10. Price Maggie Intryga i miĹoĹÄ Przedmiot poĹźÄ dania
Cartland Barbara NajpiÄkniejsze miĹoĹci 61 Zakochany hrabia
072. Evans Jean Nie odrzucaj mojej miĹoĹci
035. Miles Cassie Zaufaj miĹoĹci
carmen
MacLean Alistair (1970) Tabor do Vaccares
Andre Norton Wygnanka
Chmielewska Joanna 19 Trudny trup
Dreissig, Georg Der Sohn des Spielmanns
GX 5
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
życie uważają, że starają się za mało i robią nie to co trzeba.
I jest to cecha, której nie można się pozbyć. Jechali
w szarobiałym tumanie, który zdawał się przez szczeliny
w drzwiach przenikać do wnętrza powozu. Tylko od
czasu do ezasu w okolicach, gdzie teren się wznosił i nie
było mgły, widzieli jakieś fragmenty krajobrazu.
- No tak - powiedział Paul ze swoim sympatycznym
uśmiechem. - No tak, Sago. Nareszcie nadszedł czas, byś
nam opowiedziała o tych niezwykłych Ludziach Lodu.
- A właśnie, gdzie słyszałeś o mojej rodzinie? - zapyta-
ła Saga.
- Och, podróżuję pomiędzy Szwecją i Norwegią,
często bywam w Christianii, gdzieś w tamtych okolicach
musiał mi ktoś powiedzieć, ale to było dawno temu.
To możliwe, pomyślała Saga. Ludzie Lodu nie żyli
przecież w izolacji, trudno się dziwić, że sobie o nich
opowiadano. W każdym razie w Norwegii, gdzie używają
jeszcze starego nazwiska.
Uśmiechnęła się.
- Sądzę jednak, że nie tylko ja mam do opowiedzenia
ciekawą historię. Każdy z was pewnie także przeżył to
i owo.
- Myślę, że tak - roześmiał się Paul. - Ale panie zawsze
mają pierwszeństwo.
- Pod warunkiem, że obaj obiecacie pójść za moim
przykładem.
Obiecali. Saga nie spuszczała oczu z urodziwego Paula.
Po prostu nie mogła patrzeć w inną stronę. Był jak dzieło
sztuki, doskonałe do najdrobniejszego szczegółu. Te
wielkie, błękitne oczy ocienione długimi rzęsami, złociste
włosy, delikatna cera, wspaniałe zęby...
Stwórca musiał być w dobrym humorze tego dnia,
kiedy Paul von Lengenfeldt przyszedł na świat.
Marcela dobrze nie widziała, bo siedział obok niej.
Miała tylko nieodpartą, prymitywną świadomość, że jest
przy niej mężczyzna. W ciasnym powozie trudno jej było
uniknąć dotykania kolan Paula, ale on nie działał na nią tak
silnie.
Było jasne, że powóz opuścił zamieszkane okolice.
Trzęsło coraz bardziej, pojazd kołysał się z boku na bok,
koła obracały się z trudem, karoseria skrzypiała.
- No dobrze, tylko od czego zacząć? - zastanawiała się
Saga. - Historia Ludzi Lodu jest niezwykle bogata,
przedstawię ją tylko w najogólniejszych zarysach.
Po czym opowiedziała o Tengelu Złym i jego do-
tkniętych dziedzictwem potomkach. O Tengelu Dobrym,
który zdołał w pewnym stopniu złagodzić przekleństwo,
przynajmniej na tyle, że prócz obciążonych na świat
przychodzą także wybrani. Opowiadała o Shirze i o Hei-
kem, za którym wszyscy tak bardzo tęsknią, a Paul
przerywał jej wielokrotnie okrzykami w rodzaju: "Nie, to
niemożliwe! Nie możesz traktować tego poważnie!"
Marcel także odnosił się do jej opowiadania sceptycznie,
wyczuwała to, choć się nie odzywał. Pózniej opowiedziała
o alraunie, którą wiezie teraz do Norwegii i która,
oczywiście, spoczywa zapakowana w kuferku, ale która
jest czymś w rodzaju żywej istoty, gdyby chcieli pózniej
zobaczyć ów niezwykły amulet, to...
Chętnie na to przystali i prosili, by opowiadała dalej,
ale wyezuwała w ich głosach niedowierzanie.
Jak ich przekonać, skłonić, by mi uwierzyli, zastana-
wiała się. Nie znam się przecież na czarach, a alrauna
w mojej obecności się nie porusza. Dzielnie jednak brnęła
dalej. Opowiadała o przodkach rodu, którzy pomagają
nieszczęśnikom obciążonym dziedzictwem i próbują na-
prawiać wyrządzone przez nich zło, ale którzy nie mają
możliwości nawiązania kontaktu z wybranymi. O szarym
ludku, który Vinga i Heike sprowadzili na świat, a który
potem odmówił opuszczenia Grastensholm. I wreszcie
o dziwnych demonach, które w istocie pomogły Ludziom
Lodu, a zwłaszcza Tuli, w walce z Tengelem Złym.
- I to jest właśnie niepojęte - powiedziała na koniec.
- Bo demony należą przecież do złych mocy. Nikt nigdy
nie słyszał o demonach przyjaznych ludziom!
