szybko zmienił temat.
- Co za fajna futrzana czapa - rzekł z uśmiechem. - Bardzo ci w niej do
twarzy.
- To sztuczne futro.
- Miło słyszeć. - Dotknął delikatnie jej czapki. - Mimo to bardzo jest
ładna.
Całkiem miły ten Mike, pomyślała Maddy, przypominając sobie jednak
od razu ostrzeżenie Phyllis.
- Dziękuję za komplement... Otworzył drzwiczki samochodu.
- Muszę już niestety jechać - westchnął. - Zobaczymy się jutro rano.
Wieczór dłużył jej się trochę, choć spędziła masę czasu na
przygotowywaniu kolacji, a więc najrozmaitszych sałatek ze świeżych jarzyn i
pieczonego kurczaka z bardzo wyszukanym sosem. Oszukiwała w ten sposób
samą siebie, udawała, że oddaje się swemu ulubionemu zajęciu, a tak naprawdę
próbowała tylko zabić czas, czekając na powrót Stewarta.
O dziewiątej usłyszała pisk opon na zmrożonym śniegu. Podeszła do
okna, odsunęła zasłonę i wyjrzała na oświetlony dziedziniec przed Starym
Domem.
Jak dobrze, że już wrócił!
- 62 -
S
R
Wysiadał właśnie z samochodu, gdy kolorowe światło latarni padło na
jego głowę, nadając jej złocistobrązową barwę. Serce Maddy, jak zwykle na
jego widok, zaczęło bić jak oszalałe. Zupełnie chyba zwariowałam, pomyślała.
Znam go zaledwie od tygodnia, a nie było go tylko dwa dni! Wydawało jej się
jednak, że od sobotniego ranka, gdy się pożegnali, minęły wieki.
Ręka, którą przytrzymywała zasłonę, drgnęła lekko i w tej właśnie chwili
Stewart spojrzał do góry. Czy zobaczył smugę światła i domyślił się, że na niego
czekam?
- Mam nadzieję, że nie - mruknęła pod nosem. [ Pobierz całość w formacie PDF ]
