Fraser Anne Medical Duo 481 Druga Ĺźona
1057. DUO Celmer Michelle Erotyczne fajerwerki
M315. (Duo) Anderson Caroline Romantyczny sÄ siad
DUO Mayo Margaret Prezent na Gwiazdke
Boswell Barbara Miłoć w programie telewizyjnym(1)
Leigh Lora Twelve Quickies of Christmas 03 Heather's gift
Glen Cook Garrett 03 Cold Copper Tears
Bourdais Gildas UFO 50 Tajemniczych Lat
Jack L. Chalker God inc 3 The Maze in the Mirror
Jeff Lindsay#Demony dobrego Dextera
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
- Dziesięć miesięcy, trzy dni i sześć godzin - wyliczył,
jakby podawał czas trwania kampanii wojennej. - Uznałem, \e
jedno tego typu doświadczenie wystarczy w zupełności.
Postanowiłem, \e nigdy więcej nie popełnię tego samego
błędu - zakończył z chmurną miną.
O ile precyzyjna wyliczanka rozbawiła Jaz, o tyle ostatnia
uwaga do reszty popsuła jej nastrój. Z całą pewnością nic
dotyczyła zatrudniania słu\by. Stanowiła ostrze\enie, \eby nic
robiła sobie zbyt wielkich nadziei. Nic mógł jaśniej wyrazić
awersji do instytucji mał\eństwa. Chocia\ do tej pory Jaz nic
śmiała nawet marzyć, \e ktoś taki jak Beau Garrett poprosi ją
o rękę, poczuła w sercu ukłucie rozczarowania. Na szczęście
gospodarz, zajęty wykładaniem potrawy na talerze, nie
dostrzegł smutku w jej oczach. Jaz stała bezczynnie z boku.
Stół był ju\ nakryty, sztućce rozło\one, nic więcej nie
pozostało do zrobienia. Zadzwonił telefon. Beau,
zniecierpliwiony, poprosił, \eby odebrała. Przeszkodzono mu
w najmniej odpowiednim momencie.
Jaz stała w miejscu z niepewną miną. Postawił ją w
niezręcznej sytuacji. Gdyby telefonowała bliska przyjaciółka
Beau, nic wiedziałaby, jak usprawiedliwić swoją obecność w
jego domu. Usłyszała drugi dzwonek, trzeci i czwarty, ale
brakowało jej odwagi, by spełnić prośbę gospodarza. Ponaglił
ją niecierpliwie, nie ukrywając irytacji, \e tak długo zwleka.
Podniosła słuchawkę bez dalszego ociągania. Je\eli jemu nic
przeszkadzało, \e rozmówca usłyszy kobiecy głos, jej tym
bardziej.
- Słucham?! - zawołała. Odpowiedziała jej cisza.
- Halo! - powtórzyła raz i drugi.
Znowu nic. Słyszała tylko czyjś oddech, a potem
trzaśniecie odkładanej słuchawki. Po plecach przebiegł jej
zimny dreszcz. Straszliwe podejrzenie odebrało jej spokój do
reszty.
- Kto to? - zapytał Beau.
- Ju\ nikt. Najprawdopodobniej pomyłka - odrzekła tak
spokojnie, jak potrafiła.
Była pewna, \e rozmówca nie pomylił numerów, tylko
zastał przy aparacie niewłaściwą osobę.
Natychmiast skojarzyła niemego rozmówcę z
bezimiennym nadawcą obrazliwych listów. Nie ulegało
wątpliwości, \e dobrze znał Beau i nie darzył sympatią Jaz.
Nikt inny nie miał powodów, by ukrywać przed nią swoją
to\samość.
ROZDZIAA TRZYNASTY
Kiedy Jaz uświadomiła sobie, \e odebrała telefon od
wroga, poczuła, \e traci grunt pod nogami. Krew odpłynęła z
jej twarzy, kolana zaczęty dr\eć. Beau spostrzegł, \e zasłabła.
Zareagował natychmiast. Cisnął nieopró\nioną jeszcze
brytfankę na suszarkę do naczyń i pospieszył z pomocą.
Posadził Jaz na krześle. Pochylił jej tułów do przodu, \eby
krew napłynęła do głowy. Ukląkł obok i podtrzymywał dotąd,
a\ odzyskała świadomość. Wyprostowała się, gdy tylko
wróciły jej siły.
- Co ci jest? - zapytał Beau z troską.
- Sama nie wiem. Nagle zrobiło mi się słabo.
- Po odebraniu telefonu.
- Ktoś wybrał niewłaściwy numer - obstawała przy
swoim.
- Pierwszy raz w \yciu widziałem, \eby człowiek pobladł
jak ściana z powodu zwykłej pomyłki - nie ustępował. -
Powiedz, usłyszałaś coś przykrego? Naubli\ano ci? - nalegał.
Obserwował Jaz zwę\onymi w szparki oczami.
Jaz gorączkowo poszukiwała sposobu, \eby odwrócić jego
uwagę. Popatrzyła znacząco na brytfankę na suszarce do
naczyń.
- Obiad stygnie.
- Do diabła zjedzeniem! - krzyknął rozdra\niony. - O
mało nie zemdlałaś. Coś przede mną ukrywasz. Je\eli myślisz,
\e zasiądę do stołu, zanim opowiesz, co cię spotkało, to jesteś
w błędzie.
- Wielka szkoda. Prawdopodobnie zasłabłam z głodu -
skłamała, chocia\ nie była pewna, czy byłaby w stanie
cokolwiek przełknąć.