Paul uśmiechał się z tego jej przejęcia, natomiast
Marcel oparł się wygodniej i rzekł:
- Z czysto teoretycznego punktu widzenia sprawa nie
jest taka dziwna, jak się na pozór wydaje, Sago. Właśnie
o tym rozmawialiśmy wczoraj, o istocie zła.
- Co chcesz przez to powiedzieć? - zapytała prze-
straszona, że nie pojmuje jego zbyt jak dla niej uczonych
wyjaśnień.
On chyba zrozumiał, bo wytłumaczył jej wszystko
używając mniej wyszukanych słów:
- O ile dobrze pojąłem, to Tengel Zły rzeczywiście
dotknął samej istoty zła, kiedy dotarł do yródeł %7łycia i do
ciemnej wody. To musiało wstrząsnąć ziemią do samej
głębi.
Saga skinęła głową.
- Opowiadano o drganiaeh morskiego dna i skał
i o straszliwym krzyku, jaki się wtedy wydobywał spod
ziemi.
- Otóż to! Jak widzisz, ja wierzę w twoje opowiada-
nie, uważam, że powątpiewanie byłoby dla ciebie obraz-
liwe. Ale czy pamiętasz, o czym rozmawialiśmy wczoraj?
%7łe Szatan, taki jak go określa chrześcijaństwo, jest jedynie
małym fragmentem zła? Trzeba ci wicdzieć, że pierwsi
ojcowie Kościoła mieli nie lada dylemat, kiedy należało
objaśnić problem diabła. Nie chcieli za nic definiować zła
jako samoistnej siły, która by egzystowała na świecie
równocześnie z Bogiem. Bowiem ich Bóg był Ojcem
wszystkiego, był Jedynym! Wszystko musiało być stwo-
rzone przez niego. Również Szatan. Dlatego połączyli
dwie pierwotnie różne opowieści. Tę o Lucyferze, aniele,
który przeciwstawił się Panu...
- Tak - wtrąciła Saga. - Ja znam tę opowieść. Lucyfer
został za karę strącony do otchłani.
- To prawda - uśmiechnął się Marcel. - Ojcowie
Kościoła dokonali tu jednak nadużycia twierdząc, że ten
upadły anioł, Lucyfer, stał się Szatanem. Tak naprawdę
Szatan był pradawnym bóstwem, które egzystowało od
tysięcy lat.
- A zatem Lucyfer nie jest zły?
Tym razem Marcel powstrzymał uśmiech.
- Cóż, aniołem to on już nie jest. I wątpię, czy ktoś,
kogo zmuszono do życia przez całą wieczność w otchłani,
zdolny jest kochać ludzi. To przecież z ich powodu został
tam wtrącony.
- Tak, pamiętam, za co się tam dostał.
- A zatem traktuj Lucyfera tak, jak na to zasługuje.
Uważaj, że jest to upadły anioł. Czarny anioł. I nie do nas
należy rozstrzyganie, czy jest dobry, czy zły. Choć bardziej
prawdopodobne jest to ostatnie.
Paul poruszył się, jakby go coś uwierało. Wyraz jego
twarzy wskazywał, że nie bardzo mu się ta rozmowa
podoba, zwłaszcza że wszelkie próby uwodzenia Sagi
spalały na panewce. Młoda dama odsuwała się od niego
zdecydowanie.
Powóz nagle gwałtownie skręcił i Saga mimo woli
wpadła na Marcela. On ją podtrzymał, nie mogło być
inaczej, i przcz chwilę czuła jego ręce na swoim ciele.
Przerażona własną reakcją wyprostowała się i prze-
prosiła.
Z jednym ze swoich najbardziej czarujących uśmie-
chów Paul zaproponował:
- Sądzę, Marcelu, że powinniśmy się zamienić miejs-
cami. Co ty na to, Sago?
Ona, skrępowana, nie odpowiedziała na pytanie. Rzek-
ła natomiast stanowczo:
- No, a wracając do demonów...
- No właśnie, wybacz mi, rzadko mi się zdarza
wtrącać takie długie dygresje. Przepraszam - uśmiechnął
się Marcel, a Sadze ten jego uśmiech niezwykle się
spodobał. Nie rozumiała też, dlaczego jest taka poruszo-
na. Oprócz sprawy z Lennartem nie bardzo się dotychczas
zajmowała mężczyznami. I gdyby powiedzieć prawdę, to
Lennart wcale jej tak bardzo nie podniecał, w każdym
razie nie było o czym mówić. Mimo to przecież właśnie
on, Lennart, znaczył dla niej najwięcej ze wszystkich
młodych mężczyzn, których spotkała i którzy jej się
podobali.
Ale bliskość Marcela sprawiła, iż doznawała zawrotów
głowy. Musiała spuścić wzrok, nie była w stanie patrzeć
mu w oczy.
Marcel nie zdążył dokończyć swoich wyjaśnień o de-
monach, gdy Paul przerwał mu zirytowany:
- Wszystko to tylko takie wyssane z palea sprawy,
krótko mówiąc, niepoważne gadanie. Chciałbym się [ Pobierz całość w formacie PDF ]
