Sandemo Margit Saga O Ludziach Lodu Tom 29 MiĹoĹÄ Lucyfera
10. Price Maggie Intryga i miĹoĹÄ Przedmiot poĹźÄ dania
Cartland Barbara NajpiÄkniejsze miĹoĹci 61 Zakochany hrabia
072. Evans Jean Nie odrzucaj mojej miĹoĹci
Lauren_Kate_ _Fallen_2 _Tormen
Frederik Pohl & C. M. Kornbluth Search the Sky
55 Pierwsze drugie zapnij mi obuwie
Cherry, C J Cyteen 1, La Traicion
Antologia Bale maturalne z piekśÂa
Where do the real dangers of genetic engineering l
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Podobno profesorowie powiedzieli na sesji, że jestem pierwszorzędny leń,
ale że mam zdolności... Pewno i Zbyszek ma także zdolności, tylko niecierpi
szkoły.
Zeszyt mi się kończy. Jakie to dziwne: dziesięć miesięcy temu, gdy go
dostałem od rotmistrza, nie mogłam sobie wyobrazić, że zapiszę tyle kartek.
A zapisałam - i to samemi głupstwami. Mój Boże, jak to trudno pisać
prawdziwy pamiętnik, żeby wszystko było pokolei, żeby był jakiś ład i
skład. Dopiero teraz widzę, że Hania miała słuszność: trzeba było zacząć od
najwcześniejszych lat...
Tylko że Hania ze swoim pamiętnikiem jeszcze nawet nie wstąpiła do
szkoły: opisuje dopiero freblówkę i ma siedm lat. A ja ciągle myślą
wybiegam naprzód i bardzo często widzę dzień, w którym skończę szkołę i -
czy ja wiem, co wtedy będzie? Ale to jest właśnie najciekawsze: domyślać
się.
Mój Boże! Na początku tego pamiętnika byłam taka nieszczęśliwa, tak się
beznadziejnie kochałam w r. T.H.! (Teraz już mogę napisać to słowo, bo
przecież to było dzieciństwo!!!) Ach, gdyby on się kiedy dowiedział, ile
westchnień posłałam w jego stronę! Można spłonąć ze wstydu!
Tylko niech sobie Zbyszek nie wyobraża, że jak jedno wielkie uczucie
wygasło na zawsze w mojem sercu - (kochać się w rodzonym szwagrze, to
przecież śmieszne i dziecinne!) to zaraz zakocham się w kim innym. Owszem,
przy najbliższej sposobności dam mu do zrozumienia, że pogardzam młodymi
ludzmi, którzy nie umieją skończyć ośmiu klas gimnazjalnych bez poprawek z
matematyki...
Ci mężczyzni są strasznie zarozumiali. Raz im powiedzieć dobre słowo, to
sobie zaraz wyobrażają nie wiem co...
Rozdział Xiv.C
"Złote niebezpieczeństwo"
Rotmistrz Tadeusz Halicki szedł wolno szerokim chodnikiem jednej z
najruchliwszych ulic. Był tak zajęty własnymi myślami, że nie dostrzegał
nawet uroczych spojrzeń, rzucanych zukosa przez młode strojne kobiety,
dumne ze swych letnich kostjumów "dernier eri" i pięknie ukarminowanych
usteczkach.
Rozważał właśnie sprawę mieszkania po ciotce Leokadji. Trafiała się
nadzwyczajna okazja: jeden z dawnych sublokatorów nieboszczki otrzymał
jakieś wysokie stanowisko, zaręczył się z bogatą panną i zaproponował
Tadeuszowi kupno całego lokalu. Suma ofiarowana była nietylko bardzo
wysoka, lecz - i to właśnie zwiększało pokusę - płatna gotówką w dolarach.
- Prosiłbym o rychłą decyzję - zaznaczył ów jegomość - ponieważ zależy mi
na czasie i w razie odpowiedzi odmownej będę zmuszony obejrzeć się za innym
mieszkaniem.
Otóż to właśnie. Halicki czuł lekką awersję do podobnych transakcji; w
gruncie rzeczy potępiał je nawet, jako specjalny gatunek łatwego, a niezbyt
uczciwego zarobku i był pewny, że Mania, której nie wtajemniczył jeszcze w
tę sprawę, przyznałaby mu słuszność. Z drugiej zaś strony - całkowicie
umeblowane mieszkanie było przecież jego niezaprzeczalną własnością.
Dotychczas nie miał zeń wprawdzie korzyści, nie mogąc pozbyć się ostatniego
sublokatora. Teraz - o ile szczęśliwy narzeczony wyprowadzi się - "pięć
pokoi z łazienką, elektrycznością, kuchnią gazową i wszelkimi wygodami" -
zaświeci pustką a wynająć je, znaczyłoby to samo, co oddać meble ciotczyne
w dzierżawę niemal wieczystą, bo nieokreśloną żadnym terminem.
