McMahon Barbara Romans z szejkiem 07 Spotkanie na pustyni
Krzysztonâ_Barbara_ _Kapitan_Derko_ _Czlowiek_w_czarnym_kapeluszu
01. Bretton Barbara Blaski i cienie Hollywood Tylko ty
Dunlop Barbara GorÄ cy Romans 959 Gra pozorĂłw
Barbara RybaĹtowska Bez poĹźegnania 02 SzkoĹa pod baobabem
Clarin, Leopoldo Alas La Regenta I
131. Williams Roseanne Szosty zmysl
DEIRDRE MANIFOLD FATIMA I WIELKI SPISEK
Williams Lee Jedna na milion
Antonow Sztuka Bycia Szczesliwym
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
królowa. Kupię ci klejnoty, powóz i apartament w Paryżu, jakiego pozazdrości ci każda
kobieta. Wyjedziemy z Les Baux prosto do Paryża.
Simonetta była tak zaskoczona, że westchnęła tylko, nie mogąc wydobyć z siebie głosu.
Kiedy zaczęła się gorączkowo zastanawiać, co ma odpowiedzieć na tak bezczelną
propozycję, z ulgą zauważyła, że książę wraca do salonu.
ROZDZIAA 4
W drodze powrotnej do Les Baux Simonetta czuła się tak, jakby uciekała od czegoś
znacznie grozniejszego i bardziej przerażającego niż sam hrabia.
Tłumaczyła spbie, że po prostu doznała szoku, że nigdy dotąd nie znalazła się w podobnej
sytuacji. Niezbyt jasno rozumiała, co znaczyła propozycja de Lavala. Wiedziała tylko, że
było to wstrętne i podłe i że Pierre Valery miał rację mówiąc o wilkach w owczej skórze",
które na nią czyhają. Gdy tylko ojciec wrócił do salonu, podbiegła do niego i wsunąwszy
rękę pod jego ramię, powiedziała:
Musi pan osobiście pokazać mi obrazy, mon maitre. W przeciwnym razie mogę nie
zauważyć najciekawszych szczegółów, co byłoby dla mnie wielką stratą.
Czuła, że w pierwszej chwili ojciec spojrzał ostro na nią, a potem na hrabiego. Nic jednak
nie powiedział i po prostu wyszedł z nią do drugie-
go pokoju. Tam prowadził ją od obrazu do obrazu, zwracając jej uwagę, jak dany artysta
przedstawił światło lub jaki typ pociągnięć pędzla jest charakterystyczny dla jego stylu.
Mówił to z takim przekonaniem i pewnością, że nawet hrabina nie ośmieliła się mu
przerwać.
Przez cały czas Simonetta miała świadomość, że obserwuje ją podążający z tyłu hrabia.
Wyraz jego oczu wprawiał ją w przerażenie. Potwornie się bała, że jakaś uwaga de Lavala
nasunie ojcu podejrzenia co do jego zamiarów.
Na szczęście hrabia milczał. Mimo to Simonetcie zdawało się, że czas, jaki dzieli ich od
opuszczenia chdteau, wlecze się w nieskończoność. Czuła się tak, jakby balansowała na
cienkiej linie i każdy krok mógłby mieć katastrofalne skutki.
Ojciec strasznie by się rozzłościł, gdyby dowiedział się, co mówił jej hrabia. Tak więc
chociaż zrazu chciała mu wszystko wyznać, rozmyśliła się, gdyż najprawdopodobniej
następnego dnia wróciliby do Anglii.
Skąd papa i ja mogliśmy przewidzieć, że po tak krótkiej znajomości hrabia poważy się na
taką impertynencję? zastanawiała się Simonetta, gdy ich wizyta dobiegła końca.
Dopóki nie opuścili chdteau, starała się nie odstępować ojca, aby hrabia nie miał do niej
dostępu.
Kiedy znowu pana ujrzymy, monsieur? spytała księcia hrabina.
Powiedziała to miękkim uwodzicielskim głosem, co kazało Simonetcie sądzić, że tak jak
hrabia jest oczarowany nią, jego siostra interesuje się ojcem. Przywykła jednak widywać
piękne damy, które spoglądały na księcia tęsknym wzrokiem i przemawiały do niego
przymilnie i prowokująco. Była pewna, że ojciec potrafi skutecznie opędzić się od
uwodzicielek, ją samą jednak zachowanie hrabiego wprawiało w przerażenie. Pragnęła
jedynie jak najszybciej opuścić chdteau i wrócić wraz z ojcem do małego domku z
czerwonej cegły, który jawił jej się jako bezpieczna przystań.