Nadal strzegła swej tajemnicy. Gdyby wyznała, co ją
dręczy, Beau zmusiłby ją do odtworzenia najdrobniejszych
szczegółów. W końcu doszedłby do tego samego wniosku co
ona: \e to ich przyjazń wywołała lawinę anonimowych listów,
zakończoną głuchym telefonem. Zbyt słabo go znała, \eby
przewidzieć, co zrobi, gdy pozna prawdę. Beau posłał jej
grozne spojrzenie. Patrzył jej w oczy przez kilka długich,
pełnych napięcia sekund. W końcu dał za wygraną:
- Dobrze, nakarmię cię, ale potem ju\ nie unikniesz
odpowiedzi. Prawdziwej - dodał po chwili przerwy
ostrzegawczym tonem, jakby znał jej zamiary.
Jaz ani przez chwilę nie wątpiła, \e Beau zaraz po
obiedzie przystąpi do wymuszania zeznań. Dobrze, \e
przynajmniej dał jej nieco czasu na wymyślenie wiarygodnej
opowieści. Sprawy anonimowych listów nadal nie zamierzała
poruszać. Przynajmniej nie w jego obecności, aczkolwiek
dopuszczała mo\liwość zawierzenia swych trosk innej
zaprzyjaznionej osobie. Przez następne pół godziny
prowadziła niezobowiązującą konwersację o niczym. Robiła,
co mogła, \eby uwierzył, \e chwilowe załamanie minęło bez
śladu. Kosztowało ją to wiele wysiłku. Gospodarz przez cały
czas nie spuszczał z niej oka. Jaz wmuszała w siebie jedzenie,
którego smaku w ogóle nie czuła. Obawiała się, \e zaraz
dostanie mdłości. Wreszcie Beau wstał. Odsunął na bok
nieopró\nione talerze.
- Jeszcze nie skończyliśmy - zaprotestowała.
- Widocznie niespecjalnie nam smakowało - uciął. Posłał
jej drwiący uśmieszek. - Zwlekanie nic ci nie da. Muszę
wiedzieć, jaka przykrość cię spotkała - dodał ju\ łagodniej.
Ciepły ton jego głosu zupełnie rozbroił Jaz. Długo
powstrzymywane łzy popłynęły nieprzerwanym strumieniem.
Beau podbiegł do niej, podniósł ją z krzesła i utulił w
ramionach. Oparła głowę o mocną pierś, objęła go w talii i
płakała bez końca jak skrzywdzone dziecko. Beau gładził ją
po włosach, szeptał do ucha słowa pocieszenia. W końcu płacz
ustał, łzy obeschły. Jaz stała jeszcze cicho, wtulona w
ukochanego mę\czyznę. Z przyjemnością korzystała z chwili
względnego spokoju, \eby zebrać myśli. Niestety przeminęła
zbyt szybko. Beau bezbłędnie odgadł jej intencje.
- Nie kombinuj, Jaz. Słyszę, jak pracują trybiki w twoim
mózgu. Lepiej powiedz prawdę.
Wiedziała, \e nie ustąpi. Nagle zaświtała jej myśl, \e być
mo\e niesłusznie przypisywała głuchy telefon anonimowemu
oszczercy. Je\eli dwie osoby z ró\nych powodów ukrywały
to\samość, przedstawiłaby Beau zafałszowany obraz sytuacji.
Uspokoiwszy w ten sposób sumienie, zdecydowała skierować
rozmowę na bezpośrednią przyczynę omdlenia:
- Ktoś odwiesił słuchawkę. Przyszło mi do głowy, \e
damski głos po drugiej stronie wyprowadził jakąś panią z
równowagi.
- To jeszcze nie powód do rozpaczy.
Dla zakochanej kobiety najgorszy z mo\liwych -
pomyślała z goryczą. Z oczywistych powodów zataiła tę
refleksję przed rozmówcą. Czuła, \e znów zabrnęła w ślepą
uliczkę. Gorączkowo szukała logicznego wyjaśnienia.
- Po\ałowałam z całego serca, \e podeszłam do telefonu.
Dręczyły mnie wyrzuty sumienia, \e popsułam ci układy z
bliską osobą. Zawsze byłeś dla mnie taki dobry...
- Niczego nie popsułaś - zapewnił zdecydowanym tonem,
co wcale jej nie uspokoiło. Brak doświadczenia nie pozwalał
jej rozstrzygnąć, czy Beau nie ma sympatii, czy te\ pozostaje
w luznym związku, który wyklucza ataki zazdrości.
- Zapewniam cię, \e nie znam ani te\ nie chcę znać tak
zle wychowanych kobiet - uściślił, widząc jej niepewną minę.
- I co teraz powiesz?
- śe twoje znajomości to nie moja sprawa. - Machnęła
lekcewa\ąco ręką.
- Dobrze, zacznijmy z drugiej strony. No początku wizyty
wspomniałaś o mamie... - Zawiesił głos.
- Nie wracajmy do przeszłości - mruknęła, zirytowana, \e
jej wysiłki spełzły na niczym. Wiedziała, \e póki u niego
zostanie, dociekliwy reporter nie zaprzestanie śledztwa.
Spojrzała na zegarek. - Czas na mnie. Biedny Fred sam
pracuje przez cały dzień.
- Do tej pory jakoś cię to nie martwiło.
- Poniewa\ przed sezonem nie miałam klientów. A dzisiaj
z samego rana przyszło dwóch.
Beau skrzy\ował ręce na piersi. Obrzucił ją ironicznym [ Pobierz całość w formacie PDF ]