Więc chyba sprzedać? Dziesięć tysięcy złotych - suma ofiarowana - to
nietylko pokrycie ostatnich rat za "Biedronkę", ale także trochę
nadprogramowej gotówki. Halicki miał wprawdzie część spadku ulokowaną w
przedsiębiorstwie, które miało widoki znacznych dochodów, ale narazie
kapitał był unieruchomiony.
- Dziesięć tysięcy złotych - szepnął do siebie - to będzie w dolarach...
zaraz... To będzie w dolarach po kursie giełdowym...
Z tych obliczeń wyrwał go głos znajomy:
- Tadek! A stójże, u Boga Ojca! Dokąd tak pędzisz, że ludzi roztrącasz?
Podniósłszy głowę ujrzał Adamskiego i Zygmunta Aadę, który rozkrzyżował
ramiona tak długie, że zagrodziły drogę nietylko Halickiemu, lecz i paru
obojętnym przechodniom.
- Serwus, chłopie! Kupę czasu nie widzieliśmy się! Co porabiasz? Dokąd
tak spieszysz? Zakopałeś się żywcem w tej swojej "kolonji" i starych
przyjaciół nie poznajesz na ulicy - wykrzykiwał Munio, Adamski zaś z powagą
wycedził:
- Jeśli masz chwilę czasu, chodz z nami do cukierni. Pogadamy przy kawce.
- Z chęcią - odparł Tadeusz. - Nawet przy tej okazji chciałbym się z wami
naradzić... Muniek, ty przecież jesteś adwokatem... Chciałbym się ciebie
poradzić...
- Rozwodzisz się może? Wiesz, toby było na czasie, ale niestety nie dla
mnie, bo ja jestem "kryminalistą"... Będziesz w licznem towarzystwie, bo
wszyscy albo już się porozwodzili, albo są tego bliscy... - zaśmiał się
Aada. - Jeden tylko Komornicki do reszty stracił głowę i chce wlec przed
ołtarz swoją dziewczynkę...
- Dajże pokój, Muniek, co ty pleciesz! - reflektował go poważnie Adamski,
a Tadeusz wybuchnął śmiechem:
- Rozwieść się? Ja? Ależ mój drogi, widzisz przed sobą najszczęśliwszego
człowieka, który dzień i noc błogosławi niebiosa...
- Wszyscy tak kiedyś mówili - odparł Munio z najniewinniejszą miną. - Ale
dajmy temu pokój. Zresztą, jeśli jest tak, jak mówisz - tem lepiej.
Przynajmniej mamy pewną rozmaitość. Chodzmy na kawę!
- Chodzmy na kawę.
- Doskonale. Wiecie, - zaczął Tadeusz, gdy skręcali w stronę modnej,
uczęszczanej cukierni - wiecie, że się za wami stęskniłem! Dopiero teraz
czuję...
- Pewno. Nie miałeś na to czasu, żując obrok szczęścia rodzinnego. W
takich okolicznościach nawet przyjaciele tracą rację bytu - rzekł Adamski.
- Prawdę mówiąc, trochę ci zazdroszczę. Tu nietylko jest nudno, ale
zaczynają się dziać rzeczy straszne...
- Przesadzasz - mruknął Munio.
- Ja nigdy nie przesadzam. Raczej... niedosadzam, jeżeli można użyć
takiego wrażenia. To aż zadziwiające, żeś ty jeszcze nie złożył wizyty w
konsystorzu...
- I nie złożę jej, możecie być pewni. Więc co się dzieje? Czy
rzeczywiście przez tych kilka tygodni... Zaraz, kiedy to ja rozpocząłem
urlop? Piętnastego lipca? Więc od piętnastego lipca szczęśliwe małżeństwo
stało się mitem w Warszawie?
Stanęli właśnie przed cukiernią.
- Proszę cię - Adzio uprzejmym gestem wskazał Tadziowi stolik pod ścianą.
- To nasze zwykłe miejsce. O tej godzinie żaden żydowin nie ma prawa go
zajmować.
Znalazły się tylko dwa wolne krzesła. Zygmunt Aada udał się na
poszukiwanie trzeciego. Tadeusz spytał po chwili:
- Czy i Denckowie się rozchodzą?
- No... jeszcze nie - odparł Adamski powoli, odmierzając każdą sylabę na
aptekarskiej wadze namysłu. - Ale i to pewnie wkrótce nastąpi.
- Co ty mówisz? ona, co? Flirt? Romans? Przejadła się swym Rożkiem?
Zaczęła szukać nowych wielbicieli?
- Wszystko potroszeczku. Jakbyś zgadł. I flirt i romans... (zresztą, może
się mylę?) i jeszcze pewnie kilka subtelniejszych odcieni tego samego.
- Co ty powiadasz! Wiesz, to mnie zaskoczyło!... Roger ją poprostu
uwielbiał. A i ona, o ile słyszałem...
- Mój kochany - rzekł Adamski jeszcze ciszej, wolniej i spokojniej - są
kobiety, które tak lubią zmianę, że wyrzekną się trwałego szczęścia dla [ Pobierz całość w formacie PDF ]