Wreszcie nadeszła chwila pożegnania. Kiedy Simonetta rzekła chłodno i stanowczo:
%7łegnam pana, hrabio!", w jego au revoir! zabrzmiała złowieszcza nuta, co wzbudziło w
dziewczynie podejrzenia, iż hrabia nie dał za wygraną.
Kiedy zajęli miejsca w wygodnym powozie, który miał ich odwiezć do domu, książę
powiedział:
Bogu dzięki, mamy to już za sobą! W każdym razie obrazy warto było zobaczyć!
Simonetta wciąż wahała się, czy nie powiedzieć ojcu, co ją spotkało w chdteau. Po
namyśle uznała, że lepiej do niczego się nie przyznawać.
Były wspaniałe, papo odezwała się po krótkiej chwili. Cieszę się, że je widziałam.
Lato to chyba najlepsza z prac Moneta rzekł książę w zamyśleniu.
A ja nie sądziłam, że Sisley tak cudownie maluje.
Widziałem się z nim podczas pobytu w Paryżu odparł ojciec ale zbyt krótko.
Następnym razem muszę odbyć z nim dłuższą rozmowę.
Całą drogę powrotną dyskutowali o impresjonistach. Simonetta usilnie starała się skupić
na rozmowie, by zapomnieć o tym, co zdarzyło się, kiedy została sam na sam z hrabią.
Dlatego prawie nie patrzyła przez okno powozu, teraz zakrytego budą przez woznicę.
Zauważyła jednak, że na niebie wzeszły już gwiazdy i jaśnieje księżyc. Próbowała myśleć
jedynie o tym, co mówi ojciec, i wsunęła rękę pod jego ramię, dzięki czemu poczuła się
bezpieczniej.
Dopiero gdy wrócili do swego tymczasowego domu i książę ziewnął udając się na
spoczynek, spytała z lekkim niepokojem w głosie:
Papo, nie będziemy już musieli... więcej spotykać się z hrabią... prawda?
Chciała mieć co do tego pewność.
Bynajmniej! odparł książę. Widziałem, że próbował z tobą flirtować podczas
kolacji, co wydało mi się wyjątkową impertynencją. Sądzę jednak, że jego nieszczęsna
żona nawykła do takich wybryków.
Simonetta przelękła się.
Jego... żona? A więc hrabia jest... żonaty?
Oczywiście, że tak odparł książę. Zdaje się, że jego żona pochodzi z bardzo bogatej
ro-
dziny i dzięki jej pieniądzom hrabia kupuje obrazy do tak zwanej swojej kolekcji.
Simonetta zacisnęła usta. Teraz zachowanie hrabiego wydało się jej po dwakroć
odrażające. Przez myśl jej nie przeszło, że może być żonaty. Skoro jednak był, w takim
razie propozycja, że zabierze ją do Paryża, kupi jej suknie i klejnoty, była bez wątpienia
obelgą, za jaką w ubiegłym wieku żądano by satysfakcji. Po chwili zastanowienia doszła
do wniosku, że niejedna studentka akademii, zwłaszcza jeśli byłaby uboga, przyjęłaby taką
propozycję.
Nadal niezbyt jasno rozumiała, czego chciał od niej ten człowiek, jednak dotknięcie jego
ręki było nieprzyjemne, a gdyby spróbował ją pocałować, co bez wątpienia zrobiłby, jeśli
dłużej zostaliby sami, Simonetta przeżyłaby koszmar.
Nigdy więcej go nie spotkam postanowiła. Kiedy jednak znalazła się sama w sypialni,
zdało jej się, że hrabia na nią czyha i trudno będzie mu się wymknąć.
Teraz już naprawdę zbytnio ponosi mnie wyobraznia rzekła na głos.
Strach jej jednak nie opuszczał. Bała się, że de Laval nie da się przechytrzyć i że jest na tyle
zarozumiały, by wierzyć w jej rychłe zdobycie. Dopóki jestem z papą, on mi nic nie może
zrobić uspokoiła się. Jeśli zaś nie będzie przy niej ojca, obroni ją Pierre Valery. Z tego
co powiedział dziś rano, wynikało, że nie darzy hrabiego sympatią i słyszał o nim wiele
niepochlebnych rzeczy.
Pierre Valery miał racje, absolutną rację pomyślała Simonetta i zdecydowała, że skoro
nie może zwierzyć się ojcu, opowie wszystko artyście. Leżąc w ciemności uznała, że to [ Pobierz całość w formacie PDF ]
