Clayton Alice Nie dajesz mi spaćÂ
Sandemo_Margiti_40_ZśÂoty_ptak
Cross Caroline SpeśÂniony sen
088._Cartland_Barbara_ _Chwile_milośÂci
Dwie miśÂośÂci Mortimer Carole
komentarz_chorobowy
Jennifer R. 01 Alt. (tśÂum. nieoficjalne)
Clive Barker MisterBGone
L Frank Baum Oz 08 Tik Tok of Oz
Moreland Peggy Oh, Mandy
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
nikim nie odpowiada. A jednak to nie była prawda. Nikt nie jest bezkarny.
Licencja inkwizytora zostaje przyznana przez Ojca Zwiętego na wniosek biskupa
powiedziałem i modliłem się, żebym zdążył dokończyć zdanie, zanim każą mnie wrzucić do
lochów. Lecz decyzja biskupa jest emanacją woli Aniołów, a co za tym idzie, Pana Boga
naszego Wszechmogącego. Nie możesz mnie skrzywdzić, kardynale Gomollo, i nie
sprzeciwić się w ten sposób woli Aniołów!
Kardynał spurpurowiał tak, że myślałem, iż krew tryśnie mu wszystkimi porami twarzy.
Chyba nikt nigdy nie przemawiał do niego w ten sposób. Zwita stała oniemiała i myślę, że
zastanawiali się nad tym, jakież to sprytne sztuczki zostaną zastosowane na bezczelnym
inkwizytorze.
Sram na Aniołów! zagrzmiał Gomollo, a jego wrzask załamał się w kogucim pieniu.
Do lochu z tym szubrawcem! Przygotujcie narzędzia! Zaraz! Natychmiast!
Na to właśnie liczyłem. Na nieostrożne i nieopatrzne słowa kardynała. Był stary,
sklerotyczny i złamany atakami migren. Ale nawet on powinien wiedzieć i pamiętać, że nie
wolno kpić z Aniołów. Poczułem charakterystyczne mrowienie w karku i dreszcz
przebiegający wzdłuż kręgosłupa. Wszystkie lampy i świece w komnacie zgasły, jakby
zdmuchnięte nagłym porywem wiatru. Ale w komnacie mimo to było jasno. Nawet jaśniej niż
przedtem. Na jej środku stał mój Anioł Stróż. Potężny, biały, jaśniejący, ze skrzydłami
sięgającymi powały i srebrzystym mieczem w marmurowej dłoni.
Wszyscy obecni padli na twarze. Tylko Gomollo stał, teraz blady jak kreda, i poruszał
ustami, niczym świeżo wyrzucona na brzeg ryba.
Mo... mo... mo... mo... wybełkotał.
Mój Anioł Stróż przyglądał mu się z ponurym uśmiechem.
Kardynale Beldaria powiedział. Nadszedł czas zapłaty.
Machnął lewą dłonią w powietrzu, a wtedy nagle, tuż obok niego, pojawili się Kostuch i
blizniacy. Oszołomieni i mrugający nie przyzwyczajonymi do światła oczami. Kostuch miał
zakrwawioną bluzę, a Pierwszemu przez policzek biegła paskudna rana. Na moich nogach
pękły ogniwa łańcuchów.
Czynię ciebie, Mordimer, i twoich przyjaciół pełnomocnikami Inkwizycji w pałacu
Gomollo i przyległych włościach. Niech tak się stanie w imieniu Aniołów! Ostrzem miecza
stuknął w podłogę, aż sypnęły się różnobarwne skry.
Zawiadomię innych Aniołów dodał już cichszym głosem. Spodziewaj się jutro
inkwizytorów z Hez-hezronu.
Zwiece i lampy zapłonęły pełnym blaskiem, a Anioła nie było już wśród nas. Tylko
wypalone ślady jego stóp pozostały na drogocennym dywanie kardynała. Kostuch wrzasnął
jak zarzynany, a w jego dłoni pojawiła się długa, zakrzywiona szabla. Podbiegł do
najbliższego z dworzan kardynała i przyszpilił go ostrzem do podłogi.
Kostuch! ryknąłem. Chodz tu, Kostuch!
Przez chwilę patrzył na mnie, nie rozumiejąc, ale w końcu jego twarz rozjaśniła się
uśmiechem. Uśmiechnięty wyglądał jeszcze paskudniej niż zwykle.
Mordimer powiedział z uczuciem przyszedłeś po nas, Mordimer.
Podszedł i objął mnie. Odsunąłem się, bo śmierdział jak nieboskie stworzenie. Warunki w
lochach kardynała nie sprzyjały jak widać higienie, a zresztą mycie i tak nie należało do
ulubionych zajęć Kostucha.
Przebity dworzanin leżał na podłodze i rzęził. Wyrzygiwał z ust krwawą pianę. Patrzyłem
na niego przez chwilę obojętnym wzrokiem. Na moment nasze oczy się spotkały i w jego
spojrzeniu wyczytałem strach, niezrozumienie oraz potworną tęsknotę za uciekającym
życiem. Ach, mili moi, przyzwyczaiłem się już do takich spojrzeń... Inni dworzanie powoli
wstawali, zaczęły się jakieś szepty.
Wszyscy pod ścianę rozkazałem głośno.
Beldaria szarpnął się, jakby chciał chwycić mnie za kaftan. Lewą ręką przytrzymałem mu
dłonie, a prawą zacząłem bić go po twarzy. Wolno, otwartą dłonią. Poczułem pod palcami
krew i ostre okruszki zębów. Jego nos chrupnął i ustąpił pod uderzeniem. Kiedy puściłem,
starzec padł na ziemię jak zakrwawiony łachman.
Zabierzcie to ścierwo rozkazałem służącym.
Prałat Bulsani drżał pod ścianą. Przytulał się do niej tak mocno, jakby chciał się stać
częścią pokrywającego ją kobierca.
Straciłeś ochotę na dowcipkowanie, ojcze? zapytałem. Szkoda, bo liczyłem na
jakieś finezyjne żarciki i wymyślne aluzje. Nie powiesz czegoś, by mnie rozweselić?
Patrzył na mnie ze strachem i nienawiścią. Wiedział, że dla niego już wszystko się
skończyło. Noce spędzane na kartach, popijaniu wina i obłapywaniu dziwek. Jego życie warte
teraz było tyle, co plwocina na gorącym piasku.
Uśmiechnąłem się i podszedłem do blizniaków. Uścisnęli mi dłonie z wzruszającym
oddaniem.
Wiedziałem, prawda, Mordimer, wiedziałem, że nas nie zostawisz rzekł Pierwszy.
Było nas czterech w pałacu kardynała. A żołnierzy i dworzan co najmniej pięćdziesięciu.
W samej tej dużej komnacie kilkunastu. Jednak nikomu nie przyszłoby do głowy
przeciwstawić się nam. A przecież mogli nas zabić... Albo przynajmniej próbować.
Tymczasem każdy z tych ludzi miał złudną nadzieję ocalenia życia i chciał za nią zapłacić
gorliwym posłuszeństwem. Każdy z nich błagał już w myślach tylko o to, by nie znalezć się [ Pobierz całość w formacie PDF ]
