09.Carson Aimee Wszystko po raz pierwszy
McReynolds Glenna Ten przeklÄty Carson
Caine Rachel Czas Wygnania 01 WyklćÂta
Dave Mead Stix (retail) (pdf)
James Blish Surface Tension
Lauren_Kate_ _Fallen_2 _Tormen
Crimson on the Dance Floor Stephani Hecht
Lis Agnieszka SamotnośÂć we dwoje
Bond Stephanie Być gwiazda
FROB
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Muzeum Historii Naturalnej w Los Angeles.
Zamknęła oczy i zmusiła się do myślenia, czego efektem
był szyfr ZIP, którego używała setki razy w ciągu ostatnich
kilku dni.
- Dziewięć, zero, zero, zero, siedem. Zadzwonię do Lois
osobiście, po czym oddam mu słuchawkę, niech rozmawia z
ekspertem, a nie z nikomu nieznanym naukowcem z jakiegoś
zachodniego uniwersytetu...
Niech cię diabli wezmą, Kit.
Przesunęła się wzdłuż ściany, mając nadzieję, że trafi na
nie zamknięte drzwi. A może znajdzie jeszcze samochód z
kluczykami w stacyjce, z mapą na przednim siedzeniu i w
dodatku bilet na samolot, którym mogłaby odlecieć
gdziekolwiek, i jedzenie, coś lekkiego i nietłustego.
Lista życzeń stawała się coraz dłuższa, aż wreszcie
Kristine wyobraziła sobie, że siedzi w hotelu Ritz Carlton,
zanurzona w pachnącej kąpieli, a obsługa mówiąca po
angielsku z amerykańskim akcentem spełnia wszystkie jej
polecenia.
Grzechocący dzwięk gwałtownie przywrócił ją do
rzeczywistości. Drzwi, których nie mogła znalezć, otworzyły
się, skrzypiąc zardzewiałymi zawiasami. Do pomieszczenia, w
którym siedziała, wdarła się smuga światła. Stojąc blisko
ściany, wyżłobiła w niej palcami rowki i wydała zupełnie
niekobiecy okrzyk przerażenia. Stał przed nią mężczyzna,
który włamał się do jej domu, którego twarz widziała w
przebłyskach świadomości. Miał ogromne ręce, długie,
muskularne nogi i ogromną klatkę piersiową. Za skarby nie
mogła sobie wyobrazić, dlaczego chciał zdobyć warkocz Kita
i przytroczyć do pasa jako trofeum.
- To ja jestem tym Turkiem - powiedział i dziki uśmiech
rozjaśnił jego twarz nieokreślonego pochodzenia.
Ilu jeszcze takich kulturowych mieszańców porusza się po
płaskowyżu tybetańskim, zastanawiała się Kristine.
- A ty jesteś moja.
Zwietnie, pomyślała, po prostu znakomicie. Do diabła z
tobą, Kit. Straciłam rachubę czasu i nie wiem, kiedy mnie
porwano, ale jeśli ty nie jesteś przynajmniej w połowie drogi,
aby mnie stąd wyrwać, to mogę znalezć się w sytuacji bez
wyjścia.
Kit zgrabnie zeskoczył z grzbietu klaczy i puścił lejce.
Przebył Ocean Spokojny i prawie drugie tyle drogi w cztery
dni, zapuszczając się w głąb zakazanego lądu, byle bliżej
obozowiska Turka. Jego własny dom stał trzysta kilometrów
na południe, za rzeką Tsangpo i ścianą Himalajów. Nie
pojechał tam. Przybył prosto tu, po Kristine i po głowę Turka.
Już od Szanghaju był na ich tropie, ale ciągle wymykali mu
się z rąk, a poza tym od chwili przekroczenia granicy Chin
ścigały go władze. Teraz nie mogły go już dosięgnąć. Był w
Tybecie, w cieniu gór, gdzie panowała cisza i pustka, a ziemia
pozostała nie zmieniona przez człowieka.
Zwiatło w odcieniach różu i błękitu igrało po okolicy,
kładąc się purpurą i czerniona dnie kanionów. Ziemia mieniła
się barwami: czerwienią, szarościami z domieszką ochry,
brązami.
Usiadł na brzegu urwiska, czekając, zachwycony
fascynującą grą świateł i smagany podmuchami nie ustającego
wiatru. Stojący za nim koń parsknął i odrzucił głowę.
Poruszyły się dzwonki uprzęży i powietrze wypełniła muzyka,
przerywając absolutną ciszę panującą na obszarze od gór aż po
północny horyzont. Sekundy zmieniały się w minuty, minuty
w godziny i na niebie pojawił się księżyc. Kit ciągle czekał,
raz spokojnie, a raz tracąc cierpliwość. Czekanie dobiegło
końca tuż przed świtem. Z wolna rozprostował nogi i podniósł
się na kolana, odstawiając aluminiowy kubek z herbatą.
Daleko w dole, na dnie kanionu zobaczył światła, które to
pojawiały się, to znikały między nierównościami terenu. To
była karawana podążająca na zachód, gdzie na swego pana i
na jego zdobycz czekała forteca.
Kit zagwizdał cicho i koń ostrożnie zbliżył się do zejścia
wzbijając kopytami tumany kurzu. Zatrzymał się, wyjął broń z
futerału przytroczonego do siodła i załadował pojedynczy
nabój. Położył się płasko na ziemi, oparł kolbę o ramię i
spojrzał przez celownik. Chwilę pózniej echo wystrzału odbiło
się rykoszetem od ścian kanionu, a jedna z latarni zapłonęła
ogniem. Pozostałe świata szybko zniknęły w ciemności, znać
pogaszone przez ludzi, którzy je trzymali.
Turek dostał ostrzeżenie i wiedział, że ktoś go ściga.
Kiedy dotrze do domu, upewni się, kto depcze mu po piętach i
skończą się wszelkie ostrzeżenia.
Kit wstał, przytroczył metalowy kubek do siodła, schował
broń, wskoczył na grzbiet klaczy i skierował się w góry, do
Chatren - Ma.
Kristine szybko zorientowała się, że określenie
barbarzyńca" jest dość nieprecyzyjne. Ktokolwiek spożyłby
chociaż jeden posiłek z Turkiem, nie odważyłby się nazwać
Kita nieokrzesanym. Turek jadł bez użycia sztućców, [ Pobierz całość w formacie PDF ]
